Van alles en nog niets... Deel 1

Hallo allemaal, daar ben ik weer!!! Ondertussen ben ik volwassen geworden, technisch gesproken dan he..

Ik heb weer een mooi verhaal getypt van de afgelopen tijd. Omdat ik jullie interesse in mijn verhaal wil houden doe ik hem in twee delen. Deel 1 zet ik hier onder en deel twee komt na veel reacties op deel 1 natuurlijk hahaha! Heb ik er zelf ook een beetje plezier van!

Dit alles begint in Maart 2006!!!

Het is nu begin maart en de stempel op onze paspoorten die Tessa en ik gingen halen in Accra staan er helaas nog niet in. We zijn van de immigratie dienst naar de Nederlandse ambassade gestuurd verder gemoeten naar educationoffice en nog een paar keer heen en weer... Uiteindelijk werd ons verteld dat ze terug moesten naar Wa om andere papieren te halen want degene die wij hadden waren niet de juiste (bedankt immigratie dienst in Wa). Terug bij af dus. Maar aangezien wij geen onhandige domme gansjes zijn maar eigenwijze doorzetters hadden we uiteindelijk een man gevonden die ons kon helpen. We hoefden alleen nog maar een cv toe te voegen aan de papieren die we al hadden dan zouden zij een brief schrijven en daarmee kunnen wij onze stempels halen. Helaas wel weer in Accra en niet in Wa. Nou ja helaas??? Accra is een uitstekende plek om jezelf te vermaken moet ik zeggen. Tessa en ik hebben een paar gezellige dagen gehad.
Fred een vriend van mij die ik in Wa heb leren kennen studeert in Accra en heeft ons alle dagen mee op sleeptouw genomen. Van het strand, naar de spot, naar de disco, naar de universiteit/campus en dat allemaal met de trotro of taxi. De taxi laten ze nog al eens doorrijden omdat ze (Fred en zijn vrienden) die twintig cent extra niet willen betalen, dit omdat er blanken bij staan. Je wordt inderdaad letterlijk afgezet waar je bij staat. Maar mijn onderhandeling technieken zijn niet mis en daardoor mochten we nog goedkoper mee dan de gemiddelde Ghanees. Met verbazing van Fred en zijn vrienden.

De spots zijn hetzelfde als in Wa alleen dan met schommelstoelen/banken en biljarttafels maar het drinken smaakt hetzelfde. De disco is totaal anders, de entree is een stuk hoger (beetje jammer) het heeft een dak (dus geen ster te zien) de muziek is hip en drank te duur, er zijn discolampen, spiegels en redelijk veel blanken, maar nog meer hoeren. Hartstikke aardige meiden alleen verdienen ze toch echt te weinig voor wat ze doen... Maar dat terzijde. Ik had weer even het gevoel dat ik in Nederland in een disco stond te housen, alleen vervelend dat de Afrikaanse mannen hetzelfde zijn in Accra en Wa en steeds maar aan je moeten zitten (elke keer weer uitleggen dat ik het liefste alleen dans). Natuurlijk niet altijd, op het terras voor de disco heb ik dan ook uitgebreid op mijn blote voeten staan dansen met de mad-woman van Accra (een van de zovele). (Zie foto's). Wat een gezellige tante was dat. Ik heb geloof ik wel iets met wat ze hier noemen mad-people. In Wa heb ik ook een vriend rond lopen waar ik mijn broodjes ei mee deel. En hij mij mee vraagt naar Upland (hotel), dus zo gek zijn ze helemaal niet. Ze praten alleen als ze iets nuttigs te zeggen hebben denk ik. Nuttig nuttig??? Tja.
Heerlijk twee dagen aan het strand gelegen waar je lastig gevallen wordt door rastafaries met hun preken, en strandjutters die voor alles veel te veel geld vragen en hierdoor heb je op een dagje strand geen minuut rust. En dan wordt je ook nog eens bekogeld met zand terwijl je net schoon uit het water komt daar krijg je dus zandgevechten van. De tweede dag heb ik mijn mp3speler meegenomen en net gedaan of ik sliep. Dat was lekker, tot ik terug in het hotel was en net iets te lang op mijn buik gelegen had; inderdaad rooie billen en net nu ik die nacht nog 16uur in een bus zou moeten zitten terug naar Wa.
Op de campus heb je verschillende gebouwen voor vrouwen en mannen. Wanneer de gebouwen wel gemengd zijn heb je verdiepingen voor vrouwen en voor mannen. De kamers zijn klein! Je ligt met zijn vijven op een kamer, twee stapelbedden, een los bed, twee kastjes en een klein bureau. Lekker op elkaars lip en dan te bedenken dat Afrikaanse lippen groter zijn dan de gemiddelde blanke lip. Wel hebben ze een balkonnetje. Echt geweldig net of je op vakantie bent in bijvoorbeeld Mallorca of kreta en je lekker op het balkon naar alles kijkt wat er onder je gebeurd. Een man die kokosnoten verkoopt, studenten die hun afwas doen, studenten die roepen ONE ZERO TWO, ONE ZERO TWO kamer nummer van Fred en ze vanaf beneden dus iets te vragen hebben aan iemand in die kamer. Erg handig je hoeft geen trap op. Elk balkon heeft ook zijn eigen emmer aan een touwtje die ze naar beneden laten zakken als iemand er iets in wil stoppen of uit wil halen. Het krioelt er van de studenten en is een gezellige plek om je studie door te brengen.

