Daar loop ik dan door WA

Daar loop ik over straat in WA, home sweet home, wat is het heerlijk om hier gewoon weer lekker rond te wandelen. De zon te voelen branden op je lijf, het zweet op je hoofd te voelen en te snakken naar een zakje water uit een van de koelboxen aan de kant van de weg.
Twee jaar heb ik hier rondgewaggeld, ken alle steegjes, pito barren en heb veel aunties (tantes) hier rondlopen.
Ik had eigenlijk verwacht na twee jaar hier niet meer geregeld te hebben gewandeld dat ik nu gezien zou worden als een van die witte. Maar dit bleek niet zo te zijn. Al snel zie ik een auto langskomen en er word enthousiast gezwaaid. Uit een van de haarshops langs de kant van de weg springt een vrouw de weg op en komt op me afrennen. Auntie Auntie you are back! Dit is een van mijn eerste aunties, in 2005 heb ik meteen mijn haren bij haar ingevlochten en sindsdien kwam ik altijd bij haar kletsen of werd er enthousiast gezwaaid als ik op de fiets of in mijn oude kapotte taxi rondreed.
Trouwens de rede dat ik dus weer lopend over straat ga is; mijn auto staat sinds ik nu 1 week in WA ben elke dag bij de garage. Is het niet dit, dan is het dat.... lekker op zijn Ghanees! (Had zo gehoop dat dit niet het geval zou zijn, maar gister heeft er al iemand geld geboden voor de auto dus misschien moet ik hem maar gewoon gaan verkopen even doorsparen en opzoek naar iets stabielers).
De hoek om kom ik voorbij een bar gelopen, auntie baby is de barvouw daar komt ook zij als een dolle aan rennen. Auntie you are back, you didn’t tell me oh! Ohw ik bel meteen Gracy (haar zusje) om te vertellen dat je er bent. Binnen 5 minuten komt zij met haar zoontje ook aangerend. Guideon een vriendje van Mina. Niets veranderd alleen heeft hij geen voortanden meer, 6 jaar en aan het wisselen.
Ik zeg dat ik snel even verder ga ik wil graag naar Mina toe. Het laatste stukje naar het huis geef ik een sprintje en wanneer ik bij het huisje aankom; niemand te zien! Wat een domper hoopte Mina zo graag te zien vandaag.
Ik loop naar de buren en roep: Auntie Auntie are you there? Al snel komt de oudste zoon van de buurvrouw aanlopen en ook hij rent op me af... He you are back, when did you came?
Hij stuurt me snel door naar het ‘ winkeletje’ van zijn moeder. Een houten tafeltje waar ze naarst Yams staat te bakken en deze verkoopt. Ik loop op haar af en zeg: he Auntie are you there? Ze kijkt om en komt op me af ik krijg een dikke knuffel en ze vraagt of ik wat wil eten of dat ik eerst Hallo zeg tegen Mina en Immaculate. Ik vertel haar dat mn meisjes niet thuis zijn. Auntie zegt, dat klopt zie je die boom hier tegenover aan de andere kant van de weg? Daar zitten ze te wachten.
Ik hoor een andere auntie al roepen vanaf de overkant; He Mama Maartje is there, en twee hoofdjes buigen zich om de boom heen. Mina en Immaculate met zijn tweeen staan ze op een en willen de weg oversteken. Ik zeg ze dat ze daar moeten blijven en ik naar hen kom. Ik ren de weg over en eindelijk daar is mn popje Mina, wat is ze mooi. Ik pak haar in mijn armen terwijl Immaculate al aan mijn been hangt. Ik vertel ze dat ze zo mooi zijn en dat ik ze zo gemist heb. Mina vertelt mij dat ze niet wist dat ik kwam en blij is om mij te zien. Ze vraagt of ik met ze mee naar huis wil gaan. Ik krijg de sleutel van auntie en hand in hand lopen wij naar huis.
Onderweg naar huis begint Mina te vertellen dat ze nu naar een andere school gaat en dat ze nog niets gegeten hebben vandaag. Aangezien wij langs auntie kwamen lopen die mij net al wat eten had aangeboden kregen wij een bakje met gebakken yam en peper mee!
