Lang geleden en een heleboel gebeurd!

Op dit moment weet ik eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen. Wat moet en wil ik jullie vertellen, laten weten over dit land Ghana, de mensen, de cultuur, het eten, het werk en mijn leven hier!

In Nederland zijn er niet veel mensen die een dagboek bij houden. Ik had dit voornemen wel nu ik voor de tweede keer een lange tijd in een andere cultuur ging leven. Ik dacht dat is interessant om te hebben, een boek vol leuke, spannende, interessante en vervelende verhalen en gebeurtenissen. Helaas heb ik me al snel niet meer kunnen houden aan mijn goede voornemen. De reden hiervoor is; ik voel me hier thuis en het leven dat ik hier lijd is mijn allerdaagse bestaan. Wat moet je opschrijven van je allerdaagse bestaan dat zo normaal voor jou is?

Wat ik hier elke dag meemaak is op dit moment mijn leven hoe ik en de mensen om mij heen hier de dag indelen is wat ik meemaak. Voor velen van jullie is mijn allerdaagse dag zelfs moeilijk voor te stellen als ik het vertel. Het liefste zou ik ieder van jullie een dagje mee willen nemen naar Ghana. Jullie kunnen laten proeven van de liefde en warmte van de Ghanezen, de zon, het eten met je handen en de slijmdraden van de groeten die tussen je vingers langs doorlopen, de corruptie (bijvoorbeeld bij de immigratie, weer 30 euro armer), de springende kinderen met hun blote voetjes in het zand, de geiten op de weg, een bus zonder voorkant, de onverwachte maar zo geliefde onweersbui, het gevoel van het zand tussen je tenen en in je slippers, het douchen met een emmertje een beker en mijn knal roze scrublap, het buiten plassen zonder bang te zijn dat politie je ziet, de was doen in teilen met water op een krukje in de schaduw, je was ophangen op een struik, het slapen op de grond, het in de nacht wakker worden in je eigen zweet omdat iemand (ik) geen tijd heb gevonden om de beloofde ventilator te gaan kopen, het drinken van zakjes water die soms in je gezicht ontploffen, het alsmaar uitgenodigd worden om uit een bord van een ander mee te eten heerlijk smakkend en etend met je handen, het opzoek gaan naar een lunch en die wanneer je echt ´trek´ hebt niet kan vinden uiteindelijk een gekookt ei vind voor 10 cent, het in een spot zitten en bier te drinken van 70 cent voor 0.65 milliliter, het over de prijs onderhandelen van alles wat je maar wilt kopen (mijn favoriete sport), het passen van BH´s midden op de drukke markt over je kleren heen, je een wegbanen op de markt tussen alle vrouwelijke verkopers van tomaten, okru, stoffen, baby kleren, slippers enz, het backen langs de kant van de weg als je een lift wilt om naar huis te gaan, het wachten in het algemeen, het maken van afspraken en die dan niet nakomen omdat je geen agenda gebruikt en alles dubbel plent, het naroepen van kleine kinderen, het aangesproken worden door jonge jongens die zoveel van je houden en niet eens je naam weten, het fietsen in de zon en dan op je dooie gemak de Afrikanen inhalen met een zakje water tussen je tanden geklemd met een glimlach op je mond genietend van alles wat er op straat gebeurd, de glimlach op de gezichten van de mensen die nog geen 30 cent te besteden hebben voor een heel gezin per dag, het niet mee mogen helpen met de afwas, het koken, het tuinieren en eigenlijk liever met niets, alle ooms, tantes, broers, zussen, neven, nichten, vaders en moeders die ik hier heb gekregen (een grote familie), een wandeling van normaal 10 minuten over straat dat een uur duurt omdat je overal even naar binnen wordt getrokken voor een praatje (bij de kapper, de schoenmaker, de kleermaker etc), het fietsen in het donker met je lampje die eigenlijk net niet fel genoeg is om dat gat in de weg te kunnen ontwijken, de watchman van de buren die het huis snachts in de gaten houdt, het fietsen naar mijn werk ondertussen zwaaiend naar de kinderen en politiemannen die ik op mijn weg tegenkom, het uitwijken voor dat kleine geitje die vertwijfeld achter zijn moeder aanrent, de hutjes met de kookpotten ervoor, honderd duizend verschillende kleuren en figuren op de jurken van de vrouwen die voor 2 euro bij de kleermaker gemaakt worden, de kebab aan de kant van de weg heerlijk bestrooid met peper, alle motors die langs je heen sjezen wanneer je op je fietsje zit, je eerste motorles over de roffroad, het bezitten van een taxi waarbij je bij elke schakeling de weg onder je door ziet vliegen, de gouden gordijnstok in onze kamer, het super grote kingsize bed waar wij (Tessa en ik) in slapen, de vrouwen die langslopen met wat je maar wilt vervoeren op je hoofd, het langs zoefen van twee jongens op een motor met pijpleidingen van zeker 3 meter op het hoofd bengelend, de wandelingen naar de waterput van smorgens en savonds, het pal in de zon zitten van een meisje op haar knieën met de handen in de lucht omdat ze iets verkeerds gedaan heeft, het mee naar huis krijgen van een plasticzak bomvol pinda´s van een gezin waarvan jij het kind aan neemt om bij Y.A. te komen omdat die paar pinda´s per jaar het gezin zeker niet kunnen onderhouden en jij thuis met de kinderen uit de buurt van die pinda´s zit te snoepen, het niet mogen drinken uit de bak met water dat voor een huis staat wanneer je dorst hebt en er geen zakje water in de buurt te vinden is, het oppompen van je fietsband voor 2 cent als je band te slap is, het drinken van Pito om daarna weer lekker aan de diaree te mogen zijn, het fietsen met een kind van 8 maanden op je rug die liedjes neuriet in de volle zon, het buitenlopen op slippers en zonder jas een heel jaar lang, zoekend naar de sleutel die terwijl je met een motor over een hobbel rijdt uit je motor vliegt, het accepteren dat er voor je gehaald wordt wat je net zelf wilde gaan kopen, het op visite gaan bij iemand die een dag niet op het werk of op school is geweest.

