Home sweet home

Home sweet home…
Een koekblik, die wel dicht kan maar zo moeilijk open te krijgen. Dit kun je vergelijken met mijn nieuwe auto. Een mooie zwarte golf, zeker wel heel stoer. Hij rijd, dus zeuren mag ik helemaal niet doen. Ik had alleen zoveel meer verwacht voor dat geld. Geen auto waarvan de deurknoppen niet werken, de stoelen niet naar voor en achter kunnen door de roest, het lekken van benzine, voorklep die om de 5 min open springt (levensgevaarlijk als de wind eronder schiet) en de uitlaatgassen die weer lekker terug naar binnen worden geblazen en ga zo nog maar even door.
We hebben dan ook al 2 dagen bij de fitter gezeten om era an te werken in Kumasi. Maar goed ik zal bij het begin beginnen. Donderdag ochtend 7 okt. was het dan zover. Ik werd wakker en mijn koffers stonden klaar. Bepakt en bezakt om richting Ghana te gaan. Een vakantie gevoel kwam in me op… En daar gingen we, op het vliegveld door papa mama, mn zussen en vriendjes en nicht uitgezwaait en Jaap stond achter de douane op me te wachten. Al kletsend liepen we samen op weg naar de gate, nu was het nog de vraag of er plek in het vliegtuig was en Ja hoor, Jaap en ik konden eerste klas meevliegen. Jemine, daar ging toch wel een wereld voor me open. Wat een heerlijke stoelen wat zat ik daar met mijn kleine beentjes toch lekker (voetruimte voor 10) en over het eten nog maar niet te spreken. Zat er vol van! Tot overmaat van verassing mocht ik bij het landen in de cockpit zitten en dat was echt waar geweldig. Het zien van Accra van bovenaf, even in een regenbui en wolken en dan daar de lichtjes en de zwarte plekken tussen al die lichtjes van de grote stad Accra (plaatselijke light off denk). Echt een ervaring, heb ontzettend van mijn reis genoten, bedankt Jaap!
Zodra de deuren van het vliegtuig open gingen ik boven aan de trap zoals altijd weer de bekende geur van hitte, zweet en Ghana rook wist ik het; Home sweet home… We zijn weer thuis in het zonnige, drukke en gekleurde Ghana.
Bij de douane ging het dit keer vlekkeloos voor mij en Jaap heb maarliefst 60 dagen gekregen. Nu gaan proberen hoe ik voor langer kan gaan blijven. Kan namelijk met een normal visum niet eens een bankrekening openen ben ik achter gekomen. Dus we gaan zo snel mogelijk aan mijn verblijfspapieren werken.
Bij het vliegveld werden we opgewacht door Titus en Ben (vriend van T) hup op weg naar de auto. Waar ik dus inplaats van dit geweldige koekblik iets anders had verwacht. Maargoed alle koffers erin, paste net lekker handig dat T zijn eigen koffer er ook nog in had liggen. Wat niet anders kon omdat hij natuurlijk ook pas net aangekomen was en geen woonplek heeft in Accra. Ik en Jaap richting de taxis waar we er een hebben gevonden. Daar gingen we achter T aan richting Dora. Dora is mijn vriendin in Accra waar ik normaal gesproken slaap als ik in Accra ben. Ze is mijn leeftijd en al een aantal jaren bezig om een eigen restaurantje te bouwen. Vorig jaar Augustus 2009 had ik haar voor het laatst gezien, met een dikke buik. En nu kon ik niet wachten om de kleine ‘ Princess’ in mijn armen te nemen. Wat een prachtmeid, alleen al zo groot de eerste stapjes zet ze al! Geweldig om Dora bezig te zien met haar dochter. Helaas konden we niet zoals normaal gesproken bij Dora slapen want onverwachts was de familie van haar huisbaas gekomen en die moesten ergens slapen. Onze netjes opgedekte bedjes waren die middag dus afgestaan aan hen. Geen probleem Dora had naarst haar huis een kamer geregeld in het guesthouse van de kerk. Hier stonden 4 bedden in een bloedheet kamertje een douche en de volgende ochtend had ik de wc pas gevonden ergens achter een verscholen deur. Terwijl ik natuurlijk al lang en breed in de douche heb zitten plassen want tja meestal gebruiken ze in Ghana de douche als de urinal. (dit keer dus niet, foutje moet kunnen) Meteen heerlijk het Ghaneese leven binnen gestapt , waar ik voorlopig van mag genieten.