Wij hadden geen kaartjes kunnen krijgen voor de STC-bus dat is de bus die van Accra rechtstreeks naar Wa gaat zonder over te hoeven stappen. Anders zou het ook niet rechtstreeks zijn... We zijn eerst naar Kumasi gegaan met een airco-bus niet te koud dit keer. En vanaf Kumasi vonden wij een bus naar Wa, waar we twee uur op moesten wachten. We hebben 50cent extra betaald om met die bus mee te kunnen anders hadden wij nog veel langer moeten wachten.

Terug in Wa bleek Niels malaria te hebben en troffen wij Petra aan die op de bank lag te slapen en een oogje in het zijl hielt. Niels was na twee dagen weer opgeknapt. Dat weekend zijn Tessa en ik met de studenten van UDS (universiteit in Wa) mee geweest naar Wechau, de nijlpaarden bekijken. Ik werd door Camal (vriend van ons hier in Wa) in een auto gezet bij zijn vrienden waar ik een gezellige reis mee heb gehad. Al hobbelend met zijn zessen kwamen we in Wechau aan eerder dan de studentenbus en de andere studenten op hun motors waaronder Camal en Tessa. Dit studenten uitje leek op een uitje van de middelbare school bij ons. Iedereen was donders enthousiast en gedroegen zich er ook naar, stelletje pubers... Geweldig om nog eens een keertje mee te mogen maken. Met onze reddingsvesten aan zaten we in de kano en gingen we opzoek naar de Nijlpaarden eentje deed een show en liet maar liefst zijn billen zien. Verder zagen wij hoofdjes en hoorden we de geluiden (zie foto's). De gehele dag hebben wij rond om het water gezeten, drums gespeeld en op de maat van de drums gedanst.

Dinsdag 14 februari was het valentijnsdag wat hier in Ghana enthousiast gevierd wordt. S avonds hadden wij een etentje bij ons thuis met een aantal van onze Ghaneese vrienden. Daarna zijn we door gegaan naar de jamboree waar ze een valentijns programma hadden voorbereid. Een quiz over Hiv/aids en seks. Er kwamen rappers optreden en dansers. Op aan rade van ons werd er nog een soort miss en mister valentijns verkiezing gehouden waaronder andere ons ballonnenspel (twee mensen dansen met de ballon tussen hen in, zonder dat de ballon valt) in voorkwam, zie foto's. De show vond ik op zich goed voorbereid maar het publiek gedroeg zich weer precies zoals middelbare school leerlingen terwijl de meeste een jaar of 20 / 22 zijn. De middelbare school periode komt hier dus later om de hoek kijken. Het geld dat deze avond verdient werd gaat naar het hospice dat Erik aan het opzetten is samen met Lieke.

