Hoop op een kans, en hoop doet liefde.

Hoop op een kans, en hoop doet liefde.

Maandag ochtend om 6 uur stonden we naarst ons bed. Een heerlijke KOUDE douche genomen met een emmer en een kopje. De spullen in de auto geladen en opweg naar de Social Welfare afdeling.
Via de FIC-broeders in Accra hadden wij gehoord dat elke stichting die te maken heeft met straatkinderen hier langs zou moeten gaan. Dit omdat zee en beeld willen scheppen over hoeveel straatkinderen er in Ghana zijn.
Daar aangekomen werden we van kantoor naar kantoor gestuurd. De een wist niet waar we het over hadden en de ander vond dat hij hier niets mee te maken had. Uiteindelijk kwamen we bij de afdeling NGO’s daar werd ons verteld dat de telling net voorbij is. Wel hebben we daar andere zaken besproken om een aantal extra certifikaten en papieren te kunnen regelen voor de stichting CHANCE2CHANGEGHANA in Ghana.
Daar gaan we deze maand mee aan de slag. Om alle papieren op orde te brengen is in Ghana een hele ervaring en gebeurtenis. De papieren raken kwijt, de naam van de stichting word verkeerd gespeld en moet alles overnieuw of er wordt om meer geld gevraagd etc...
Het regelen van je zaken hier gaat dan ook niet 1, 2, 3.

Met deze informatie zijn we weer in de auto gestapt en zijn we aangereden naar Kumasi. Al rijdende uit de stad veranderd de weg in roafroad veel gaten, veel stof. In de hete auto met de ramen dicht anders komen we eruit als ‘zand-standbeelden’. Dit deel van de weg zijn ze aan het aanleggen, er komt een groot viaduct. Toen ik voor de grap vroeg of dit een 10 jaren plan was, kreeg ik als antwoord nee geen 10 jaar joh, 7 ofzo!

Van palmbomen langs de weg naar kinderen die rondlopen en kleine kiosken waar mensen allerhande spullen verkopen reden we door richting Kumasi. Een Gil van mij en piepende remmen. Voor ons wilde er een jongetje omsingeld met jerrycans oversteken en had even niet door dat hij op de snelweg stond. Ik hield mn hart vast.

Het mooiste aan de weg van Accra naar Kumasi vind ik de houtenkraampjes vol met allerlei sooreten groenten en fruit, ze zien er zo mooi en kleurrijk uit en de vrouwen die er met zijn allen gezellig voor zitten.

We verblijven net voor Kumasi in het dorpje Ejisu. Hier staat het huis van Titus, hij huurt twee kamers, keuken, douche en wc van een aardige huisbaas met twee schatten van kinderen.
Ejisu is een dorp het is klein, gezellig en de drukte van de stad is hier gelukkig niet te vinden.

Die avond zijn we bij de broer van Titus gaan eten, zijn zus was ook net gearriveerd zij is een lerares in het zuiden Kuforidia en is net overgeplaatst naar een school in Ejisu. Vorig jaar ben ik op haar school gaan kijken er was een klaslokaaltje met een gat in het dak. Dit jaar ben ik er weer langs gereden en ik kan je zeggen dat gat was niet meer te zien omdat het gehele dak gerouineerd is.
De kleinste zoon (2jaar oud) van de broer van Titus is nog steeds bang voor witte mensen. Dat is opzich ook niet onlogish want in Ejisu zijn er verder niet veel blanken te vinden op straat. Hij huilt en begint te gillen als je alleen al zijn richting opkijkt. Een verschil met veel andere kinderen opstraat deze komen naar je toe om je even aan te raken of ze pakken je hand vast.

In Afrika gaan de dingen nooit zoals je ze plant, maar toch hebben we deze week veel kunnen doen voor de stichting CHANCE2CHANGEGHANA.

Op het WA-station in Kumasi hebben we een hele middag doorgebracht. Het WA-station is het busstation waar alle bussen van Kumasi naar WA gaan of van WA in Kumasi arriveren. We zijn hier naar toe gegaan omdat Titus uit ervaring weet dat veel jonge jongens vanuit het noorden rondom WA hier rondhangen. Deze jongens zijn de leidraad van de stichting CHANCE2CHANGEGHANA.
Met rondhangen bedoel ik naar het zuiden gevlucht zijn en geld proberen te verdienen met het in en uitladen van bussen die vanuit of richting WA komen/ gaan.
We hebben daar meerdere jongens ontmoet, straatjongens. Deze jongens hebben allemaal hun eigen reden om naar het zuiden te trekken omdat er verteld word dat hier geld te halen valt zodat je voor je moeder en broertjes en zusjes kan zorgen. Veel van deze jongens zijn dan ook vaderloos en als oudste van het gezin als man zijnde ben je verantwoordelijk voor je familie.
De waarheid is alleen anders, het kleine wat ze verdienen met het uitladen van de bussen is net genoeg om zichzelf in leven te houden. Met een tas waar 1 broek, 1 shirt, tandpasta en een tandenborstel in zit zijn zij vanuit WA vertrokken. Na 1 ½ jaar zit dezelfde broek en shirt nog in dezelfde gescheurde tas. En wat kleine munten zitten in de sokken met de schoenen goed dichteknoopt zodat niemand dat je af kan pakken.
Deze jongens slapen waar ze niet weggestuurd worden, bijvoorbeeld als alle banken van het thee-tentje leeg zijn in de nacht mogen ze daar hun hoofd neerleggen en hun zorgen even vergeten. Wanneer de eigenaar van dit tentje ze niet meer wil hebben worden ze net zo gemakkelijk weggestuurd. Opzoek naar een nieuwe plaats om de nacht door te brengen. De schoenen worden strak gestrikt in de nacht gewoon aangehouden want anders zou het kunnen zijn dat de volgende ochtend je welverdiende geld er niet meer is.
Een van deze jongens vertelde ons ook dat hij eet wanneer hij geld heeft en niet wanneer hij honger heeft. Als er smorgens een bus komt heeft hij geld voor zijn ontbijt, komt de bus ’s avonds pas aan, of was een andere jongen hem voor met uitladen van de spullen dan eet hij pas in de avond. Sommige van deze jongens hebben hun naam en geloof moeten veranderen om erbij te mogen horen! Om respect te krijgen om een kans te hebben op straat. Op het WA-station zijn veel moslim, een van deze jongens heeft inplaats van zijn Christelijke naam een moslim naam genomen en gaat nu zoals hij beschreef tegen zijn zin in naar de Moskee, maar als je anders geen kans maakt om op dit station te mogen zijn dan heb je geen keus!