De volgende dag zijn we accra in geweest. Lekker in de zon op de markt geroumd. Alle geluiden, kleuren en geuren weer in mij opgenomen met in mijn achterhoofd de vraag: is dit het nou? Is dit nu waar ik zo naar verlangde? De stank, de hitte, het zweten en de drukte?... … … Blijkbaar!
De volgende dag was het tijd om richting Kumasi te gaan. Koekblik aan de praat en daar gingen we. Aangezien een groot deel van de weg van Accra naar Kumasi al een paar jaar in restauratie is, was er vooral veel zand, modder (regenperiode) en gaten waar mijn koekie niet heel blij mee geweest kan zijn. Trouwens ik zie in die weg alleen maar achteruit gang dan vooruit gang in die jaren dat ze er mee bezig zijn heerlijk toch Ghana!
Eind van de middag kwamen we aan in Kumasi. Thuis daar zag ik het hek van de huisbaas en de tuin die naar ons kleine huisje lijd. Garvin (neefje ‘ 21 jaar’ van T die al een aantal jaar bij hem in huis woont) kwam op mij afrennen. Wat heerlijk om hem weer te zien en wat is hij gegroeid. Nouja hij is altijd al iets van 2 meter geweest :)
De koffers binnen gezet en naarst Garvin op de bank gekropen. Even een update gekregen van het laatste jaar! Daarna hebben we het gehad over zijn opleiding. Hij is namelijk net klaar met school en moet nu gaan ‘ studeren’. Maar om op een goede school aangenomen te worden moet je voldoen aan twee eisen; 1. Geld 2. Goede punten. Dit is beide niet het geval. Wat nu, een gesprek met de school naar keuze is wat er moet gebeuren. Hier zijn we ook twee dagen mee bezig geweest (tussen het maken van de auto door). Uiteindelijk krijgen we een toezegging hij kan naar school maar dan moet er extra betaald worden. De familie is nu aan het proberen om dit geld bij elkaar te krijgen. Waarna hij opgeleid wordt tot ingineur.
De broer van T en zijn vrouw en kinderen weer ontmoet. Enthousiaster kunnen ze niet zijn. Daar gegeten nadat we heel de dag in Kumasi bezig waren met de school van Garvin en het maken van de auto en het openen van een bankrekening wat dus niet kan! (ga toch nog meer banken proberen want vind het toch vreemd!)
De dag daarna ben ik met Garvin thuis gebleven terwijl T het zelfde rondje in Kumasi weer ging maken! Wij hebben het huis opgeruimd, mijn spullen gesorteerd en vooral alleen maar zitten kletsen! Eenmaal honger te hebben gekregen dachten we laten we de zus van T bellen die ook in het dorp woont en gezegd dat we vanavond bij haar komen eten! Na in de stad mijn ik houd van Holland douche gordijn te hebben weggebracht om in te korten zijn we naar haar nieuwe huisje gewandeld. Wat leuk plekje heeft ze nu, eerst woonde ze bij de broer van T in omdat ze geen kamer kon huren en nu heeft ze een geweldige kamer voor haarzelf en de zoon van de andere broer van T (Pa) die nu bij haar woont.
De rice and balls (rijstballen) waren overheerlijk. Tot nu toe het lekkerste wat ik in Ghana op heb want tja als je buiten de deur eet is het eten toch vaak niet zo lekker als zelf gemaakt. Er zitten bijvoorbeeld vaak, vliegen, insecten of extra rupsen in je soep en op de een of andere manier haalt dat toch je eetlust een klein beetje weg!
De volgende ochtend zijn we naar de timmerman geweest omdat we graag een kast willen laten maken nu zitten mijn kleren nog steeds in koffers en tja een kast is dan toch wel nodig om het een beetje huiselijker te maken. Uiteindelijk heb ik nog geen kast besteld omdat ik nog niet uit gediscusseerd ben met de timmerman. Ik wil 1 kleding kast en een boeken kastje, 250 euro! Hellow, de prijzen zijn tegenwoordig echt Nederlandse prijzen hier in Ghana en voor nu helaas moet ik het dus nog even doen met mijn koffertje vol kleren. Aangezien we ook geen kookplaat hebben en we prioriteiten moeten stellen. Wel valt het me enorm tegen dat de prijzen zo hoog liggen, voor voedsel en eigenlijk alles! Hopen dat het nu stabiel blijft en niet blijft stijgen!
