Deel 2 van alles en nog meer...

!!!Savonds heb ik met Peet en Heidie op een stoeltje in het verse gras naar de sterren zitten kijken en lol gehad. !!!

Na een avond sterren te hebben gekeken ben ik lekker gaan slapen om de volgende dag wakker te worden en te horen dat er allemaal beestjes in mijn bed gelegen hadden. Gelukkig maar dat ik niet met de lamp aan in bed was gedoken, ik heb dus in ieder geval niet alleen geslapen die nacht.

De volgende dag hebben we smorgens rondgewandeld op het terrein, gekeken naar de werkplekken van de gehandicapten, en heerlijk met de kleine gehandicapten gezwommen.

Ik vond het prachtig om te zien dat er voor deze gehandicapten zo ontzettend veel te doen was aan activiteiten. In het zwembad hadden ze bananenbootjes, banden, matten en bekers om mee te spelen. Er waren schommels en glijbanen en werkplekken waar zij een vak kunnen leren. Eigenlijk alles wat in het noorden (Wa) niet te vinden is, dit geeft een tegenstrijdig gevoel. Aan de ene kant baal je dat je eigen gehandicapten deze kans niet hebben gekregen maar het is wel geweldig dat er andere gehandicapten deze kans wel krijgen en op deze manier opgevoed worden. Redelijk westers maar doordat ze een vak leren kunnen zij zichzelf wanneer ze volwassen zijn waarschijnlijk wel onderhouden. Onze gehandicapten die geen vak leren en die met hun 18de levensjaar weer op straat worden gezet met gebrekkig engels, wat gaat daar mee gebeuren als er geen verandering komt in het systeem hoe het nu op school gaat? We zijn wel aan het kijken om een dergelijk project te starten met het geld dat nu ingezameld wordt voor de gehandicapten in Wa om hen ook de kans te geven om zich te specialiseren in een vak gebied.

Smiddags hebben we met zijn allen een taxi gepakt op weg naar Kintampo heerlijk zingend zaten Peet en ik achterin. In Kintampo hebben we een hotel uitgezocht waar we een nachtje konden overnachten en met dezelfde taxi zijn we doorgegaan naar de Kintampo watervallen. We hadden een deal gesloten met de taxichauf dat hij ons ook weer op zou halen dus zonder geld hebben we hem weggestuurd om er zeker van te zijn dat hij ons ook weer op zou halen. We werden daar door een man rondgeleid die toevallig in de buurt was, eerst naar de eerste waterval, een klein schattig watervalletje onderweg kwamen we langs een watervalachtige beek, we maakte de grap dit zal waterval twee wel zijn. Uiteindelijk stonden we bovenaan een trap en keken we uit op een ontzettend grote waterval waar onderin een aantal jongens aan het ravotten waren, je zag ze klimmen en glijden... Wat een gezelligheid. Dit was de derde waterval waar je dus in mocht zwemmen en de tweede waterval was inderdaad de beek.
Genietend van het prachtige uitzicht op de waterval en de natuur er om heen waggelde ik naar beneden toe, waar ik mijn broek van mijn kont rukte en de rest achterna rende om mijn voeten in de waterval te kunnen steken. Daar ging ik al bijna meteen op mijn snuitertje want de stenen waren door alle algen lekker glad geworden. Al snel gleed ik op mijn billen de waterval af om in het beekje te eindigen. Daar begon het avontuur, achter Tessa aan naar boven klauteren om voor het eerst in mijn leven de wereld te kunnen bekijken vanachter de waterval (altijd al van gedroomd om als een zeemeermin achter een reusachtige waterval te kunnen zitten) Potverjandriedubbeltjes, was ik bijna boven, gleed Tessa haar voet weg van een steen daar gingen wij saampjes al stuiterend op onze billen naar beneden tot we weer terug lagen in het beekje. Poging twee... Volgend in Tessa haar voetsporen terwijl het water met bakken op je neer viel en je rug daardoor ontzettend hardhandig gemasseerd werd zaten wij al snel achter de waterval, toe te kijken hoe Heidi en Petra ook naar boven kwamen. Heidi zat naast mij maar nu moest er nog een mooi plekje voor Peet gevonden worden, ik moet zeggen dat Tessa en ik het gemakkelijkste zaten. En daar ging Peet op haar billen keij hard de waterval af... Zo hebben wij ons uren bezig kunnen houden wat een plezierige bedoeling zeg. Wat we niet voorzien hadden was dat we de rest van de week met mooie blauwe billen rondliepen. En het zitten in een trotro er niet fijner op wordt :) haha.
S avonds na een ontzettend fijne dag in de natuur hebben we lekker fufu gegeten in een restauranttje waarna we bij het hotel even wat zijn gaan drinken en besproken hadden hoe we de volgende morgen door zouden gaan reizen. Ik heb ondertussen van de twee barvrouwen wat dansles gehad en daarna zijn we lekker gaan slapen. Smorgens rond een uurtje of zes stonden Tessa en ik buien op het binnenplein waar al snel iedereen zich verzamelde. Peet was al op zoek gegaan naar broodjes ei waar ze al snel mee aan kwam zetten. Al smullend van het broodje ei het fruit dat we gister gekocht hadden en een zakje water werden we al langzaam wakker. Daar gingen we met onze tasjes opzoek naar de eerste trotro. Ondertussen waren de reisplannen weer veranderd omdat de baas van het hotel ons een hele andere reis dan gisteravond aan rade. Maar dat mag de pret niet bedrukken. De mate van de chaffeur maakte een mooie foto van ons in de trotro waar je alleen mijn onuitgeslapen kop op ziet (goeie fotograaf) hij houd het fototoestel in zijn handen en aangezien het een digitale is en je dus op het schermpje kunt zien waar je een foto van maakt dacht hij dat hij mocht filmen. Van links naar recht van voor naar achter, het leek wel of hij trots was dat hij de chaffeur filmde en de weg die we reden. Tot ik dacht ja nu is het genoeg geef hem maar weer terug waar de mate op zijn beurt beteuterd door begon te kijken. Aangekomen op het busstation gingen we opzoek naar een trotro die ons naar Wa zou brengen. We liepen daar een mooie jongeman tegen het lijf die een trotro had die naar Wa zou gaan. Daar werden we heen gebracht, binnen drie kwartier zou de trotro wel vol zitten werd ons verteld. Ik had er al op gerekend kom op Maart drie kwartier dat is niet mogelijk hier in Ghana maar dat we anderhalf uur later nog niet de helft van de mensen bij elkaar gevonden hadden werd het tijd om zelf actie te ondernemen. Daar stond ik als een cheerleader te dansen en te zingen WA wa WA Wechau.... Met ondersteuning van Peet vanuit de auto. Dit houd dus in we gaan naar WA, wa (wa betekend kom) we gaan naar WA en rijden door tot Wechau... Al snel werd het WA wa WA wa tjeh... dit houdt in We gaan naar WA kom we gaan naar WA (wa tjeh) Kom hier!!!!