In huis aangekomen beginnen we te eten van de yam nadat we onze handen hebben gewassen. Mina glimlacht ook zij heeft geen voortanden meer dus ik begin te lachen. Ze verteld mij dat Guideon en zij alle twee geen tanden meer hebben maar dat deze wel weer terugkomen alleen dan groter. Immaculate verteld dat dit bij haar later ook gaat gebeuren.
Het engels wat deze twee meisjes spreken verbaasd me. Immaculate spreekt ook vloeiend engels als Mina al deed in de periode dat ik bij haar was. Ze hebben me van alles te vertellen en vragen hoe het is met opa en oma (mijn vader en moeder) en tante Janet, Kem en Tessa.
Ik vertel dat alles goed met ze gaat maar dat ze nu niet langs kunnen komen. Beiden zeggen ze; wij wachten hier wel op ze want bidden doen we elke dag voor jullie.
Na het eten van de Yam en de handen te hebben gewassen komt Mina met een fotoboekje aanrennen en Immaculate staat bij de spiegel waar foto’s van mij en haar hangen. Ik kijk rond in de kamer, waar ik papa mama en Jannetje en mezelf overal zie hangen. Look Look, this is you and me! Zegt mina en wijst in het fotoboekje naar een foto van mij en haar.
Heel apart om te zien dat alle foto’s midden in de kamer hangen. Ik vertel dat ik ook een foto heb meegenomen voor hun en ik pak een canvas lijst uit mijn tas! Ze zetten hem meteen in de kast neer en beginnen te vertellen: He dit is Dora en Mina en Ema. Mina komt naarst me zitten en verteld mij dat Ema dood is en niet meer terug komt. Ze verteld dat in het dorp hij stil op een stoel zat en niet meer bewoog. Waarop Immaculate reageerd en verteld NO: Ema did not die, he went to the market! But he is a long time to the market now i didn’t see him for long.
Mina fluistert in mijn oor dat Immaculate het niet weet. Maar dat Ema nooit meer terug kan komen omdat zij hem dood heeft gezien. Ze verteld dat ze in haar dromen hem vaak ziet, zoals ze mij ook vaak tegen komt in haar dromen.
Uit mijn tas haal ik twee jurkjes en de meiden springen op en neer. Is this for us? Ze staan te popelen de oude jurkjes met gaten erin worden uitgetrokken en alle twee hebben ze nu hetzelfde jurkje aan. Immaculate zegt; deze jurk is voor naar de kerk; it’s beautiful.
Daar staan ze met z’n tweeen; perfect mooie meisjes als tweelingzusjes naarst elkaar. Mina groeit namelijk niet echt hard terwijl Immaculate daarintegen steeds groter wordt.
Met zn drieen gaan we opweg naar de bar om een fanta te drinken; gister was het namelijk de verjaardag van Immaculate en de birthdaygirl wil graag fanta voor haar verjaardag!
In de bar komen we auntie Grace en Guideon tegen die bij ons komen zitten. Daar zitten we met zijn alle te kletsen. Al snel begint het te regenen. En de teacher de vader van Mina komt binnen gerend geheel doorregent. Ik was even vergeten dat ik de sleutel had en hij wist dat er spullen op de waslijn hingen dus hij is naar huis gesjeest vanuit zijn werk om de spullen binnen te hangen. Alleen zonder sleutel kom je het huis niet in.
In het huis stond Ray op ons te wachten en Dora kwam ook al snel thuis. Wat heerlijk hem hen weer te zien. Dora nog steeds mooi, lang dun en lief als altijd! Prisca kwam pas laat thuis ze werkt nu van smorgens tot savonds in haar nieuwe restaurantje die we vorig jaar gebouwd hebben.
