Zorgen voor morgen...

Ik heb nog precies 8 dagen voor het regelen van mijn visum maar dat komt helemaal goed. Ben al naar het kantoor geweest en heb de eerste contacten gelegd. Helaas geldt mijn 1 jaar visum die ik in Nederland gekregen heb niet! Dus zal ik om de 2 maanden een nieuw visum aan moeten vragen en na een half jaar een blijvend visum. Dus zorgen voor morgen mensen het komt helemaal goed!

Ondertussen ben ik gesetteld. Gisteren hebben we de boel oververhuisd naar een eigen kamer in een compound-house. De eerste weken hebben we bij Pastor Dan in huis gezeten waar we alles met de meiden (Essy de huismeid en Becky) deden die ook bij hem in huis wonen. Het koken, kleren wassen en praten o.a. natuurlijk over jongens. Eigenlijk vond iedereen het erg dat we gingen verhuizen zowel wij als hun want het huis leefde van smorgens tot snachts en dat was thuis. Nu zullen even moeten wennen aan het compound-house en daar ons huis van moetne maken wat waarschijnlijk binnen een paar dagen het geval zal zijn. Een compound-house is een huis met meerdere families en een binnenplein. De vrouw die dit huis heeft gebouwd heeft 9 weeskinderen bij haar in laten wonen waar wij nu Aunties (tantes) van zijn. De vrouw is een zeer goede en lieve vrouw en vanmorgen kwam ze (onze nieuwe moeder) rond 6 uur al checken of haar dochters op waren! Jee, dat was vroeg!

De dag begint vroeg hier in Wa nu we tussen de families leven. De kinderen gaan om half 6 naar school en hebben dan al een bord TZ op.
Ik ben al wandelend langs verschillende gezinnen die ik wist te wonen bij Prisca terecht gekomen die een ei voor me had gebakken om een goed bodem te leggen.

Ik werk namelijk tegenwoordig elke morgen bij Y.A. (Youth Alive). Youth Alive is een straatkinderen project waar de hoofdvestiging van in Tamale ligt. Hier hebben we twee jaar geleden stage gelopen. We waren toen voornamelijk bezig met de kinderen die op de groep zaten. Zij verblijven daar de gehele dag krijgen les (wanneer de teacher verschijnt) en krijgen daar te eten. Wanneer ze het eerste jaar door zijn worden ze naar scholen gestuurd of naar werkplekken waar zij een vak zullen leren. De basis engels hebben ze dan gelegd waardoor ze op de scholen vooruit kunnen.

Social investigation of the children.

Bij Y.A. hou ik mij nu in eerste instantie bezig met het feeldwork (social investigation of the children). Dit doe ik samen met Jane en haar zoontje van 10 maanden. Jane regelde de administratie toen wij twee jaar geleden stage liepen bij Y.A. Nu de feeldworker weggegaan is en de tweede feeldworker overleden is afgelopen jaar heeft Jane deze baan gekregen. Ze hebben haar small small ingewerkt en omdat dit werk aansluit bij mijn studie heeft de PC (baas hier in Wa) besloten dat Jane en ik dit samen gaan doen.
Het Social investigation of the children is de eerste stap binnen de organisatie van Y.A. De bedoeling is dat er uitgezocht wordt of de kinderen die zich aanmelden of aangemeld worden door opa's oma's tantes en ooms 'Needy' zijn.
Zijn deze kinderen hulpbehoevend of niet?!
Hiervoor ga je onderzoek doen. Op na de dorpjes, naar de families praten en kijken waar ze wonen.

Wanneer is een kind in Ghana hulpbehoevend, voor mij als witte zou je denken; welk kind niet.
Toch zit er natuurlijk een ontzettend groot verschil tussen de verschillende families hier in en rond Wa.

Ik stel de vragen, Jane vertaald het voor de families die geen engels spreken wat meestal het geval is en voor mij omdat ik het antwoord niet versta. Er zijn enkelinge die wel engels kunnen en iedereen is bereid om mee te werken en de vragen te beantwoorden.

Waarom ik de vragen stel is omdat ik in mijn studie geleerd heb om door te vragen en het niet zo maar bij een antwoord te laten. Dit is wat ik Jane nu aan het leren ben. De vragen worden anders algemeen gesteld waardoor je eigenlijk niet komt bij het geen wat je daadwerkelijk wil weten.