Ongeveer drie uur later hadden we een aardige bus aan mensen. Het was heet, het schoot maar niet op, en als je dan ook nog afgezet word omdat je toch weer blank bent terwijl je hun probeert te helpen om die rotbus vol te krijgen wordt je eigenlijk automatisch een beetje pissig!! Daar ging ik in discussie over onze tassen. In het begin werd er gevraagd welke tassen van ons waren omdat we moesten betalen voor de tassen. Wij wezen naar de plek waar onze tassen lagen en samen met Peet hadden we een mooi prijsje afgesproken en betaald. Nu kwamen ze aankakken dat wij te weinig hadden betaald voor de hoeveelheid tassen die wij bij hadden en dus meer moesten betalen. En er werden opmerkingen als: jullie proberen ons af te zetten, en te profiteren van deze reis terwijl jullie als blanken al geld genoeg hebben. Ja dat valt bij Peet en mij natuurlijk in het verkeerde keelgat. Want het gaat erom dat zij even een extraatje bij de blanken kunnen charteren en wij dus niet gezien worden als gelijken. (heel logisch maar het maakt je in een situatie als deze toch weer boos/ verdrietig omdat het altijd weer op geld uitkomt) Waarom zei je net dan niet dat we meer moesten betalen toen je keek hoeveel tassen wij bij hadden en de deal gemaakt werd (het is allemaal onderhandelingswerk). Ik had niet goed gezien hoeveel tassen jullie bij hadden en jullie hebben echt veel te weinig betaald. Dat is dan helemaal je eigen probleem we hebben ze aangewezen en jij hebt gekeken en onze tassen waren de enigste tassen in de hele bus. Na heel wat geklets wilde ik weten hoeveel we dan wel niet bij moesten betalen. 80.000 cedis, dikke mik je krijgt echt geen 8 euro voor die tassen das de helft meer dan je ticket voor de bus! Als je een redelijke prijs geeft kan ik kijken of we er wat mee kunnen doen maar als je zo begint houdt het al gelijk op. Wat de andere mensen betaalde in de bus voor een tas 2x zo groot als die van mij was hoogstens 10.000 cedis, 1 euro dus. Met je gezonde verstand denk je: die 8 euro met 5 personen is eigenlijk ook geen drol! Maar als je principes mee gaan spelen denk je zeg dan op zijn minst eerlijk dat je gewoon extra geld wilt hebben van die blanken in je busje. Na veel gekletst wordt er dan ook gezegd: jullie hebben toch ook genoeg geld en ik moet nog eten vanavond! Kijk nu we eerlijk zijn kan ik praten!! Maar eerst even zakjes water halen om af te koelen. Ik stap het busje uit en Potjandikkie mijn slipper scheurt er gewoon van uit. Daar sta je met 1 slipper aan je voet en de ander liggend op straat. Ik krijg van Peet al snel haar slippers tegen mijn kop aangesmeten en de man waar ik ruzie mee had gaat er met mijn slipper vandoor. De L*L steelt hij ook nog mijn slipper.

Dit slipperverhaal is lang niet zo romantisch en spectaculair als Petra en haar slipper verhaal!
Het slipperverhaal van Petra:
Petra ging eens met de STC-bus naar Accra toe. Op het STC-station stonden haar Nasala vriendinnetjes haar uit te zwaaien. Daar ging onze Peet in haar eentje op naar accra (dat kan natuurlijk nooit goed gaan ;) ) hahaha En jawel hoor, bij de eerste stop begeeft haar slipper het, al klauterend over de middelseats. Met een slipper in haar hand stapt ze de bus uit en kijkt om zich heen, wat te doen met 1 slipper?! Daar komt de charmante, gespierde Natan de bus uit die meteen zijn charmes in de strijd gooit door nieuwe slippers voor Petra te kopen. EiNdE....
Ja mensen zo kon het dus ook, maar helaas dat zat er voor mij en mijn slippers dus niet in! Op Petra haar slippers wandelde ik naar een koelbox toe langs de kant van de weg. De koelboxen staan er dus om bekend dat er drinken in zit, het zijn zeg maar kleine winkeltjes die overal opduiken in de stad, in dorpjes en in de middel of nergens. Echt die koelboxen zal ik missen als ik in Nederland opeens enorme dorst krijg terwijl er geen winkel in de buurt is om in plaats van 3eurocent voor een zakje water uit een koelbox die je overal tegenkomt kunt kopen, een flesje SPA te moeten kopen voor 1 euro en 80 cent in die verre winkel! Een wereld van verschil kunnen we wel zeggen. Soms nemen de zakjes water een wereld van verschil ontzettend letterlijk, je bijt een hoekje van het zakje open, je zet je lippen eraan, je begint te drinken en dan zit je letterlijk in de woestijn heerlijk water dat naar zand smaakt. Geeft echt de sfeer weer zeg maar...
Maar met de koude zakjes water, want ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen maar overdag of snachts het maakt niet uit wanneer je de zakjes koopt, ze zijn altijd koud!! Liep ik terug naar de bus, met mijn zakjes water en met een slipper zat ik weer in de bus. En daar verscheen het hoofd van de gemene man die mijn slipper gejat had met mijn zojuist gemaakte slipper weer in de deuropening. En dat is Ghana, de mensen kunnen donders vervelend zijn maar uiteindelijk zit er geen kwaad in hen verscholen. Ondanks dat de discussie nog niet klaar was, hij wel mijn slipper heeft laten maken konden we elkaar weer recht in de ogen kijken om door te gaan met de discussie... Uiteindelijk heb ik hem 10.000 (1 euro) gegeven en de afspraak gemaakt dat als ik veilig en wel in Wa zou arriveren dat hij nog 30.000 van mij zou krijgen. Daar gingen we met het busje op weg naar Wa, na ongeveer 4uur gewacht te hebben. Laat in de avond arriveerde wij in Wa, de reis ging goed en we waren weer lekker en ook erg belangrijk veilig thuis. Want in sommige trotros houd ik mijn hart vast.

De laatste week van Petra in Wa ging nu in, daar zit o.a het afscheid van WaYiri bij. Dit is waar Petra zes maanden gewerkt heeft. We gingen met zijn allen, de nasalas en de kinderen/ moeders van WaYiri naar de spot om iets te drinken en te dansen.

Erik zat op dit moment in Accra hij ging daar het een en ander regelen voor papieren voor de container en voor zijn paspoort. Ondertussen is hij nu officieel een Ghanees en is de container binnen. Om even terug te komen op onze paspoorten deze heeft Erik voor ons opgehaald dus daarvoor hoefden wij zelf niet meer naar Accra. Ik merk dat ik veel dingen die hier gebeurd zijn en veel voor mij betekenen nog nooit in mijn verhalen genoemd heb. Dit is het container verhaal, alle spullen die jullie verzameld hebben in Nederland om hier in Ghana iets mee te kunnen doen. Ik praat dan over, rolstoelen, kleren, speelgoed, babyvoeding, fietsen en computers. Deze hele container was op een gegeven moment een ramp. Erik is er verschillende keren voor naar Accra gemoeten om steeds met een teleurstelling weer terug te komen. Het heeft een beetje dezelfde verhaal lijn als onze paspoorten. Steeds weer nieuwe papieren, steeds meer geld, het niet los geven van de container. En als je je dan bedenkt dat je het niet voor jezelf doet maar voor de bevolking hier en de eigen bevolking niet mee wil werken is dit ontzettend frustrerend!
Wat ook ontzettend belangrijk is is het volgende. Alima, een meisje die de afgelopen 4 maanden bij Erik in huis heeft gewoond. Een geweldige zonnestraal van nu ondertussen 5jaar. Haar beide ouders zijn overleden en omdat er voor dit meisje geen andere oplossing was heeft Erik de verzorging van haar op zich genomen. Lieke (een van de vrijwilligsters van Erik) speelde hier ook een rol in mee. Samen hebben zij dit meisje verzorgt en heeft het haar thuis bij Erik gehad voor meer dan 4 maanden, ze hoorde er meteen helemaal bij. Met pijn in iedereens hart is ze afgelopen vrijdag naar WaYiri (childrens home) gegaan om vanaf nu daar haar thuis te creëren. Met deze meid heb ik van alles beleeft en gedaan. Een mooi puntje van haar is: als ze van school opgehaald wordt achter op de fiets valt ze gewoon in slaap. Het is dan een kwestie van haar steeds wakker schudden eigenlijk heel de weg lang. Dat geeft weer aan dat het een echte Ghanees is, die kunnen echt overal in slaap vallen. In een vergadering met de hoofden op tafel, op houten bankjes, op straat, op de fiets, half op de bank half op de grond, en ga zo maar door. Ik moet toegeven dat ik zelf ook al aardig wat ervaring daarin heb.