In Wa slaap ik bij de zus van Titus. Vincentia altijd al een heftige tante geweest. Zo heerlijk lekker recht voor haar raap, altijd lief en zorgt goed voor alle mensen die bij haar binnen komen. Alleen het bed waar ik in slaap vertrouw ik niet helemaal de eerste ochtend toen ik wakker werd zat mijn hele rug vol bultjes en jeuken dat het deed. Na een aantal dagen trok het nog niet weg dus dacht ik er moet een reden voor zijn; Ze had het hoeslaken gewassen dus eigenlijk kon het het bed niet zijn. Een nacht verder hadden we bedacht dat we toch gingen proberen om een ander klein matrasje op deze te leggen zodat we konden zien of het toch niet stiekem aan het bed lag want ondertussen hadden we al mijn kleren al gewassen. Het bed heeft zulke goede vering dat wanneer je erop ligt bijna dubbel klapt dus ik moet zeggen echt ideaal ligt het niet maar aangezien ik al heel wat kakkerlakken heb gesignaleert wil ik ook niet op de grond gaan liggen. Vincentia wil mij al elke dag haar bed geven maar dat gaat me te ver mag ik in haar huis slapen van haar eten eten en haar water gebruiken dus vind het wel gezegend om gewoon op dit dubbelgeklapte bedje te liggen!
Ik moet zeggen sinds ik niet meer op het andere matras lig zijn de bultjes op mijn rug weg dus ik vrees dat ik het matras toch moet gaan vervangen, de kamer een keer goed met reinigen om hier rustig te kunnen slapen. Het matras ligt nu in de zon te bakken in de hoop dat als er wat vreemds om zit het zal verbranden!
Van de week ook naar de gehandicapten gewandeld richting auntie Georgina. Ik kom daar aan lopen en zie de bekende gezichtjes al glimlachen. Daar staan ze met zijn allen de was te doen. Wasdag! Ze zien me en komen op me afrennen. Alle natte handjes en armpjes om me heen en maar springen. Matches, zoals de kinderen van y.a. mij ook altijd noemde gaat in het rond. Hallo richting de leraressen en dan maar met de kinderen een liedje zingen. Tot mijn verbazing zet Roufina het welkbekende nummer in: ‘Draai een keer in het rond stamp met je voeten op de grond, zwaai je armen in de lucht ga nu zitten met een zucht stap nu rond als een gans zo gaat de kabouter dans lalalalalala....’ Daar gaan we met zn alle al draaiend en zwaaiend met onze armen in de lucht. Ondertussen gaat de wasbeurt natuurlijk ook gewoon door. Janet (syndroom van down) neemt even een pauze van het wassen en houd me vast om nooit meer los te laten! Ze pakt mijn handen en begint te zingen; ‘papagaaitje leef je nog ia deja’ al snel staat er een rij achter haar en na elke ‘ poef’ komt er een nieuwe die het liedje met mij klapt. Auntie Georgina en de leraressen staan om ons heen en auntie springt boven op me. Ze hoorde de liedjes en kwam naar buiten om te kijken. Ze zei; Maartje deze liedjes hebben de kinderen al zo lang niet meer gezongen dus het kon alleen maar zijn dat jij er weer was. Ze zeg t dat de kinderen zelfs je liedjes nog herrinneren verbaasd me toch wel heel sterk. Samen met auntie ging ik het tussendoortje klaar maken voor de kinders. Gari met water. Ranzig! Het lijken stukjes zaagsel in wat water en dat moet dan pap voorstellen. Het grappige hieraan is dat ik het echt ook nog naar zaagsel vind smaken. Sommige kinderen hebben van hun moeders melk gekregen of stuw (saus, van tomatenpure en gedroogde vis) en zij krijgen dit dus daar hun zaagsel heen. De andere krijgen alleen een klein schepje suiker en echt waar; ze eten het alsof hun leven ervan af hangt maar het is echt niet te pruimen. Er zijn veel nieuwe gezichten bij de gehandicapten maar ook veel oude. Toch mis ik er een aantal. Ik heb aan Auntie Georgy gevraagt waar ze zijn. Ze zijn nu al een aantal keer niet meer terug gekomen. Waarschijnlijk zijn ze nu oud genoeg om thuis wat mee te kunnen helpen; met het wassen van kleren, pannen en het vegen rondom het huis. De ouders houden de kinderen vanaf dan vaak weg van school. Ze hangen dan in het dorp wat rond en schooien om eten bij dorpsbewoners. Oluu die wel al een keer eerder opgehaald hebben uit zijn dorp daarvan zegt ze dat hij waarschijnlijk elke dag op straat rondzwerft en niemand zich om hem ontfermt. De school is gratis om je kind heen te brengen. Het enige wat je mee moet nemen is; zeep, tandpasta en een tandenborstel en suiker. Wanneer je hier niet in kan voorzien worden de kinderen niet teruggebracht naar school.