Van alle kinderen die wij bezoeken maken wij en file dit bespreken wij met onze PC en samen wordt er bepaald of het kind in kwestie Needy is of niet.

Op de fiest met een jongetje van 10 maanden op mijn rug fietsen wij door de hete zon opzoek naar de families die in omliggende dorpjes wonen.
Hier in Ghana heb je geen straten met huisnummers, je hebt geen rechte wegen en geen informatiebord om op te zoeken waar je nu daadwerkelijk bent. Zelfs de enigste stoplichten die we hier hadden werken niet meer, helaas staan er weer politiemannen op de weg. Leve de electriciteit!
Gelukkig wijzen de mensen je hier de weg. Of het de goede weg is, is een ander verhaal.
Van hot naar her, over zandpaden, kuilen bergjes tussen kippen en geiten door waarvan er soms prompt een tegen je achterwiel aanloopt fiets je rustig door. Hier en daar in de schaduw van een grote mango boom.

De mensen die we bezoeken zijn arm maar ontzettend vriendelijk. De vrouwen zijn meestal aan het farmen (in het weiland) de mannen hangen thuis rond of hebben een fietsenwerkplek aan de kant van de straat. Het is nu groundnut time, dus pinda's genoeg. Onder een boom zitten kinderen en vrouwen de pindas te pellen om ze later te gaan verkopen.
Na een zak pinda's meegekregen te hebben gaan we opzoek naar het volgende gezin.

In totaal hebben we nu ongeveer 20 kinderen op de groep waar we het merendeel nog van moeten checken of ze Needy zijn. En de rest van de kinderen (totaal 45 willen we er hebben) komen gewoon aanlopen of wij krijgen tips door en zullen ook deze kinderen checken. De kinderen kunnen tot die tijd blijven. Ze krijgen les van Rahid (de juf die er 2 jaar geleden ook was) maar zij gaat vanaf volgende week naar school om haar eigen engels bij te spijkeren wat geen slecht idee is. Er zal dan een nieuwe teacher moeten komen om de kinderen engels te leren. De solicitaties zijn net geweest dus ik neem aan dat er vanaf volgende week een teacher zal zijn.
Eten is er op dit moment niet voor de kinderen. Er is net 1 zak reist gedoneerd door een groep blanke mensen die Y.A. bezocht hebben maar geld voor meer eten zoals soep ingredienten is er niet.
De werkers van Y.A. krijgen op dit moment ook al 3 maanden niet uitbetaald, waaronder Prisca (mine African mama).

Hoe PC dit regelt (geregeld heeft) verteld hij mij van de week als hij terug is van zijn vergadering in Tamale.
Ik hoop dat daar goed nieuws uitkomt.

De kinderen waar wij twee jaar geleden mee gewerkt hebben zitten allemaal op scholen. Een aantal komen er bij Prisca langs om ons te zoeken en heb er twee bij Y.A. gezien toen ze hun raport kwamen tonen!
Ze doen het goed, alleen het kletsen in de klas mag wat minder (Abudi).
Het is goed om te horen dat ze het goed doen en aangezien ik nu het feeldwork doe ga ik ook bij hen langs op de scholen kijken of ze op komen dagen en zoja hoe het gaat.

Samen met Prisca ben ik van plan om een programma over kinder rechten op te stellen waaronder het opkomen voor zichzelf en sexuele voorlichting. Dit zijn ideeen die wij nog moeten overleggen met PC bij Y.A. maar ook is dit idee er om o.a. in het dorp te gaan doen waar Prisca zelf vandaan komt gericht op kinderen maar ook op de vrouwen daar!

Nu wordt ik opgepiept om Pito te komen drinken naarst het internetcafe, ze vinden dat ik even een pauze moet nemen dus bij deze Houdoe en bedankt en over de gehandicapten vertel ik de volgende keer weer.

Hier gaat het goed, ik vind het fantastisch dat jullie zoveel interesse tonen en ik denk dat de kinderen hier jullie allemaal ontzettend dankbaar zijn!

Een hele dikke kus en knuffel voor jullie allemaal! Maartje