Toevallig vroeg ik me vandaag af: Waarom woon ik vrijwillig in een ontwikkelingsland en heb ik de tijd van mijn leven? Misschien geven de voorbeelden die jullie even mee hebben kunnen nemen in het Ghaneese leven een antwoord op deze vraag.
Ghana is een land bordenvol cultuur en gewoontes. Bepaalde culturele gebruiken en gewoontes zijn voor mij ook moeilijk om te geloven en te gaan gebruiken.
Hiervoor even een spannend verhaal als voorbeeld tussen door:
Stel je voor over een jaar ben ik terug in Nederland en ik kan nergens anders over praten dan over die ene zwarte jonge man! Dan heeft dat zijn redenen. Niet dat ik zomaar verliefd ben geworden op die jonge man maar:
Er was eens een meisje dat Maartje heette en in haar huidige woonplaats WA woont een jongen die stapelgek op haar is. (één, één dat zullen natuurlijk wel honderden jongens zijn jullie weten hoe leuk ik ben of course!) haha! Deze jongen zou mij wel als zijn toekomstige vrouw willen hebben liever vandaag dan morgen. En die jongen die kent een man, een medicijnman die drankjes maakt. Ja en niet zo maar drankjes: gekke drankjes. Namelijk drankjes die de werking hebben om van een bepaald persoon te kunnen gaan houden voor heel je leven lang. Zeg eigenlijk maar een toverdrankje! Te denken aan Astrix en obelix. Het meisje is dan ook door meerdere mensen gewaarschuwd om geen drank aan te nemen van vreemden, haar eigen bier open te maken (Zij gaat waarschijnlijk dan ook maar zelf in haar lievelingsspot werken als barvrouw) en nooit haar bier onopgemerkt op tafel te laten staan als zij een plasje gaat doen. Tja, ik houd ontzettend veel van sprookjes ik vind ze hartstikke gezellig. Persoonlijk zat ik dan meer te denken aan het sprookje van het meisje met haar prins op het witte paard in plaats van de tovenaar met gekke drankjes! Maar goed dit is ook een deel van de cultuur, de gewoontes en gebruiken in het land Ghana.
Het kan dan ook niet anders dat jullie begrijpen dat dit land, deze mensen, de cultuur en de gewoontes mij elke dag bezig houden.

De zon komt op en voor ik er erg in heb is het nacht, tijd om naar bed te gaan.