Het weekend van 7 april zijn we het laatste weekendje met Peet gaan vieren. Om 4uur snachts stonden we op het busstation naar Mole nationalpark toe. Petra, Heidi, Lieke, Ellen, DD en ik gingen dit weekendje op pad. Daar zaten we in de bus, met Heidi links van me en Ellen rechts van me. Ellen was jarig in de bus dus al snel deed dat zijn ronde. Er werd gezongen in het Nederlands en engels en ze kreeg zelfs cadeautjes van een paar jongelui een cd met liefdes liedjes. Aangekomen in Larabanga gingen we opzoek naar vervoer om ons naar Mole te brengen, lopen zou net te actief zijn met alle backpacks en een taxi is daar niet te vinden. Uiteindelijk hebben we een auto geregeld die ons voor veel geld op en neer zou brengen. Achterin de Jeep met Ellen lief gezwaaid naar de parkbewakers kwamen we aan in Mole. Gelukkig hadden we kamers gereserveerd want het zat goed vol. Een beetje jammer was dat we smorgensvroeg aankwamen en dat we smiddags nog niet in de kamers konden. Dus met alle spullen bij het zwembad gezeten met af en toe een brutale aap die je spullen probeert te stelen. Heerlijk gezwommen, gelachen, gezond en gedold. Natuurlijk was er weer sprake van een zwemles actie. DD die met ons mee was hijste ik in een zwemvest en na een korte tijd was hij een met het water en was er voor geen goud meer uit te slaan. We dronken onze fanta, guinness en savonds wijn heerlijk in het zwembad op. Lieke wilde van de grootste baviaan in de buurt een mooie foto maken, en dat een baviaan niet van een flits houdt kwamen we snel genoeg achter. Daar ging Lieke rennend over het gras met een grote aap achter haar aan (nee, het was geen boze Afrikaan, die in zijn privacy geraakt was). De tweede dag waren er veel jongelui een hele bus met studenten die iets van een dierenstudie volgden. Ik zag de bui al hangen, te veel jongeren die niet kunnen zwemmen, een zwembad en vooral lekker stoer doen! Ik snel uit het water heerlijk in het zonnetje want met deze jongelui wilde ik eigenlijk niets te maken hebben. Daar gingen ze al snel duikend in het diepen en dat is echt diep he!!! Spartelend kwamen ze boven, de meeste hadden genoeg kracht om spartellend bij de rand te komen. Al snel riep er iemand waar is, laten we hem voor ons gemak Kees noemen. Waar is Kees? Niet hier! Misschien in de kleedkamer? Nee, ook niet in de kleedkamer! Hee, hij ligt daar op de bodem!!! Alle Nasalas in het water en daar kwam zijn koppie boven, zeker 5 minuten op de bodem van het zwembad gelegen, hij had zeg maar dood kunnen zijn. In plaats dat zijn vrienden daarvan leren gaan ze gewoon lekker door, de nasalas hebben toen gezegd hier trekken wij onze handen vanaf, doe normaal of doe niets!!! Ik ging weer door met DD en zijn zwemvest in het ondiepe. DD een flinke Ghanees die heel stoer zijn zwemvest aandeed en gewoon deed wat ik zei (ideale leerling). Al snel kwamen de studenten kijken en maakten ruzie over wie die andere zwemvest aan mocht. Vanaf dat moment was er weer een beetje rust in het zwembad en kon er weer lesgegeven worden.
Het was een heerlijk ontspannend weekend met ontzettend veel lol, heerlijk eten, olifanten, apen en zitten bij de vieuwingpoint. Natuurlijk kwam er ook een einde aan dit weekend. Lieke, Ellen en DD zouden terug gaan naar Wa maandagmorgen rond 8 uur. Petra, Heidi en ik gingen door naar Tamale om half 5 's nachts. We zouden gewekt worden en aangezien we om half 5 zouden vertrekken waren we er rond 4 uur uit. Meteen haasten en doen, want de chauffeur wilde om 4uur vertrekken ze hadden ons dus verkeerd in gelicht. Buiten op het stoepje zat een man te wachten die rond half 4 op onze deur geklopt had om ons wakker te maken. Dat had dus niemand gehoord, in plaats van wachten klop je toch nog een keer tot je reactie terug krijgt. Maar goed rennend naar de bus, ging ik foto's maken van de chauffeur en zijn bijrijder om zo tijd te rekken zodat Petra goed afscheid van iedereen kon nemen. Al had ze dit niet echt door...
Daar gingen we in een lege bus die al snel door allerlei mensen aan de kant van de weg gevuld werd zodat we lekker krap met 6 personen op 5 plekken zaten.

Aangekomen in Tamale zijn we door een jongetje van een jaar of 14 naar de Kinypas gebracht. (een mooie spot/ restaurant een van de enigste die ik ken in Tamale) Dit jongetje herkende ik nog van vorige keer zijn openingszin was toen: Hoe gaat het? Ik houd van jou! Gelukkig herkende hij mij ook nog, echte liefde dus he!!!