De malariamuggen hebben mij te pakken gehad met bijna 40 graden koorts lag ik op bed. Twee weken lang aan de diaree geweest daar ging mijn Carnaval, toch een geluk dat de Ghanezen geen carnaval vieren. Waarschijnlijk was het dezelfde rot mug als die Niels te pakken had gehad.

Oluu is een van de gehandicapte jongetjes van onze groep die op de school slaapt. Het is een schat van een jongetje met het syndroom van down. Met de kerstdisco ging hij compleet uit zijn dak geweldig dansstuk gaf hij weg. Maar na de kerstvakantie kwam hij maar niet meer terug op school. De huismoeder vertelde dat dit wel vaker gebeurd, het duurt altijd even voordat de kinderen na een vakantie weer op school komen. Hier zijn allerlei redenen voor, zoals geen geld hebben omdat er zeep, kleren etc gekocht moeten worden of omdat ze geen vervoer hebben, of omdat niemand het kind terug kan brengen. Daarom hadden wij na verscheidene weken besloten om het jongetje op te halen uit het dorpje. Wij met een trotro en de huismoeder opweg naar het dorpje. Toen we daar aankwamen en wij vroegen naar Oluu kwam hij zelf al aanrennen hij had al begrepen dat er Nasala´s gesingaleerd waren. Enthousiast nam hij ons mee in de richting van zijn huis. Daar troffen we een oude man aan die uit een kamertje van 7 vierkante meter een houten bankje haalde die normaal als bed dient. Dat was de vader van Oluu. De moeder kwam ook al snel aan zetten net zoals de andere oude mannen uit het dorp en de rest van de buurtbewoners (jong en oud). We werden op plastic tuinstoelen neer gezet en daar hebben we samen met de huismoeder die als tolk diende een gesprek gehad over het feit waarom Oluu niet op school was. Het kwam erop neer dat er geen geld was om zeep en dergelijke aan te schaffen maar de hoofdreden was dat de moeder haar been had gebroken en Oluu dus niet naar school kon brengen. Als je dan na gaat dat zij volgens de huismoeder Oluu nog nooit bij school afgezet heeft blijft het toch een vreemde zaak. Maar wij besloten om dit jongetje voor een keer bij te staan in het aanschaffen van de zeep en dergelijke. Binnen 1 minuut had hij zich gedoucht had hij zijn spullen gepakt en zat hij klaar om eindelijk weer terug naar school te gaan. Met zijn kapotte plastic tas en zijn ene shirtje erin zat hij ongeduldig te wachten. De mensen in het dorp waren aller aardigst en bleven bij ons hangen totdat we zo goed als in een trotro zaten met een geit op mijn schoot om terug naar Wa te rijden. Ondertussen viel de trotro nog twee keer uit en moest er geduwt worden, maar al met al zijn we weer veilig aangekomen. We hebben op de markt nieuwe kleren voor Oluu gevonden, slippers en de broodnodige dingen zoals (gari en suiker, zeep en een handdoek).
Op school aangekomen was hij weer als van ouds een van de andere 15 kinderen.