Daarna hebben we ons koekie volgetankt en zijn we aangereden naar WA. Wat is het heerlijk om in je eigen autotje door Bergen en dalen te sjezen, flink te toeteren maar nooit harder te rijden dan wat je kunt zien want ja rijden in Ghana is levensgevaarlijk. Met 180 sjezen de auto’s voorbij en bedenk dan maar eens hoe snel je kan remmen als er een klein zwart kindje uit de bush komt gerend of een verdwaalde geit die gewoon lekker in de zon midden op de straat ligt te rusten in je ooghoeken opduikt. Nog maar niet te spreken over de gaten die in de net nieuwe asfalt weg zijn onstaan (hoe mag Joost weten). Ontwijken is dan ook een sport hier!
Daar kwam ik Wa binnen, wat een lekker gevoel om weer thuis te zijn. Zoveel meer rust als in het Zuiden zo veel kleiner en elk hoekje is mij bekend. Dit zelfde gevoel zal ik binnenkort ook wel in het Zuiden krijgen maar voor nu is WA toch echt mijn thuis!
Bij Vincentia (zus van T) aangekomen gooi ik de plantain op de grond want ik word besprongen door de zus van T. Wat heb ik die enthouasiaste Vin gemist, wat een heerlijk geweldig mens! Samen de plantain, bananen, garden eggs, palmnuts en allle andere groeten en fruit soorten die wij langs de kant van de weg hebben gekocht in het Zuiden (goedkoper) in de keuken gezet om daarna uit te zoeken wat we naar wie brengen. Onderweg reden we langs een aantal kraampjes, 50 vrouwen en kinderen die zo goed als allemaal hetzelfde verkopen en je vragen om van haar te kopen dus aan mijn arm werd ik heen en weer gesleurd om te kijken naar wie de beste sinassappelen had of de beste tomaten! Kreeg een kind in mijn armen gedrukt omdat ik zei wat een mooie meid; ‘ hier neem maar mee’! Zodra er een andere auto aan kwam rijden rende alle vrouwen hier op af om maar iets te proberen te verkopen.
Op weg van Vincentia naar de ouders van T begon het me toch te regenen. De blazers in de auto doen het natuurlijk ook niet dus binnen een paar seconden zag ik niets meer. Maar gelukkig als het regent in WA rent iedereen naar binnen dus de kans op het aanrijden van mensen neemt af…
De moeder van T rent T voorbij en bespringt me, samen dansen we in het rond. Ze is zo blij dat we weer veilig zijn aangekomen in Ghana. En al snel belanden we in een gesprek over vliegtuigen, wolken en de conslusie is snel getrokken; ik wil best naar Nederland om je ouders te ontmoeten maar ik ga nooit bij vliegtuig, ik rij wel!
Ondertussen kookt het jongste zusje van T (Gorgina, in huis genomen door de moeder van T toen zij een paar maanden was, haar eigen moeder is jong gestorven) en zijn nichtje die uit het dorp geplukt is en nu bij opa en oma woont en in WA naar school gaat. Er was niet gerekend op onze komst dus daar zat ik met een bord soep en lokale rijstballen en het stoom kwam uit mijn oren. Opzich is peper heerlijk, goed te doen. Maar als Titus al zegt date r te veel peper in zit dan weten degene die hem kennen dat deze soep gewoonweg dodelijk is voor een witte maag!
Geen paniek, ik leef nog!
Hoelang we in Wa blijven weet ik nog niet, we gaan hier voor de waterpomp aan de slag en ik wil eigenlijk pas weg als ik het water zie vloeien en de stroompalen die door de gemeente zouden worden aangelegd in de grond heb zien gaan!
Daarnaarst mag ik natuurlijk weer iedereen gaan ontmoeten, om te beginnen bij Mina! Ben benieuwd hoe groot ze is. De gehandicapten, en al mijn vriedjes en vriendinnetjes die ik hier heb.
Ik vind het erg leuk dat jullie mijn verhaal weer gelezen hebben. Dit keer is het niet echt spectaculair maar gewoon een update van hoe mijn eerste dagen zijn verlopen hier in Ghana. Conclusie gewoon rustig, genieten van elk moment en het gewoon maar laten gebeuren. Ik zal zorgen dat mijn volgende verhaal wat spannender wordt.
Voor degene die het leuk vinden om eens te bellen of een kaartje te sturen bij deze mijn adres en telefoonnummer:

Maartje Admiraal
c/o Chance2Change-Ghana
P.O. Box EJ 77
Ejisu-Ashanti
Ghana West Africa

Mobiel:
00233203458910

Je kan voor 20 cent per minuut bellen als je 09001526 voor dit nummer draait. Of er een andere goedekopere manier is geen idee if so, lett me know...