De dagen zijn lang (van 4 uur smorgens tot 11 uur savonds), soms vermoeiend vanwege de hete zon maar op de een of andere manier gaan ze als een straaljager voorbij zonder er erg in te hebben.
Om 4 uur wordt ik gewekt door de kinderen in het huis die aan het koken zijn, de borden en pannen afwassen, het binnenplein vegen en ruzie maken om hun slippertjes om daarop te voet naar school te gaan. Rond 7 uur staat mijn tweede moeder in mijn kamer; My daughter are you awake? Met een suffe kop draai ik om kijk naar de vrouw die ondertussen enthousiast op bed zit en begint te vertellen wat ze die dag allemaal gaat doen. Heerlijk om abrupt wakker gemaakt te worden. Elke ochtend merk ik weer dat ik toch echt een warmbloedig nachtdier ben wanneer ik wakker word in een plasje van zweet (en kwijl ;) ) met mijn ogen nog dicht omdat ik weer te laat thuis kwam gnegne… Misschien ga ik dit weekend wel de aan Tessa beloofde waterkoker en ventilator halen. Alleen tot nu toe passen die dingen nog niet in mijn dag indeling. Heb wel ongeveer 10 winkels gehad om de verschillen tussen de verschillende ventilatoren te ontdekken maar heb nog steeds geen keus gemaakt en wordt nog elke dag wakker in mijn eigen zweet.
Smorgens en savonds verlang ik dan ook naar mijn emmertje met water, scrublapje en stuk zeep. Heerlijk om zo je dag te beginnen en te eindigen.
Mijn dagen raken dan ook gestructureerd, voor zover dat kan.
Wanneer ik door mijn tweede moeder wakker gemaakt ben, belt mijn Moeder ‘Prisca’ op van een aantal huizen verderop. Je eten staat klaar opschieten we moeten naar het werk.
Op mijn gemak neem ik een doch, kleed me aan en wandel naar haar huis. Open de deur met de sleutel die ik in mijn bezit heb en zie een klein tafeltje staan met een schattig gehaakt tafelkleedje. Het bekende sprookje van ‘Tafeltje dekje’ kennen jullie allemaal. Een warmhoudpan met pap en een thermosfles met water voor mijn kop thee/ koffie op het tafeltje. Na een heerlijk ontbijtje pak ik mijn (geleende) fiets, sluit het huis en fiets ik richting Y.A. Waar Prisca al zit te wachten op een bankje met Immaculate op haar schoot en ondertussen dat ik mijn heerlijke ontbijtje op aan het eten was het hele gebouw al heeft schoongemaakt.

Als feeldworker bij Y.A. ga ik de dorpen in, kijkend naar de gezinnen, onderzoeken naar de achtergrond van het gezin en kind, rapporteren, overleggen en discussiëren. Sommige situaties zijn moeilijkere als de ander.

Drie meiden, drie zusjes van ongeveer 14, 11 en 7 waarvan de ouders overleden zijn er geen familie van hen te vinden is in het gehele dorp. Deze meiden en hun overleden ouders dan ook niet uit deze omstreek komen. De oudste twee meiden die door een goedwillige Samaritaan naar WA zijn gehaald in zijn huis een kamer hebben gekregen een klein beetje mee kunnen eten van de maaltijd die zijn vrouw bereid voor zijn eigen gezin. Het kleine zusje dat bij een oude vrouw die kreupel is in Nadoli woont. Waar niemand naar haar om kijkt, ziek is en voor de oude vrouw moet zorgen in plaats van andersom.
De man uit WA naar ons Y.A. komt en om hulp vraagt voor deze ‘straatmeiden’.
Wat nu? De meiden hebben geen thuis, geen familie, een vreemde man en zijn gezin die de meiden nu even onderdak kunnen verlenen. Drie zusjes die uit elkaar gehaald zijn die op dit moment geen toekomst hebben.
Zorg je ervoor dat de 3 zusjes (zoals Kem, Jam en ikzelf) bij elkaar kunnen wonen, steun aan elkaar hebben wetend dat ze familie zijn, met elkaar kunnen lachen huilen en zingen. Zorg je ervoor dat ze een toekomst kunnen hebben naar school kunnen gaan of laat je ze zorgen voor een oude vrouw die niet meer voor zichzelf kan zorgen. Haal je ze alle 3 naar WA en ga je opzoek naar een plaats waar deze meiden bij elkaar kunnen leven, onderdak en voedsel krijgen en door Y.A. naar school gestuurd kunnen worden?
Elke dag wordt je geconfronteerd met armoede het nadenken over familiebanden en het zoeken naar de juiste oplossing.
Het liefst neem je de meiden in je huis, zorg je voor ze als een moeder en een vader ineen, laat je ze naar school gaan samen koken, samen afwassen en liedjes zingen. Helaas is dit geen optie.
Hoe ga je een gesprek aan met een oude kreupele vrouw die dit kind niet wil laten gaan.
Hoe ga je een gesprek aan met 2 zusjes over het jongste zusje die altijd op de rug van de oudste gedragen is en gevoerd is door haar handen dat zij misschien niet bij elkaar kunnen leven en een andere soort toekomst krijgt dan haar grote liefde volle zussen?
Hoe ga je een gesprek aan met jezelf en je collega’s om een oplossing te vinden voor dit probleem?
Dat is een voorbeeld van een situatie waar ik elke dag mee te maken heb waar ik mijn oordeel over geef waar ik een oplossing voor wil en zal zoeken en wanneer je beseft hoe jijzelf in het leven staat met je twee grote zussen altijd aan je zij (ondanks dat ik nu voor 1 jaar in Ghana zit)!