Het hospice dat Erik en Lieke aan het opzetten zijn moet natuurlijk opgeknapt worden. Er stond een mooi gebouw maar er moest nog van alles aan gedaan worden, van schoon maken naar verven tot deuren lakken en erin zetten. Daar werd Petra voor ingeschakeld, grandioos werk heeft ze geleverd in een korte tijd is heel het huis omgebouwd tot een waar paleisje. De vloeren, muren, deuren alles geverfd, schoon of overnieuw erin gezet. Natuurlijk had ze ook een team achter zich daar werden de Nasala´s voor ingeschakeld, maar het leuke ervan was toen wij dit in de KG tegen onze Ghaneeze vrienden vertelden wilden ze allemaal een steentje bij dragen. Sommige waren zo enthousiast om vrijwillegers werk te doen dat ze elke dag flink trots en keij hard hebben gewerkt. We waren met een flinke groep en het was een ontzettend gezellige bedoeling terwijl er ook nog eens super hard en snel gewerkt werd.
Het laatste gedeelte van het water en de stroom aanleggen werd natuurlijk professioneel gedaan maar dat alles is nu allemaal af. En de patienten kunnen erin.

Safe marching... Marcheren... Ook onze gehandicapten, doven en blinden waren hierbij aanwezig. Alle scholen gingen marcheren, school per school. Midden op het plein stond een tanker van het leger met militairen, officiers, politiemannen en mensen van o.a. de immigratie dienst. Alle belangrijke mensen waren dus aanwezig. Om die groep heen werd de mars gehouden, van kleine kinderen tot grote vrouwen met van alles op hun hoofd. Onze gehandicapten liepen ook mee, onderweg zag je dat sommige hun eigen ritme probeerden door te zetten of ze enthousiast naar mij en naar andere bekende gingen zwaaien. Heerlijk clubje bij elkaar kun je dus wel zeggen, terwijl de andere groepen allemaal op hetzelfde ritme liepen precies rij in rij. Het was een leuke morgen die met een sinas afgesloten werd nadat alle doven en gehandicapten in de openvrachtwagen van the school for the deaf werden gepropt.

