Herkend worden door the MAD-MAN, positief of.....

Keuzes keuzes, zelfs hier in Ghana dien je tegenwoordig na te denken en keuzes te maken... Naar welk internetcafe zal ik gaan? Ja ja mensen er is een heleboel veranderd en eigenlijk ook weer niets. Er zijn ondertussen 3 internetcafe's gesignaleerd en ik moet dus kiezen naar welke ik ga. De vrouwen lopen nog steeds met van alles op hun hoofd rond.
Ik geloof dat ik een leuke gekozen heb want meteen toen ik hier binnen kwam werd ik geholpen aan een account zodat ik voortaan makkelijk in kan loggen en werd ik meteen voor 1 1/2 uur opgehouden van wat ik wilde doen door een jongen om te praten over hoe het gaat in relatie's tussen vriendjes en vriendinnetjes in Ghana waardoor ik dus nog steeds niets op mijn site heb staan en wel over een paar minuten bij Prisca moet zijn om ons' (Tessa en mijn) huisje te poetsen!

Ik zit nu in het internetcafe en ik vind het lastig om wat interessants op mijn site te zetten, mijn verhalen zijn altijd uitgebreid en ik hou tegenwoordig op mijn laptop een dagboek bij en ja, dat wil ik jullie niet aan doen om dat te laten lezen. Dus bij deze heb ik niets voorbereid voor jullie!

Dus I go with the flow... Misschien is dat ook niet zo heel gek, hier in Wa ga ik namelijk ook met the flow...

Werd net ook opgehaald door Pastor Dan waar ik en Tessa nu bij in huis wonen en elke dag of koken met de meiden in huis of de was doen en ons dus erg goed vermaken. Hij haalde me op om te lunchen. Wetend dat wanneer ik op pad ben smiddags geen tijd heb om even een bord reist of fufu achterover te werken. Dat kwam goed uit want ik had honger en was toch al 1 1/2 uur opgehouden van mijn werk op de computer dus ben ik lekker Jahlove rice gaan eten in een 'restaurant'. Dit restaurant zit tegenwoordig tegenover ons oude internetcafe van buiten ziet er lux uit een kaal gebouw met grote schuifdeuren van glas. Toen ik naar binnen liep schrok ik. Het was licht (normaal zijn de restaurantjes donker en zie je niet veel) de muren waren betegeld met witte tegels er was airco en overal stonden tuinsetjes met tafelkleedjes en het was glimmend schoon. Aan de muur hingen levensgrote poosters van mooie witte gespierde mannen! Weer eens wat anders.

Maar goed terug naar weggeweest want ik dwaal weer eens af, ik zit weer in het internetcafe en dacht ik probeer het nog eens. Ondertussen wordt ik om de 5 minuten geflashed (telefoon gaat steeds over) door Prisca die vraagt zich natuurlijk af waar ik blijf. Het mooie is, je hebt geen tijd afgesproken dus dat komt wel goed!

Mijn fiest staat voor het internetcafe, heb namelijk de oude fiets van jou 'Lisanne' gekregen om op rond te crossen van Prisca! heb er een mooi zadeldekje voor gekocht en een slot dus die gebruik ik tot ik een andere heb. Of tot Prisca hem weer nodig heeft.

Over Prisca gesproken, die naam horen jullie regelmatig. My African Queen! Ook wel bekend als de kok, huismoeder van Y.A. en mijn Mammie! Of ben ik haar mammie?

Wat komt daar aansprinten, Prisca hup in m'n armen met volle kracht. Al snel hoor ik Dora, Ema, en Mina aanrennen (de kinderen van Prisca) Mama Marsha Mama Marsha... Dat ben ik. Wat zijn ze groot geworden en mooi! Mina praat, wat is dit!
Op de arm van een jonge vrouw zie ik een kleine, schattige, ondeugende baby. Zou dat haar zijn? My little baby?
Wat een poppetje wat een dropje is de kleine Immaculate waarvan Prisca zwanger was toen wij in Ghana waren.

Papa komt naar buiten en ik sta met open mond te kijken naar het nieuwe huis van Prisca door de familie Yuornuo omringt.

Ik ga meteen een paar foto's toevoegen zodat jullie alvast een klein idee krijgen waar ik het over heb... Hoe schattig!

Bij de KG zaten ik en Tessa vrijdagavond. Onze vaste Spot, met Peet, Tes en Niels gingen wij daar vorig jaar geregeld heen. Verwelkomd door KG zelf (de eigenaar) die zegt; My wife you are back! Zit dat wel weer goed! Maar wanneer the Mad-man (de gekke man van de stad) uitgebreid voor je stoel komt staan handkussen geeft en zegt mijn vrouw is weer terug in een taal die iederen verstaat behalve jij! Weet je dat je in Wa een bepaalde indruk heb achter gelaten en dat je nog herkend wordt terwijl er nu meerdere blanke vrijwillergs rondlopen! Ik nu weer verder kan gaan met waar ik gebleven was, uitleggen aan de Mad-man dat hij geen heel broodje ei krijgt maar wel een stukje mag hebben ;)

Ik kan zeggen het geeft mij een goed gevoel om terug te zijn! De mensen die je herkennen in je armen springen waardoor je bijna door je rug gaat en je weet dat je niet zo maar 10 maanden hun leven met het jouwe hebt gedeeld. Maar dit nu doorgezet kan worden omdat het gewoon goed zit.

Zo ook bij de gehandicapten, niets veranderd behalve het levensgrote hek om heel het terrein van Wa-deaf heen. Waar wij helemaal omheen moesten fiesten en we onze shortcut (die je over voor wil vinden) wel kunnen vergeten. De kinderen komen op je afrennen en wanneer Amina naar je toe komt je handen pakt en 'Papagaatje leef je nog' begint te zingen staat de deur weer open.
Bertha de oudste van de gehandicapten geeft antwoord op de vraag van Georgina (de huismoeder) die me net weer los liet van haar knuffel she; Marsha.

Dat is dus mijn naam voor de duidelijkheid. Marsha en in Wa en in het zuiden wordt ik Maartjah genoemd wat ook wel goedenmorgen betekend.

Bij Y.A. hebben we de nieuwe PC ontmoet de vervanger voor Ben die op dit moment bijna afgestudeerd is in Nederland. Een jonge jongen maar hij ziet er serieus genoeg uit.
De accountant, kijkt en op zijn gezicht komt een grote glimlach... Wouw zegt ie. Jullie zijn terug!
Onze foto hangt nog steeds aan de muur in het kantoor.

Ik merk dat ik alweer aardig op dreef ben, dus bij deze kijk naar de foto's en later vertel ik jullie over het hoe en wat te doen hier in Wa Ghana en het mij bezighouden met verschillende projecten.

Heel erg bedankt voor alle leuke reacties, en voor het daadwerkelijk lezen van mijn tot nu toe (nou ja tot nu toe) 'korte' verhalen!

Maartje