Vanuit daar zijn Petra en ik opzoek gegaan naar een hotel om in te overnachten. Heidi paste op de spullen en dronk Fanta's. Met de travelguid open geslagen wij wandelend door de straten en wijkjes opzoek naar dat ene goedkope hotel. Ja, al snel gevonden we werden in de wachtkamer neergezet, met haast werden de kamers verschoont. Op zich redelijk nette kamers, de bedden waren ongelofelijk doorgezakt maar hier zouden we op zijn minst wel een nachtje kunnen slapen. We kregen de sleutels, we zeiden we betalen later als we met de spullen komen. Dit was eigenlijk niet de bedoeling maar goed.... Er stond een oude man langs me die me vroeg of ik getrouwd was een aller daagse vraag dus daar ging mijn vinger de lucht in met mijn zilveren ring (bedankt papa en mama voor dat verjaardagscadeau). Ow, nou dat gaf eigenlijk niets, hij zou vannacht wel bij me aankloppen. Ik vond het een beetje een vreemde opmerking maar dacht goed gelovig hij zal al wel wat te veel Pito ophebben.
Terug gekomen bij Heidi waren Oluu, Jahlove en Sorf ook al gearriveerd, na een ontbijtje en nog wat Fanta vroeg Jahlove waar we nu eigenlijk gingen overnachten. Ik liet de sleutels zien, Petra zei de naam van het hotel, en toen werd het stil. We konden maar beter iets anders zoeken als we de sleutels nog terug konden brengen. Maar Jahlove hoezo dan? Bleek het dat we een kamer hadden gehuurd in een hoerentent! Nu werd de opmerking van de oude man ineens een stuk duidelijker en zagen Peet en ik het beeld van de matrassen weer voor ons.
Dus op de motor met Oluu naar het hotel, gelukkig deden ze niet al te moeilijk al waren ze niet geheel gelukkig.
Jahlove liep met ons mee naar een ander hotel, een police-hotel. Klonk beter dan de vorige hier zouden we door politiemannen beschermt worden. Daar zaten we op een bankje buiten, binnen op de bank voor de tv. Maar niemand die ons kwam helpen, een jongetje werd erop uit gestuurd om de baas te zoeken. Al met al zijn we alle drie in slaap gevallen op de banken terwijl er nog twee gasten bij kwamen zitten om een kamer te kunnen reserveren. Een aantal uur later, wakker geworden, een avocado gekocht van een klein meisje, water gehaald maar nog geen spoor van de manager werd het tijd om het hotel te gaan ontdekken. Al snel had ik een kamer gevonden met een sleutel erin, dat werd dus onze kamer. Hup de spulletjes erin gezet deur goed op slot gedraaid ondertussen ook nog een matras uit een andere kamer die niet op slot kon gestolen zodat we alle drie een plek hadden om te slapen. Wij op weg naar Jahlove die een eigen shop heeft op de toeristenmarkt. Een markt van rastafara shops, erg leuk om overheen te lopen en alle afrikaanse spulletjes te bekijken. Daarna hebben we heerlijk pizza gegeten, weer eens wat anders dan fufu, TZ en rijst. Waar ik wel ns waar verzot op ben. Na in de spot te hebben gehangen nog wat fanta te hebben gedronken hebben we het record fanta drinken gewonnen een gemiddelde van 10 fanta's op 1 dag. Gekkenwerk dus. Wandelend terug naar het hotel moest ik me toch ongelofelijk hard plassen, aangezien het hier normaal is om te plassen en poepen in de bosjes in de goot of eigenlijk wanneer je moet het kan overal plas ik dus ondertussen na veel oefening niet meer over mijn eigen voeten heen. Ik loop voorop en wil de deur van het hotel open doen roept er opeens iemand vanuit het niets: Jaaaaaaaah.... ik schrik me toch een ongeluk dus ik begin te gillen waarop die man begint te gillen en Heidi die achter mij liep ook. Bleek het een politieman te zijn die op het bankje buiten in slaap was gevallen, maar die er dus is als watchman om ons te beschermen. Vraagt hij aan mij waarom ik hem een hartaanval wilde bezorgen en of wij wel in dit hotel thuis horen. Tja officieel niet maar we hebben de sleutel van de kamer dus dat was prima bewijsmateriaal. Natuurlijk moest ik mijn adres geven zodat hij me kon schrijven als ik terug was in Nederland:
Celesta van dijk.
Ik lieg over mijn straat nr. 4
1940 KK Nergens
The Netherlands

Binnen aangekomen liep ik tegen de kerel aan die in de kamer langs ons sliep. Ik zei beleeft good evening and have a sound sleep, hij keek me een beetje raar aan dus snel naar binnen en de deur op slot. De volgende morgen kwam ik erachter dat onze verwarde buurman de manager van het hotel was en dus geen idee had van wat wij uitspookte in zijn hotel. Hij was inderdaad een van zijn matrassen kwijt geraakt en vroeg of wij daar iets mee te maken hadden. Al met al mochten we gezellig blijven, kregen geen korting maar hij vroeg wel of we volgende keer terug wilden komen en mochten we zelf onze kamer uitkiezen.

Aan het einde van het reisje Tamale zouden de wegen zich gaan scheiden tussen Peet, Heidi en mij. Zij gingen door reizen, en ik terug naar Wa tot de volgende ontmoeting terug in Nederland.
De laatste dag hebben we ongeveer 6 uur op onze kont gezeten om onze haren in te laten vlechten. Het resultaat was dan ook weer erg mooi, maar dit keer deed het goed zeer, er werd hard getrokken en gedaan. Deze morgen hebben we ook buskaartjes geregeld twee naar Kumasi en eentje richting Wa. Ik had stoelnummer 52 dit zou een van de laatste zit plaatsen kunnen zijn of een heerlijke staanplek voor 7 uur lang. Hier zou ik de volgende dag vanzelf wel achter komen. Om half 4 liepen we naar het busstation toe, opzoek naar een taxi die we op een gegeven moment vonden. Bij het busstation was het druk, daar zaten we te wachten tot mijn bus zou gaan om 5 uur want de bus naar Kumasi zou pas om 6uur gaan.

Zaterdag avond 15 april gingen wij zoals ongeveer elke week naar de Jamboree (de disco) om lekker los te gaan tussen alle Ghanezen. Tessa en ik zouden vandaag niet thuis slapen we hadden namelijk alles goed geplant. Tasje met schone kleren mee, want wij zouden na de jambore doorgaan naar de ochtendmis samen met Prisca. De vraag was trekken we vanuit de Jamboree door of een tussen stop bij Prisca die vlakbij de Jamboree woont. Aangezien de tent gesloten werd rond half 4, we er letterlijk uitgegooid werden en wij nog lang niet naar huis gingen want ons Moeder was niet thuis lalalalala... Besloten we om toch nog even bij Prisca (onze Ghaneze moeder) een klein dutje te doen om om 6uur weer op te staan en fris en fruitig naar de kerk te gaan. Aangekomen bij Prisca lag iedereen op de veranda op matjes op een rijtje te slapen. Al snel lag ik op de grond tussen de kinderen waarvan er een midden in de nacht lekker op mijn benen kwam liggen. Even een kleine douche, Ghaneese kleren aan en achterop de motor naar de kerk. De kerk was versierd met zelf gemaakte slingers en fratsen, iedereen zag er mooi uit je voelt je een beetje gemakkelijk als enigste witte en alle ogen die op je gericht zijn, maar na wat zingen hostie halen en glimlachen is het weer helemaal prima. De mis duurde voor mijn gevoel best een tijdje er werd niet overdreven gedanst wat je wakker zou kunnen houden en de speach kon ik niet verstaan dus al knikkebollend heb ik alles gevolgd terwijl naast mij een man in diepe slaap zat.
Terug op de motor gingen wij naar een paasontbijt zoeken, op naar Katoree (andere spot waar we vaak zitten) Om daar op paas morgen heerlijk banku te eten te beschrijven als witte ballen met slijmerige bruine soep heerlijk. Je kunt het dus vergelijken met witte chocolade paaseieren met een caramelsaus zeg maar....
Daar zaten wij met Tessa, Prisca en twee vrienden van Prisca tot een uur of 3 aan het bier. Toen vond ik het tijd om naar huis te gaan, even een tukkie doen voordat ik de dag daarna niet meer uit mijn bed zou kunnen komen en dat zou zonde zijn op tweede paasdag en mijn verjaardag.