Zullen we nog maar eens naar Accra gaan?... Dat lijkt me leuk, samen met Niels, Tessa en Petra zouden we naar Accra gaan om onze paspoorten te regelen, Heidie (vriendin van Petra) op te halen en een klein beetje van het land te kunnen zien. Onze Peet zou de kaartjes regelen voor de woensdag. Dinsdagmiddag kwamen we erachter dat de datum van de kaartjes niet overeenkwam met de woensdag maar met de dinsdagmiddag en aangezien die bus net vertrokken was hadden we een probleem. Peet en Niels zijn naar het STC station gegaan om de kaartjes om te ruilen omdat er duidelijk gezegd was dat we kaartjes voor woensdag wilden hebben. Helaas, nu hadden we alleen nog maar middelseats over.. Dat houd in dat je op een klapstoeltje komt te zitten in de middelste rij waar iedereen steeds overheen moet klauteren als de bus een stop heeft. En de meeste middelseats los, scheef of half zijn is het niet de ideaalste plek voor je billen om 16 uur op door te brengen. Dus shit dat was balen. Smiddags om 1 uur stonden wij klaar op het STC station met een heel uitzwaaicommitee achter ons, Erik, Lieke, Alima (de kleine duif die nu bij Erik in huis woont dit omdat haar bijde ouders gestorven zijn), dormin (nieuwe volunteer), Moris (Ghanees) en Camal. Na een cola en een poging om op de openbare Wc nog even een diaree actie te ondergaan (wat dus niet gelukt is omdat je dan met je voeten in de drollen van iemand anders staat) en je dus beter gewoon een plekje in de natuur kan vinden. Zijn wij de bus ingestapt met het idee om 16 uur te gaan hobbelen op een middelseat. Maar er stond me toch een lieve man bij de deur, 4 nasala´s en 4 goede plekken... Uiteindelijk zat ik langs Tessa redelijk vooraan in de bus met Niels en Petra achter ons. Daar gingen we opweg naar Accra. Heerlijk muziekje op slapend en hobbelend weer de bekende weg op. Alles verliep op rolletjes totdat er een mededeling werd gemaakt dat we niet zouden stoppen in Bombai, dit is normaal gesproken de eerste stop waar je even kunt plassen en wat fruit of dergelijks kunt kopen. Ondertussen was het al donker geworden en niemand snapte wat nu eigenlijk de reden was... Al snel werd dit duidelijk... De bus mocht om de een of andere reden niet stoppen omdat ze bang waren dat hij dan niet meer aan de praat gekregen kon worden of dat er iets anders mis zou gaan... Nu weet ik niet of iedereen de film Speed gezien heeft... (een bom in de bus en als je remt gaat de bom af?) Nouw dat gebeurde bij ons dus ook. Hier in Ghana zijn meerder politie posten een bariere op de weg die door de politieman opengedaan moet worden! Je voelt hem al aankomen denk ik, de bus begint langzamer te rijden, de Mate van de busschaffeur (een dikkere oudere man) springt uit de rijdende bus en begint voor de bus uit te rennen... Je hoort hem gillen en gebaren naar de politieman maar aangezien de politieman enorme status heeft en dus niet wil luisteren gaat de
Bariere net open voordat de bus hem omver rijdt. De Mate springt weer in de bus en we gaan door naar de volgende bariere... Zo gaat het dus meerder malen... Bij een bariere werd de buschaffeur zelf ontzettend woest en begon me toch een partij te schelden op de politiemannen dat ze sufferds waren etc etc. Heel de bus was het met hem eens en iedereen zat met zijn hoofd uit het raampje mee te gillen! Maar de bus stopte niet. Een paar uur verder was er een man aan de diaree in de bus want ja de bus kon niet stoppen. Alle vrouwen beginnen parfum te spuiten en na veel gezeur stopte de bus toch voor 3 minuten. Iedereen sprong de bus uit om te plassen de kleren van de man met diaree werden van zijn lijf gerukt en in een kleed kwam hij terug de bus in. Ik was weer eens vergeten dat ik toch een witte (nasala) blijf dus al snel hoorde ik Nasala bumbum... (Witte billen) Even vergeten dat als ik tussen allemaal zwarte billen inzit mijn billen natuurlijk wel opvallen in het donker! Peet had loperamide mee en we stelden voor omdit te geven aan de man met diaree iedereen was ons zo dankbaar haha logisch natuurlijk! Maar het hielp meteen. De man heeft geen gekke diaree acties meer gehad in de bus.
Wat we allemaal wel raar vonden is dat de bus nu ineens wel kon stoppen maarja het is en het blijft Ghana zullen we maar zeggen. Beetje vreemd maar wel lekker!
Onderweg hadden ze een stop ingelast bij een ander station als het gewone STC station dit omdat er naar de bus gekeken moest worden. We zouden hier wel een aantal uur doorbrengen. Dus iedereen goed en wel uit de bus opzoek naar kabab en wat te drinken. Peet en ik bestellen net onze sinas (oftewel guinness) worden we gewaarschuwd dat de bus vertrekt... Tessa had gelukkig de kabab al in haar handen dus met zijn allen de bus weer in en daar gingen we weer...