Een jongen die met zijn moeder (vader overleden) naar Y.A. is komen wandelen je een verhaal verteld die je niet in de koude kleren gaat zitten, je de moeder naar huis stuurt en verteld dat we vandaag wel een keer langs komen naar haar huis om met buurtbewoners te praten en het verhaal te checken. De jongen door mij naar het klaslokaal gestuurd wordt om zijn eerste les engels te kunnen gaan volgen.
Aangekomen op de fiets in een sombere wijk bij een lemenhutje waar de moeder niet aanwezig is en volgens de buren naar de farm is gegaan om firewood te halen om die dag te verkopen op de markt om geld te verdienen voor het avond eten.
Je terug komt op je werk, je de baas verteld dat de vrouw er niet was en hij simpel zonder enig gevoel zegt; Ze wist dat je vandaag zou komen, ze had thuis moeten zijn. De hulp die wij hun kunnen bieden wordt dan ook niet gerespecteerd naar mijn idee dus stuur de jongen maar naar huis. Voor hem kunnen we een ander nemen die wel serieus is want we kunnen niet iedereen helpen!
Sta je wel eens met een bek vol tanden? Of je tanden nu echt of nep zijn! De wereld is hard!
Hoe ga je hierop in? De jongen heeft hij echt je hulp nodig? Waarom was de vrouw niet thuis? Wat was haar keuze om toch naar de farm te gaan? Kun je een vrouw kwalijk nemen die smiddags naar de farm vertrekt om voor het avond eten iets op tafel te kunnen zetten om dit overdag te doen terwijl jij haar geen tijd hebt gegeven wanneer zij thuis zou moeten zijn? Kun je daar een kind voor straffen? Een kind die iets van zijn toekomst wil maken, een kind die door zijn moeder een jaar of 18 wordt geschat maar niet ouder is dan 12. Een kind, een jonge man die later ook voor zijn gezin dient te zorgen.

De baas van Y.A. ik noem hem eigenlijk altijd PC dus dat is de naam die ik hem ook aan jullie geef. Hij vertelde mij dat hij een workshop had in de buurt van Accra en Jane (de feeldworker) mee zou nemen op zijn 14 daagse reis.
Aangezien het werk wel gedaan moet worden krijg ik nieuwe verantwoordelijkheden, krijg ik de sleutel van zijn kantoor, zijn motor om feeldwork te kunnen doen en zijn vertrouwen.
Brieven schrijven en rondbrengen aan instanties in WA om voor sponsering te vragen voor ‘Youth Alive streetchildren’s fun fair 2007’. Een kerstfeest voor alle straatkinderen in de Upper west regio! En die regio is groot. Het organiseren van het feest en dit alleen te kunnen doen als de instanties een sponsering weten te bekostigen van het budget wat er nodig is voor een dag vol fun.
De brieven zijn ondertussen de deur uit maar aangezien we al in November zitten en naar mijn idee een groot spektakel als dit ontzettend veel voorbereiding vergt ben ik het weer eens met drie bekende citaten; Afrikanen hebben de tijd, beter laat dan nooit, zorgen voor morgen!
Dus dat komt helemaal goed zullen we maar zeggen, gewoon vertrouwen in God zeggen ze hier!

Voor de geïnteresseerde in dit spektakel zal ik de brief die opgesteld is onderaan mijn verhaal toevoegen, hierin vind je ook wat achtergrond informatie over Y.A.