Pasen en mijn verjaardag kwamen samen om de hoek kijken. Volwassen worden en toch paaseieren zoeken een aparte combinatie. Maar de moeite waard. Ik werd wakker 17 april 2006 de dag dat ik technisch gesproken over volwassen zijn mag spreken. Het zonnetje scheen de lucht was blauw het was al een graad of 25 en ik mocht van Tessa onze kamer nog niet uit komen Opeens komt er een groepje muzikanten binnen zetten, met potten en pannen en een raar fluitje, Niels Tessa en Joost (vrijwilliger die een tijdje bij ons in huis heeft gebivakkeerd) Al snel hoorde ik dat het toch echt de melodie was van happy birthday to you en er werd nog flink gezongen ook. Goed begin van een mooie dag. Het huis was versierd met ballonnen en slingers uit de carnavalszak buiten stond het meubilair en de tafel lag goed bedekt met cadeautjes. Van lipgloss naar sieraden naar bodyspray, naar een fles castle (bier) en een heerlijke appeltaart. Genieten joh appeltaart in het zonnetje als ontbijt in ghana met een castle er naast. Ideaal.
Ook kreeg ik een grote envelop met kaarten vanuit Nederland, van jullie allemaal dus. Super bedankt ik vind de kaarten geweldig ben er echt blij mee zo waren jullie toch even allemaal gezellig op mijn verjaardag. Ook dit jaar zou ik een soort tuinfeestje geven, zoals thuis in Nederland. Alleen nu met andere mensen en zonder kampvuur met bij behorende houthakker.
Maar dat zou ‘s avonds plaats vinden. Overdag zouden we naar de picknick gaan, in Wa wordt er elk jaar met pasen een grote picknick georganiseerd. Dit houdt in dat iedereen uit het dorp daar te vinden is, je kunt eten en pito drinken, zelfs de kg (onze spot) had tafels en banken neergezet en stonden daar drankjes vanuit de koelkast te verkopen. Er werd gedanst maar de pito was vooral erg geliefd bij de mensen. We hebben daar heel de middag rondgehangen, toen het begon te miezeren (de eerste paar druppels in Ghana) ging heel de bubs door elkaar heen bewegen wij zaten onder een dikke boom bij de kg spot een lekkere quinness te drinken die ik van een oude man kreeg die ik normaal gesproken tegen kom bij het pito drinken. Het weer was na een paar minuten alweer bij getrokken en het zweet brak mij weer uit in mijn Ghaneese jurk met mouwen. Er moest nog van alles geregeld worden voor mijn feestje thuis, er moest nog drinken gehaald worden de boel moest nog verbouwd worden maar de tijd vloog voorbij. Het begon al schemerig te worden het was dan ook een uurtje of half 6 en om 19.00uur zouden de eerste gasten komen dus maar richting huis. Niels had een lekke band dus die ging langs de fietsenmaker ik en Joost opzoek naar drank. Bij de kg aangekomen de drank bestellend belde Tessa dat alle kinderen van Wayiri al bij ons thuis waren (te vroeg en dat voor Ghaneesen) Joost zou de drank verder regelen en ik moest door naar huis, stopt er naast mij een taxi met 2 van de moeders van WaYiri erin. Hup fiets achterin en op naar huis. Druk maar erg gezellig was het al een beetje dansen met de kinderen en de moeders ondertussen een aantal banken verslepen en het feest was al begonnen. Iedereen kwam eigenlijk redelijk op tijd wat je dus helemaal niet meer gewent bent want in Ghana komt niemand op tijd. Ik vrees dat wanneer ik terug ben in Nederland elke bus ga missen net zoals elk tv programma.
Met wat gitaarmuziek, afrikaanse muziek, een drankje en een dansje, zat het huis (de tuin) vol en heb ik een mooie verjaardag gevierd. Natuurlijk zitten er ook aan verjaardagen Ghaneze cultuurverschijnselen. Het hoort namelijk zo dat je de jarige ondergooit met water, meel of eigenlijk alles wat je kunt vinden. Ik werd hiermee ook verast en had al snel een hoop flesjes bier en water over mij heen tot ik zeikes nat was. Maar nu was ik pas echt jarig.
Het enige jammere aan deze dag was dat mijn mp3-speler en mijn telefoon gestolen zijn. Je weet wie het heeft gedaan, je hebt getuigen maar wil je een jongetje van 16 die mee kwam met Erik de cel in zien belanden er over na denkende dat je ontzettend veel problemen hebt gehad met de immigratie dienst en deze jongeman ook nog de zoon is van de man van de immigratie. Neuh daarom ben ik niet naar Ghana gekomen, dus Mike (een vriend van ons uit Wa, officier van de militairen) er in zijn pak op afgestuurd maar helaas de jongen was terug naar de stad waar hij op school zit. Leuk idee, maar helaas. Het enigste wat ik hoefde te doen is naar de politie gaan en aangifte te doen. Dat deed ik samen met DD. en maar goed ook na een aantal cedis minder rijk te zijn, een paar dagen verstreken waren heb ik dan eindelijk mijn politie rapport kunnen ontvangen. Echt weer wat een achterbakszooitje had bijna gezegd stik er toch allemaal lekker in met dat geld afpingelen, het niet willen doen, het uitstellen en er een ontzettend groot probleem van te maken. Maar gelukkig heeft DD het de laatste twee dagen van mij overgenomen anders had ik dat papiertje in hun strot geduwd! Waarschijnlijk ga ik al deze heisa om niets nog missen ook als ik terug ben in het gestructureerde Nederland.