In Kumasi aangekomen werd de bus onderzocht we hebben daar op een bankje gezeten tot de bus weer vertrok. Smorgens om 6uur kwamen we aan in Accra. Hup de taxi in op zoek naar een hotel en een broodje ei. Een hotel hadden we gevonden we konden een kamer krijgen voor 3 personen en een kamer voor 2 personen. We waren met zijn vieren en in de 3 persoonskamer konden wij (optimisten) gemakkelijk met zijn 4ren in dat ene bed! Maar toen kregen we gezeur over de prijs dus besloten we om door te gaan naar het volgende hotel. Crown Prince hotel waar we al meerdere malen gezeten hebben. We werden met open armen ontvangen, nadat we de spullen op de kamer hadden gezet gingen we naar ons eierbak kraampje. Waar we een heerlijk broodje ei aten en daarna even een tukkie gingen doen in het hotel.
Overdag waren wij vooral bezig met het regelen van ons visum waar weer lekker veel tijd in ging zitten. We hadden de brief die wij als enigste nodig hadden opgehaald bij Domenic (wij hadden een cv voor hem geschreven vorige keer en hij zou een brief schrijven waarmee we alles konden regelen). Natuurlijk was deze brief niet genoeg. Er werd ons medegedeeld dat we toch echt een mediche verklaring nodig hadden, dus moesten we naar een willekeurig ziekenhuis gaan waar de dokter voor ons een mediche verklaring zou schrijven en ondertekenen... Dat was een kwestie van naar het ziekenhuis gaan, een dokter spreken en hup dat zou geregeld worden. De laatste keer zeiden ze dat wij dit niet hoefde omdat wij onze aanvraag voor Januari ingedient hadden en dit een nieuwe regel was maar goed als het zo makkelijk kan doe ik daar niet moeilijk over.
Hop Niels en ik in een taxi opweg naar het dichtsbijzijnste ziekenhuis. Tessa ging vandaag niet mee die had even genoeg van het gezeur van het visum dus zij bleef bij Petra rondom het hotel hangen.
Bij het ziekenhuis aangekomen hadden we al snel een doktersassistent gevonden die die brief alleen uit hoefde te printen en een handtekening van de dokter moest halen. Natuurlijk komt het hoofdstukje geld weer ter spraken. En 150 euro per brief dat is inderdaad een leuk verzonnen bedrag, en valt te proberen. Wat een balletje balletje was die jonge kerel, probeerd even geld te rippen van blanken want natuurlijk kan geen een Ghanees 150 euro betalen voor zijn medische verklaring die je zo bij een dokter op kunt halen. Ik was al snel met deze jongen uitgepraat en ben zelf op zoek gegaan naar de dokter. Een aardige vent die ons wel wilde helpen hij zou er voor zorgen dat we niet alle testen hoefden te doen alleen HIV, de uitslag zou dan over ongeveer (als ongeveer wordt gezegd in het Ghanees duurt het dus wel weer even wat langer) over een week klaar zou zijn. Maar het was onze planning toch zeker niet om voor zo´n stomme simpele medische verklaring een week lang in Accra te blijven. Na veel discussieren kwam het erop neer dat we echt de HIV test moesten doen de rest zou hij tegen betaling (tuurlijk) gewoon invullen. Waardoor ik mijn geduld verloor en zei dat hij voor 10 euro meer die klote test ook maar gewoon moest invullen.
Niels en ik dachten dit kan sneller en makkelijker, aangezien we moe waren en er de pest in hadden dat het allemaal zo ontzettend op zijn Ghanees ging. Belde ik Domenic maar weer eens gezellig op waarmee wij besloten om geen test te doen zou zonde zijn van ons geld en hij dacht dat het anders zou kunnen.
Voor de zoveelste keer terug bij af dus....
S´avonds zijn we lekker wezen eten en daarna naar de Police Head Quaters spot gegaan waar we met Natan en Fred en de eigenaar een aantal potjes gepoold hadden. Daarna zouden we naar de disco gaan, de eigenaar van de spot kon ons daar gratis naar binnen lootsen. Maar eerst gingen we een drankje doen in het Paloma hotel. Daar kun je mexicaans eten en er zijn altijd veel blanken te vinden. Daar aangekomen bleek het Karaoke avond te zijn! Geweldig toch, daar hebben we heel de avond rondgehangen. Tessa liet maarliefst twee keer haar zangtalent horen en ik werd op het podium getrokken heb een dansje gedaan en steeds door de microfoon gejoelt It wasn´t me!!!
Bij de immigratie werden we als verassing weer heen en weer gestuurd tot dat we het verhaal vertelden aan Natan die een vriend had bij de immigratie. We werden smiddags opgepikt door Natan die ons mee nam naar het huis van zijn vriend. We hebben daar de zaak besproken en hij zou kijken wat hij voor ons kon doen, de medische test vond hij onzin maar voor de zekerheid moesten we die toch maar laten doen. Hij op zijn beurt had ook weer een vriend bij de immigratie die ons wel snel verder zou kunnen helpen want zo moeilijk hoefde het allemaal niet te zijn. De volgende dag stonden we voor de poort van de immigratiedienst, waar ik werd lastig gevallen door de deurwacht die me wel als zijn vrouw wilde zien. Ik dacht ik geef iniedergeval mijn telefoonnummer niet meer de laatste keer dat dat perongeluk ging (ik nam zijn nummer deed net of ik probeerde te flashen heel de tijd geen bereik en net toen kreeg ik weer bereik jammer) werd ik meer dan 60x op een dag gebeld. Dus ik was al aan het vertellen dat ik geen telefoon had totdat mijn telefoon afging en dat de jongeman van de immigratie (Lorence) mij belde waar we waren. Jammer truuk mislukt, ik dacht nu moet ik mijn nummer wel geven want anders krijgen we nog meer gezeik met de immigratie. Maargoed, hij belt geen 60x per dag maar zo´n 20x in de week waarvan 16x een flash...