Zo ook Bertha, de oudste van de meiden op de terug weg naar Kumasi ga ik bij haar dorpje langs om te kijken hoe het met haar gaat. Vorig jaar waren we al bang dat ze misschien zwanger geraakt was en samen met auntie heb ik nu het gevoel dat dit misschien nu daadwerkelijk gebeurd is. Ik hoop natuurlijk van niet en dat er een andere reden is waarom ze niet terug gekomen is. Bertha is een slimme meid, in 1 maand tijd sprak zij de taal van WA vloeiend (zij komt uit een andere streek en spreekt dus een andere taal), deed alles in het huishouden en zorgde voor de andere kleintjes, begreep wanneer ik engels tegen haar praate en vertaalde wat ik zei tegen de anderen. En dat noemen ze dan gek en niets kunnend! In mijn ogen kan je zo’n meid ontzettend veel leren. Leer ze een mooi vak en ze kan voor zichzelf zorgen.
Oldman, de oude man waar ik altijd pito ging drinken met auntie Georgina is ondertussen verhuisd dus ik moet nu opzoek naar zijn nieuwe huis. Heb de omschrijving gekregen dus nu nog opzoek naar de goede mangoboom om hem te vinden. Zijn kinderen hebben voor hem en zijn vrouw ‘ de pito brouwster’ een nieuw huisje gebouwd omdat ze oud zijn en de kinderen vinden dat ze niet meer moeten werken.
Ik vind het wel heel leuk om te zien waar ik ook kom dat overal foto’s hangen van mij, ook wel heel apart. In de slaapkamer of in de huiskamer.
Van de week was ik langs eric gegaan van (Child support ) in 2005 heb ik bij hem in huisgezeten en daar zat ik altijd met zijn nacht watchman te kletsen ‘ Lambert’ samen met Tessa in 2007 ben ik hem opgaan zoeken in zijn huis bij zijn vrouw en kinderen in de oude versleten taxi die ik toen reed. (niet veel slechter dan mijn zelf gekochte auto nu en dat was toen al zo’n grap) haha! Maargoed we zitten nog steeds in Afrika he dat moeten we met zijn allen niet vergeten! Vanuit het raam vertelde hij Eric dat hij er was, hij kijkt naar binnen en komt dichterbij. Hij drukt zijn gezicht tegen het raam en roept; Is it you, is it you are you back! En ik zie hem op en neer springen. Ik loop naar buiten en daar springen we een paar rondjes! Hij had me zo gemist! En ik hem ook met sommige mensen heb je gewoon een speciale band en hoe lang je dan ook weggeweest ben maakt niet uit. Het zit weer goed. Hij vroeg of ik zijn brief had ontvangen en ja die had ik ontvangen. Voor zijn werk kwam hij normaal gesproken even bij mijn huis langs om goede dag te zeggen en te kletsen. Trots laat hij zijn boddywarmer aan me zien, weet je nog Maartje dat jij die aan mij hebt gegeven. Zo’n lelijke mannen junglebody warmer (weet ook niet waarom ik die bij had, bedankt jam voor je advies) die hij elke avond nog aan heeft! Sterk materiaal moet ik toegeven! Samen met hem ben ik buiten gaan zitten op zn watchman stoel. Van het weekend heb ik afgesproken om weer bij zijn vrouw en kinderen langs te gaan.
Zo heb ik deze week onder het werken door heel wat vrienden en aunties weer gezien. En ik moet er nog een aantal op gaan zoeken. Rachida met haar babyboy ik ben benieuwd hoe hard hij gegroeid is.
Kus Maartje