Een paar dagen na mijn verjaardag ben ik on tour gegaan met Titus. Een vriend uit Wa die in Kumasi woont, en af en toe terug komt naar Wa. Hij nam mij een dag mee op reis door Wa om allerlei plekken en dingen te ontdekken waar ik normaal nooit kwam en zou komen, meerdere pito spots, locale Gin spots, allerlei huizen van kennissen of familie en soorten voedsel die ik nog nooit gezien had. Het mooie is dat ik Mathew de buurman van Jannetje toen zij in Nadowli woonde heel de dag tegen kwam bij elke spot weer, terwijl ik wel iets van 7 spots heb ontdekt, hij dus ook!!
Een dagje op onderzoek uit dus. De volgende dag zouden wij vroeg vertrekken om op de motorbike naar het dorpje van zijn moeder te gaan. Zijn moeder was daar omdat zijn oom erg ziek is en zij zorgt voor dat gezin. Het zou een aantal uur zijn op de motorbike, richting Nadowli (waar Jannetje mijn zus 4 maanden gewoond heeft) Jarapa om uiteindelijk over een aantal uur ruff road te arriveren in Oluu (zo heet het dropje).
Zo gezegd zo gedaan, ik stond klaar smorgens om 6uur om opgehaald te worden. En waarrempel Titus was op tijd. Na een uur rond gedwaald te hebben in Wa opzoek naar benzine gingen wij de grote reis aan.
Benzine is soms schaars in WA, dit houdt in dat de auto’s, trotro’s en brommers niet meer kunnen rijden omdat er gewoon weg nergens benzine is die moet dan weer komen en daar gaan soms een aantal dagen over heen. Stel je voor dat je in Drunen rond rijd, en erachter komt dat er geen benzine bij de shell, geen benzine bij de total, geen benzine bij de texaco te halen valt.... Kun je je toch niet voorstellen he...
Zo eigenwijs als een deur gingen wij op weg naar Oluu met weinig benzine en weinig geld op zak. Met de wind door mijn haren vloog het Ghaneese leven mij voorbij, kleine dorpjes met gillende kinderen aan de kant van de weg, beekjes met vrouwen en kinderen die aan het wassen zijn. Dit is een geweldig gezicht vlaktes en randen van de wegen bedekt met de mooiste kleuren stoffen om ‘s avonds de kleren weer droog mee naar huis te kunnen nemen. Rood zand, met bomen, en af en toe plekken met gras (door de laatste regenbui boven water zijn gekomen). Het zwaaien naar de mensen aan de kant van de weg, of die in de trotro’s voorbij komen, de mannen die aan de kant van de weg pauze houden en met vol bewondering en na roepen een Nasala op de motorbike voorbij zien suizen.
We rijden door een klein dorpje heen, voor te stellen als 5 huisjes van klei. Gelukkig een tankstation hoor ik Titus zeggen. We stoppen en ik zie een man langs twee vaten benzine zitten. Een tafeltje ervoor dat dient als kassa, een tankstation wordt dat dan genoemd. De man haalt een ijzeren emmertje te voorschijn met een tuutje eraan vult hem in de vaat en loopt op ons af om de benzine te tanken! Service inderdaad, waardoor we weer verder konden op onze reis.
Niet veel verder in de middel of nergens staan we stil, Titus kijkt beteuterd naar de achterband, balen lekke band. Wat nu... Even kijken nee, verkeerde schroevendraaiers bij die niet passen geen plak of extra band. Geen stad in de buurt, af en toe een verdwaalde trotro die ons voorbij suist, dus dan maar wandelen naar het dichtbijzijnste dorpje. Daar aangekomen opzoek naar mensen, niemand te vinden tot er uiteindelijk een man aan kwam wandelen gelukkig een eigenaar van de enigste winkel in town en bleek het ook nog eens de broer van een vriend van Titus te zijn die we wilden op zoeken in Jarapa. Het winkeltje ging open en er werd plak en een plakkertje gevonden. Nog steeds niet de goede schroevendraaiers moeren en mouten, maar met wat zand een stokje en een fietspomp krijg je alles voor elkaar... Al snel hadden de mannen de band geplakt en konden wij de reis hervatten. In Jarapa aangekomen gingen wij op zoek naar zijn tante en vrienden waar we even een tussenstop maakte in de pitobar en we cake-ballen als ontbijt aten. De vriend waar hij eigenlijk voor kwam was er niet dus we besloten om nu door te gaan naar het dorpje en ’s avonds terug te komen of de volgende dag want Titus was niet zeker of we dit alles wel op een dag zouden redden.
Stuiterend over de ruff road, bruggetjes door uitgestrekte velden en heuvels kwamen wij een aantal uren later rood en wel aan in Oluu. Zijn moeder zat met een tante en nichtjes op een bankje onder een mangoboom een apart soort groente te plukken. Ik zat er al snel naast en hielp mee. Een meisje sprak gebrekkig engels en de rest van de mensen spraken helemaal geen engels. De oom werd naar buiten getild en bij ons neergezet onder de boom. Natuurlijk moest ik weer pito drinken en er werd eten voor ons gemaakt zodat we na een rondje in het dorp te hebben gedaan konden lunchen. Passerend van een grote oude boom met ongelofelijke wortelen waar een aantal oude mannen verspreid op de wortels zaten te kletsen naar een groepje jongeren die pito zaten te drinken, naar een grote vrouw waar kleine kindertjes niet van mij af konden blijven. Na het rondje in dit dorp kwamen wij terug bij Titus zijn moeder onder de mangoboom. Daar zaten wij op een bankje met een bankje voor ons, ons eten werd gehaald. Reist met vlees, saus en eieren. Smiddags gingen wij bij een spot zitten waar wij alle twee op een stoeltje in slaap zijn gevallen. Daarna zijn we gaan volleyballen op de afgesproken plaats en tijd alleen waren wij de enigste twee spelers. Daar kwamen twee jongens om de hoek die zeiden dat ze de rest gingen halen, al snel stond heel het volleybal veld vol, kleine en grote jongens. Hoe meer grote jongens erbij kwamen hoe meer kleintjes er uit het veld geschopt werden. Zo hebben wij heel de verdere middag gespeeld.
Na het volleyballen zijn we weer bij de mevrouw met de kindertjes aangekomen. Waar Titus mij even alleen liet en ik een cursus kreeg over hoe ik een hoofddoek zou moeten dragen. Terug gekomen bij het ouderlijk huis was het al redelijk donker. Alle meiden waren druk bezig met koken en schoonmaken. Ik ben toen mee gaan helpen, al moet ik zeggen dat je hier in Afrika niet snel toegelaten wordt om iemand ergens mee te helpen. Bijna altijd krijg je de opmerking: nee, ga jij maar zitten want hier wordt je moe van. Ja stel je voor dat ik moe zou worden zou toch vrij vervelend zijn. Het duurt altijd wel even maar als je dan helpt hebben ze de grootste lol en vinden ze het fijn dat je erbij bent. Voor het eten mocht ik ook even douchen. Ik had natuurlijk geen spullen bij omdat ik niet voorbereid was op het blijven slapen hier dus kreeg ik een doek (clove) zodat ik die om mij heen kon slaan en een scrublapje met zeep. De clove deed ik alvast om in onze kamer om zo naar de douche te lopen. Toen ik buiten kwam kreeg ik een applaus en vonden alle meiden het zo leuk dat ik uit mijzelf de doek op een goede manier had omgeknoopt. Mag natuurlijk ook wel na 7 maanden in Ghana te hebben gewoond. Met een emmer in een klein donker hokje met een kaarsje erbij kon ik heerlijk mijn douche nemen. Wel een raar idee dat de douche ook meteen een wc is lekker hygiënisch (wel alleen om te plassen natuurlijk). Buiten om de hoek wordt er gepoept, goeie bemesting voor de plantjes dus. En spannend als je snachts diaree hebt (vanwege een overschot aan Pito). Je moet je dan een weg zien te banen door een zelf gemaakt hek met spijlen en planken en een zware pot ervoor nadat je over alle mensen die buiten op een matje liggen bent geklauterd.