Als ik het over flashen heb dan heb ik het over dat ze je telefoon overlaten gaan, dit met de reden dat ze geen units hebben dat je terug moet bellen, of gewoon omdat ze aan je denken... Echt Ghanees, ik flash tegenwoordig maar gewoon gezellig terug!
Lorence heeft ook nog eens alles met ons doorgenomen en kon ons helpen. We moesten nieuwe brieven invullen en ondertekenen en dan zou alles goed komen. Al snel bleek dat we brieven moesten hebben die wij hadden liggen bij Domenic (de man die ons vorige keer zou helpen als we alleen de cv´s nog in zouden leveren). Domenic had alle brieven van ons in hun argief gedaan, en dat houdt in dat ze er niet meer uit mogen! Potverdikkie denk je dat iemand je ontzettend goed helpt en er alles van af weet krijg je nu te horen dat de brieven die je nodig hebt niet meer terug gegeven kunnen worden. Ik praat nu over de brieven van de hoofd van de school voor de doven, de brief van de immigratie in WA en nog een paar belangrijke brieven. Waar geen kopies van zijn en wij dus weer terug naar WA zouden moeten om deze overnieuw te laten maken! Echt waar ik ben in mijn hele leven nog nooit zo van hot naar her gestuurd als met het regelen van mijn visum in Ghana (waarvan ze in Nederland hadden gezegd dat het simpel was om te verlengen). Hierdoor raak ik zelfs in de war bij het typen van het hele verhaal. Ik heb afgesproken met Domenic dat hij zijn best zou doen om de brieven maandag´s boven tafel zou krijgen we iniedergeval een kopie konden maken. Ondertussen hebben wij ook weer een ander ziekenhuis bezocht waar ze ons maandagsmorgens zouden gaan testen tegen weinig geld en met spoet achter de uitslagen zodat dinsdag alles geregeld zou zijn en we woensdag weg konden uit accra. Droomland droomland... ... Al snel veranderde de zaken weer, Lorence zei ons dat we geen medische verklaring meer nodig hadden dit had hij besproken met zijn meerdere. Dus alleen de brieven die Domenic had waren het probleem. We zijn maandags dus niet terug geweest naar het ziekenhuis, ik vond het lullig voor de lieve zuster die zo meegaan was met ons. Bij Domenic aangekomen had hij de brieven kunnen regelen, uiteindelijk zijn de brieven van onze hogeschool in Nijmegen zoiezo nooit meer gespot, en van al de andere belangrijke brieven had hij er maar een in zijn dosier zitten. De rest waren dus weggegooit en op degene die hij had was nog eens gestempeld ook! Daarmee zouden we problemen kunnen krijgen bij de immigratie en tot ergenis van mij wilde hij de brieven omdat hij inplaats van per brief 3 nog maar 1 had niet mee geven aan ons. Na wat lief gelach en een knipoog kregen we alle papieren mee uit het archief en zouden we savonds wat gaan drinken. (zoals ik de vorige keer dat ik in accra was ookal afgesproken had)...
Terug gekomen bij Lorence van de immigratie waren de brieven in orde, we moesten betalen en nog wat ondertekenen dan zou Lorence de hele zaak afhandelen. Volgende week maandag zouden de paspoorten klaar zijn en die konden dan opgehaald worden. Vol blijdschap maar met in je achterhoofd (het kan zo weer veranderen wat zal er nu weer bijkomen etc). Gingen wij terug naar het hotel, waar Heidie een vriendin van Peet die hier op vakantie kwam net op was gehaald van het vliegveld. ´s Avonds zijn wij met Natan naar een uitgaansplek geweest waar geen witte mensen te vinden waren. Daar had Natan inderdaad gelijk in. Het leek een beetje op een Getto in een buitenwijk in Accra. Het was een spot waar gedronken en gedanst werd, en waar vooral veel populaire een beetje asociale lui rondhing (die had ik in Ghana nog niet ontdekt).
De volgende dag zijn we met de hele groep naar Labadi beach geweest waar we een heerlijke stranddag hebben gehad. Waar Peet voor maarliefst 50cent uren lang met kleine puppies mocht knuffelen en waar Tessa een nieuwe Totoage heeft laten zetten en Heidie dropjes uitdeelde.
Al met al een geslaagde dag dus!