Dit is niet de enige plek in Kumasi waar deze jongens vanuit het noorden rondhangen. Een andere plek in de stad is de drukste straat die naar Accra leid. In deze straat staan veel stoplichten dat betekend dat de auto’s vaak stoppen. Daarbij komt dat dit de hoofdstraat is en er dus ontzettend veel verkeer doorheen stroomt de hele dag!
De jongens lopen hier met bakken op hun hoofd rond om te verkopen wat zij van een baas meegekregen hebben. Het geld wat ze verdienen gaat elke dag naar de baas en zij krijgen daar een klein deel van. Wel zorgt de baas voor een kiosk waar de jongens in kunnen slapen, een houten hut waar je net met z’n allen naarste elkaar kunt liggen, als dat al gaat. De jongens zijn gespecialieerd in het verkopen van verscheidende spullen, de een verkoopt beter kauwgom en zakdoeken, de ander verkoopt ijs/ Yoguhrt en weer een ander snoep, pennen, sokken, parfum, tandenborstels, stofdoeken, schroevendraaiers, landkaarten, de ghaneese vlag of de Amerikaanse vlag.
Deze jongens lopen heel de dag op straat in de volle zon, tussen het suizende verkeer om in de avond naar hun kiosk terug te keren in hun slaap hun zorgen kunnen vergeten om de volgende dag weer op te staan en te bekijken wat je gaat eten met de centen die je de dag ervoor verdient hebt. Van deze jongens zijn er ook veel die inplaats van eten, sterke drank nuttigen dit haalt het honger gevoel weg en is in vergelijking een stuk goedkoper. Daarbij roken ze een sigaret en zijn ze verzadigd om zo weer tussen het suizende verkeer rond te rennen.

Je kunt dus uit deze verhalen halen dat deze jongens vandaag of morgen niet terug kunnen naar het Noorden, naar huis omdat er A. al geen busgeld in de sokken zit, laatstaan dat je thuis aankomt en je familie nog niets te bieden hebt na ze in de steek gelaten te hebben.
Naar school zijn ze ook niet geweest, spreken niet de taal van het zuiden en voelen zich veelal alleen en hulpeloos. Wat ik van allemaal te horen krijg is dat ze bidden en hopen op een kans die zij in hun leven zullen krijgen om te mogen zijn wie ze willen zijn in liefde kunnen leven met hun medemens.
Natuurlijk zijn er ook jongens die dit leven prima vinden, verslaafd aan de alcohol en met de dag leven. Deze jongens hebben de hoop in hun gedachten al opgegeven en hebben rust en vreden gevonden in hun levenswijze.
Gelukkig zijn er veel die wel willen vechten voor hun toekomst en wachten op die kans die er in hun hoop nog ligt.

Hoop op een kans, hoop doet liefde...

Verder hebben we op de markt in Kumasi Pascal opgezocht. Hij heeft sinds 3 maanden zijn schoenmakers shop uitgebreid. Hij heeft nu 2 kiosks waar hij zijn spullen bewaart. Lange tafels ervoor staan waar jongens druk bezig zijn met het maken van sandalen. Terwijl ik daar zit komt er een kleine jongen aan hij vraagt aan Pascal hoeveel dagen het duurt voordat ‘deze slippers’ hij showt hem de soort slipper hij wil, af zou kunnen zijn in meervoud van 40.
Het antwoord is 3 dagen. Over drie dagen komt deze jongen terug en haalt zijn 40 paar slippers op om op straat weer door te verkopen.
De uitbreiding die heeft plaatsgevonden in de shop en de jongens die er werken geeft ons hoop en inzicht om op deze manier de straatkinderen een eerlijke kans te geven als schoenmaker in Ghana.

Morgen gaan we naar een mogelijke verblijfplaats kijken voor het straatkinderenproject van de stichting CHANCE2CHANGEGHANA. We gaan bekijken of we een goed deal kunnen maken zodat wanneer er genoeg geld binnen is wij direct het huis in zouden kunnen maar vanaf nu nog geen huur hoeven te betalen.

Ik moet zeggen dat tot vandaag de stappen die wij wilden ondernemen voor het project goed verlopen. We hebben veel informatie gewonnen en de mensen op straat zijn blij met het feit dat de hoop die deze jongens hebben niet voor niets is.

Vrijdag zullen we doorreizen naar WA, waar we bezoeken gaan brengen aan de jongeren in de dorpen rondom WA, the Needychildren waarvan er meerdere met het idee rondlopen dat zij het in het zuiden van Ghana beter zullen hebben.
Waar ik mijn vrienden weer zal zien en natuurlijk zoals velen van jullie weten ik mijn kleine lieve Mina weer in mijn armen mag gaan sluiten!

Voor nu een Dikke kus Maartje.