Na het douchen gingen we eten, Titus zijn oom kreeg eten die zat voor zijn kamerdeur. De moeder zat met een klein meisje op een bankje, de andere meiden zaten op de grond bij de kookpot en Titus en ik zaten tegenover iedereen met pannetjes voor ons. Heerlijk TZ met okru-soep (slijmerige groene soep, snotbordje zeg maar) met stukken vlees erin. Samen uit een pannetje zaten wij heerlijk te eten, en wat was dat vlees toch lekker. Jeetje Titus wat is dit voor vlees, dit heb ik serieus nog nooit op. Dit vond hij niet zo’n vreemde opmerking nadat ik hem vanmiddag verteld heb dat het in Nederland nooit voor zal komen en gek is als je hond eet. Hond eet je niet dit is een knuffeldier en dat zou ik toch niet snel eten. Dus toen ik de opmerking kreeg welk dier zou jij nooit eten, wist ik dat ik een lekker stukje hond op mijn bord had liggen. Maar welke hond was dit dan, gebruik je je eigen hond hiervoor of? Nee niet je eigen hond daar geef je om, maar die van je verre buurman..... Een ontzettend raar idee, maar je moet alles een keer geprobeerd hebben en ik zit niet voor niets in Afrika in een klein dorpje om te leven zoals de mensen hier leven. Dus dan zet je even al je principes opzij, dit is net zoals er kinderen geslagen worden met een stokje, het zijn kleine pijnlijke tikken. In het begin had ik hier veel moeite mee en draaide ik mijn hoofd zo ver mogelijk om, tegenwoordig kan ik er naar kijken ik ben het er niet mee eens en keur het niet goed, maar het is hun cultuur en daar heb ik respect voor. Al laat ik wel weten dat je het ook op een andere manier kan oplossen en heb hier veel gesprekken over gehad.
Na het eten mocht ik niet mee afwassen dus zijn Titus en ik met een aantal vrienden naar de spot gegaan waar we hebben gezeten en zelfs tv hebben gekeken. Er zaten allemaal kinderen uit het dorp voor de tv, daar achter zaten oude mannen met een bordje TZ op hun schoot. Zo verzameld het dorp zich bij de enigste tv die er was.
Het geweldige aan een dorpje is dat er bijna geen elektriciteit is, dit houdt in dat het donker is. Maar alles wordt verlicht door de sterren en de maan. Je hebt nog nooit zoveel sterren zien flikkeren zo helder en clear. Wanneer er in heel WA een light off is heb je hetzelfde effect, dan kun je heerlijk buiten gaan zitten en je ogen uit kijken. Maar een light off door heel WA komt niet ontzettend vaak voor, meestal zijn het wijken of delen van wijken die uitvallen. In een dorpje als Oluu komen bijna geen auto’s, troto’s en motorbikes, het is dan ook ontzettend stil. Je hoort allerlei beesten rare geluiden maken en de wind suizen in de nacht.
Smorgens zijn wij vroeg opgestaan ik ging de moeder mee helpen om met een bezem van meerdere stokjes/takjes de tuin te vegen en Titus moest het een en ander maken aan de motorbike. Daarna hebben wij gegeten, je raad het natuurlijk al de TZ die over was van de vorige avond een goede bodem voor een lange reis terug naar huis.
Op de terugweg hebben we een aantal stops gemaakt, de langste en interessantste stop was in Jarapa. Daarvoor zijn we gestopt in een heel klein dorpje, waar twee huizen stonden en de rest van de huizen waren meters verder verspreid. Dit was het ouderlijkhuis van Titus waar hij het merendeel van zijn jeugd heeft doorgebracht. Er waren twee ooms thuis en twee neefjes we hebben daar rondgelopen en het huis goed bekeken. Er was onder het huis een varkensstal gegraven waar varkens vertoefden, er hing overal mais, het dak werd op zijn plaats gehouden door grote zware stenen en overal stonden grote kookpotten. In het midden van het huis bevond zich een pleintje waar een grote steen lag wat op een graf leek, dit bleek ook het graf te zijn van zijn opa en oma.
Volgens mij heb ik jullie al wel eens verteld over dat Ghanezen sterk geloven in allerlei dingen die je niet ziet. Ze zijn zeer bijgelovig als je het hebt over heksen (die bestaan volgens de studenten echt en ze kunnen ook serieus vliegen op een bezemsteel) of spoken en geesten. Zo was er een mooie steen die voor het huis uit de grond stak, als je weg gaat dien je deze steen aan te raken, dit geeft je bescherming en geluk volgens de overleden opa van Titus. Dit hebben wij natuurlijk ook gedaan.
Veilig in Jarapa te zijn aangekomen was het een drukte van Jawelste. Er was mij de dag van te voren wel iets verteld over een belangrijk iemand die overleden was en een begrafenis maar ik begreep het allemaal maar half. Nu werd het me duidelijk. Op een groot plein hadden honderden mensen zich verzameld overal hoorde je drums en xylofoons spelen het zag er gezellig uit door alle mooie kleren van de mensen op het plein. Al snel werd ik omhelst door een aantal tantes van Titus die ik ontmoet had in Oluu en die zich nu voor de begrafenis hadden verzameld in Jarapa. Een vrouw van een van de belangrijke cheafs ergens uit een dorp was overleden, al een tijdje terug ze was uit de diepvries gehaald en lag nu midden op het veld in een getimmerd huisje die van onder tot boven versierd was. Onder het huisje stonden een paar grote potten die het smeltwater opvingen.
Er werd gedanst, gezongen en gesprongen, iedereen zat te kijken of was aan het bewegen. Overal gebeurde wel iets ik voelde mij doordat ik de enigste witte in het dorp was een beetje ongemakkelijk maar merkte al snel nadat ik een dans mee gedaan had de mensen niet alleen naar mij keken omdat ik wit was, maar ook omdat ik niet spoorde. Nee hoor, omdat ik mee deed met het geen wat er gaande was werd ik gezien als die hoort erbij.
Ik wilde zelf geen foto’s maken van het hele gebeuren (ik vind dan altijd dat ik zo de toerist aan het uithangen ben) dus heb ik Titus de kans gegeven om zijn photoshoot talent te laten zien. Die was helemaal in zijn sas en liep het hele veld over.
We zijn van de begrafenis in een pitobar beland en weer terug naar de begrafenis, zo ging het eigenlijk een beetje door. We waren met een leuke groep en het was een leuke, interessante dag.
De terugweg op de motorbike is goed verlopen, we zijn nog even langs de Gin-bar gereden waar ik uiteraard Mathew uit Nadowli weer tegen kwam en savonds zijn we geëindigd in de KG....