Tessa, Niels en ik bleven nog een dag langer in Accra in verband met het laatste geregel voor het visum. Petra en Heidie gingen alvast een stukje reizen we zouden elkaar ontmoeten in Nuqanza (een dorp voor gehandicapten dat opgericht is door een Nederlandse vrouw het heet: hand in hand. De gehandicapten wonen daar met 2 kinderen per huismoeder in een huisje. Wanneer ze oud genoeg zijn leren ze een vak zoals het rijgen van kralen of weven. en daar werken). De laatste avond zijn we lekker uit eten geweest met zijn drieen, in de spot tegenover het restaurant stond de tv aan met voetbal waar we Niels achter hebben gelaten. Tessa en ik liepen langs een gezellig winkeltje waar we een fles Takai (Toffe, koffie likeur) op de kop tikten voor 5 euro (die normaal 25 euro was) en hebben een gezellige avond gehad in het hotel. Met Fred zijn we de volgende morgen om 6 uur opzoek gegaan naar een bus naar Kumasi. Na wat geslenter tussen de bussen en trotro´s kwamen we op een klein stationnetje met mooie grote bussen waar we achterin een heerlijke lig plaats hadden. Het was woensdagmorgen 29maart, inderdaad de dag van de zonsverduistering die wij in de bus hebben gezien. Met onze brillen op zaten we al hobbelend te kijken, tot het pikdonker werd voor een aantal minuten lang. Het leek op een avondschemering waarvan de morgen weer ontzettend snel kwam.
Vanuit kumasi hebben we een trotro gepakt naar Nuquanza, wat wel een paar uurtjes duurde. Ondertussen kreeg ik een sms van Peet dat ze lekker in het zwembad lag.
Toen we daar savonds aankwamen konden we gelukkig nog net mee eten, er was geen restaurant maar voor iedereen apart werd er gekookt. Peet had overdag een huisje voor ons gereserveerd waar we met zijn drieen in konden. Savonds heb ik met Peet en Heidie op een stoeltje in het verse gras naar de sterren zitten kijken en lol gehad.


Vol verwachting hoe dit afgaat lopen???