Van het ene avontuur gaan we gewoon verder naar het volgende avontuur. De paasvakantie begon ook aan te breken dus na een aantal dagen op de stage moesten we afscheid nemen van de kinderen die terug naar huis zouden gaan en over een week of 2 weer terug zouden komen. Een mooie gelegenheid voor mijzelf om weer wat te ondernemen. Daar ging ik met Erik, pastor Dan, Marleen (nieuwe vrijwilligster van Erik) en Alima op naar Accra. Daar zouden we de container gaan regelen, Lieke en Ellen ophalen van het vliegveld die alle twee voor een begrafenis twee weken terug zijn gegaan naar Nederland. En verder relaxen in krokobite, dit is een paradijsje aan het strand. Kleine huisjes bij elkaar, restaurantje erbij en een ongelofelijk woeste zee om lekker in te kunnen zwemmen. Op de heenweg reed er een broer van pastor Dan mee. Erik en Dan wisselde af en toe met rijden. Alima lag op de achterste bank te slapen ik lag op de broer van Dan en Marleen lette mee op de weg. Met mijn voetjes tussen Erik en Dan in hobbelde we over de weg. In Kumasi ging de broer van Dan eruit en kwam Alima op mij te zitten. We hadden een stop gemaakt en in de regen naar het restaurant gerend waar we even lekker hebben gegeten.
In Obuasi hebben we overnacht. Een klein hotel gevonden waar we de spullen neer hebben gezet met Alima op mijn rug zijn we nog even wat gaan drinken in een spot en daarna heerlijk gedoucht met een pisstraaltje en in slaap gevallen. De volgende dag zouden we om 6 uur verder gaan. Hier begon het spectaculaire avontuur voor Alima al te groeien. Een ontzettend grote trap om naar beneden te gaan. Dat is schrikken als je nog nooit in je leven een grote trap hebt gezien, alleen twee treeën voor Erik zijn huis. Ik had haar uitgelegd dat dat een trap was, maar dit wat was dit dan. De eerste keer op mijn rug de trap af, daarna zelf aan mijn hand om uiteindelijk stapje voor stapje alleen te doen en zelfs van de laatste tree buiten te springen. Wat al snel de laatste 4 treeën was en Erik haar opving uit de lucht, kleine aap dat het is.
Met zijn allen in de auto door naar Accra, mango en broodje gebakken ei etende om onderweg te stoppen zodat de meiden, Marleen, Alima en ik even konden plassen, ananassen konden kopen en bak-bananen.
De omgeving in het zuiden was mooi groen met palmbomen en vruchten. De reis verliep goed, en uiteindelijk kwamen wij aan bij Krokobite. Het was redelijk vol, maar we hebben toch nog net twee huisjes kunnen veroveren. Een dag later zouden wij Ellen en Lieke ophalen van het vliegveld dus zouden wij nog een huisje nodig hebben dit hebben we maar meteen geregeld.
De huisjes waren schattig met kastjes en bedden. De wc’s waren verspreid over het erf, de douche waren 4 schattige stenen muren waar je met een emmer en fles kon douchen. In de avond erg gezellig met een kaarsje erbij.
De volgende dag zijn Marleen en ik afgezet in Accra door Erik, Dan en Alima zij gingen door naar de container. Wij hebben de trotro gepakt naar de broeders om geld op te halen en daarna zijn we naar Legon gegaan om Fred te bezoeken. Wat een doolhof ik had geen idee meer waar zijn kamer was maar naar veel vragen en zoeken liepen we er zo tegenaan.
We hebben daarna een volgende trotro gepakt om door te gaan naar het vliegveld waar we op Erik, Dan en Alima hebben gewacht in de spot om zo met zijn allen Ellen en Lieke op te halen.
Het vliegtuig lande redelijk op tijd en ik kreeg weer helemaal het idee hee, zo kwam ik zelf ook aan, met al die zwarte mensen om mij heen de drukte en het warme weer. Maar nu leek het allemaal zo normaal....
Deze avond hebben we rustig afgesloten met wat eten en een drankje. De volgende dag zaten we smorgens op tijd aan het ontbijt; koude melk met musli. Jammie jammie was dat even smullen... Vandaag zijn we lekker aan het strand gaan hangen, gezwommen in de zee, rond kijken bij de rastafaries, gewoon relaxen dus. Erik en Dan waren weer vroeg vertrokken naar Accra en zouden savonds terug komen. Bij het restaurant kon je echt heerlijk eten, smiddags moest je van een bord kiezen wat je wilde en je had elke dag keuze uit nieuwe dingen. We hebben elke avond dan ook heerlijk gegeten. De volgende dag kwam Chantalle (een Ned. Vrijwilligster uit Nadowli) met haar ouders aan de groep werd groter en de lol ook. We hebben een aantal heerlijke dagen aan zee gehad. Ik ben nog twee dagen naar Accra geweest om het een en ander te regelen. Heb daar een nieuwe telefoon gekocht, een hele kleine roze telefoon die wel even breed is als een normale telefoon. Past volgens alle Afrikanen dan ook perfect bij mij! Savonds ben ik naar huis gebracht door Natan, met zijn Coca cola busje. Een hele ervaring overal werden we gevraagd of we cola kwamen brengen of kratten werden buiten gezet om opgehaald te worden. Bij Krokobite kwam de baas Natan zoeken omdat hij dacht dat er een nieuwe coca cola automaat zou komen.
Op vrijdagavond was er cultureel dansen op het strand, dit was prachtig om te zien live band met drums xylofoons en noem maar op en een groep dansers echt genieten. De volgende dag kwam er een rastafarie-band muziek maken en was er een dans avond. Met een compleet natte broek en truitje van het zweet heb ik heel de avond staan hossen in het zand met natuurlijk weer meerder Ghanezen achter mn kont aan.
Op zondag ben ik met Pastor Dan naar de kerk gegaan, smorgens op tijd ontbeten, de weg was druk en we zijn uiteindelijk in de grootste kerk in Accra beland. Waar ik op een balkon mocht zitten en we Karaoke deden. Er waren veel gospel zangers en zangeressen en groot beeldscherm met de tekst van de liederen. Er werd gedanst en van boven af kon ik alles mooi in de gaten houden. We hebben daarna nog even rond gehangen in Accra zijn fufu (pounded jams met lightsoep) wezen eten bij een speciaal fufu restaurantje. Dat was erg gezellig.
Daarna zijn we weer terug gegaan naar de andere in Krokobite. Heel de container was nog een groot gedoe. We zouden maandags terug naar Wa vertrekken, maar omdat de container nog niet geregeld was moesten Dan en Erik wel blijven. Ik moest weer gaan stage lopen dus hebben Ellen, Marleen en ik besloten om de bus naar Kumasi te pakken en vanuit daar door naar Wa.
Smorgens zaten we op tijd in de auto om naar het kumasi station te rijden. We hadden al snel een bus gevonden die ons naar Kumasi zou brengen. Zwaaiend naar Lieke, Alima, Dan en Erik gingen we het volgende avontuur aan. Een aircobus naar Kumasi. Voor Marleen was het de eerste busreis in Ghana en het begin was dus heerlijk lux. In Kumasi hebben we een taxi gepakt naar het Wa station. Daar heb ik Titus gebeld om ons gezelschap te houden. We kochten de kaartjes maar moesten nog wel even wachten voordat onze bus zou vertrekken dus zijn we nadat we een smerige wc hadden gevonden zijn we naar een fufu restaurant gegaan. Titus had gezorgd dat de mensen van de bus hem zouden bellen als de bus bijna zou gaan. Van het fufu restaurant zijn we in een spot beland niet zo ver van het busstation af. Tot er iemand aan kwam om te vertellen dat de bus al bijna vertrokken was. Wij rennen naar het busstation bleek het de bus te zijn die al vol was waar wij dus geen kaarten voor hadden en wij moesten nog langer wachten. Terug in de spot gebeurde na een tijdje weer hetzelfde toen was het raak we konden vertrekken naar Wa na een aantal uur in Kumasi te hebben rond gehangen. Deze bus viel een klein beetje tegen. We zaten met zijn 6zen op 5 plekken waarvan 1 middelseat. Lekker krap dus, Ellen was ziek en die zat tussen twee stinkende Ghanezen in Marleen zat naast mij en ik zat tegen het raampje aan. Zon 10 uur te gaan op na WA. Niets speciaals voor mij maar Marleen vond het maar niets meteen een goede inzegening voor je eerste busreis in Ghana.
S’nachts kwamen we aan in WA waar ik een vriend van Titus die taxi-chauf is tegen het lijf liep. Die heeft ons netjes naar het huis van Erik gebracht waar ik een aantal dagen vertoefd heb.
Een week later kwamen Erik, Lieke, Alima en Pastor Dan terug van Accra en gelukkig met... ... ... ... ... ... ... ... ..

Wordt vervolgd... ...