Zoals de meeste van jullie wel zullen verwachten is werken niet het enigste wat ik doe.
Wanneer ik na het werk op mijn fietsje spring al zwaaiend langs het politiebureau fiets en op weg ga naar de kleuterschool van Mina ga wordt ik hier en daar uitgenodigd om een biertje mee te drinken en hapje mee te eten. Aangekomen bij Mina haar school springen er zo’n 80 kleine kleutertjes met oranje jurkjes en pakjes op mij af. Wordt ik bijna als een popster omvergelopen en wil iedereen me even aanraken. Tot ik een zacht tikje op mijn buik voel Mina die met grote ogen tussen al die duwende huilende elkaar slaande kinderen staat om zo dichtmogelijk bij de Nasala (witte vrouw) te kunnen staan. Mina draait zich om naar een meisje naarst haar die haar best doet om mij ook even aan te raken en roept dan heel hard: dit is geen Nasala dit is mama Maartje! En voordat ze echt boos wordt en begint te roepen: I will beat You (wat ze constant naar mij roept) pak ik haar op en lopen we het schooltje uit.
Al wandelend met Mina op mijn rug omdat mijn fiets ondertussen geleend is door Dora de oudste dochter van Prisca om naar de markt te gaan krijg ik van alle kanten complimenten dat ik toch zo’n mooie dochter heb die sprekend op haar moeder lijkt! Wanneer Titus (een vriend van mij) dan naarst mij loopt en ik Mina draag is iedereen er heilig van overtuigd. Een ontzettend zwarte man, een blanke vrouw en een gekleurd kind tja dat kan geen toeval zijn!
Soms ontmoet ik Prisca die op de motor langs mij heen scheurt na het werk bij de school van Mina waarna we daarna na de spot gaan naarst de school en daar onze middag verder afmaken bijvoorbeeld omdat de baas van deze spot voor Y.A. een motor ongeluk kreeg en wij zijn motor hebben opgeruimd hem naar het ziekenhuis hebben gestuurd en natuurlijk moeten checken hoe het met deze man is.
Al smikkelend van een stokje kebab, een glas bier en een piemelstukje ei die ik van Mina voor maar liefst 5 cent koop en waarvan zij weer een nieuw stokje kebab haalt. Terwijl ik de kebab meneer (my uncle) nog hoor zeggen 5 cent Aah bah normaal is het 20 cent verkoop nog maar een stukje ei van 5 cent dan krijg jij van mij voor 10 cent een stokje kebab!

In de avond eet ik bij Prisca of bij Pastor Dan thuis. Of ik nodig het gehele huishouden (Becky, Essy, James, John en pastor Emus) uit om met zijn alle bij Prisca te eten en andersom. (Pastor Dan zit al een tijdje in Amerika en komt volgende week terug vandaar dat ik hem dus niet uitnodig).
Het eten is goddelijk. Heerlijk mag ik met mijn gewassen handjes in een bakje met water door mijn bord roeren. Terwijl Mina op mijn school zit en met haar gewassen handjes eten in mijn mond probeert te stoppen en andersom.
Schoon ben ik dan ook nooit, niemand snapt hoe ik het voor mekaar krijg dat wanneer ik opgestaan ben binnen een uur erbij loop als een viespeuk!

Ik zit niet voor niets in Ghana dus reislustig ben ik wel een beetje. Ondertussen dat de immigratie mijn visa zou regelen zou ik een weekendje naar Kumasi gaan om daar een begrafenis bij te wonen van een oude politieman oftewel een tweede papa van Titus. De week ervoor was Titus van Kumasi (een reis van ongeveer 8 uur) naar Wa gekomen om hier samen met mij rond te dwalen. Elke dag waren we op toer in een taxi, een taxi van Titus en zijn broer. De broer gebruikt de taxi alleen niet omdat hij geen geld heeft voor benzine en aangezien Titus in Kumasi woont wordt deze wagen alleen gebruikt als hij een weekje in Wa is. Wat naar mijn idee natuurlijk zonde is van een auto. Als je hem aan voelt komen vul het zelf maar in! Het wordt hoog tijd voor een witte vrouw als taxichauff in WA met een witte vrouw als mate (degene die in de trotro het geld aanneemt van de passagiers) vind ik persoonlijk!
Die taxi heb ik dan ook gekregen om mijn kunsten als taxichauff te bewijzen. Morgen laat ik de taxi een klein beetje opknappen want ik vind het eigenlijk een beetje vreemd als ik wanneer ik schakel (de hele pook officieel loshangt) ik de weg onder mijn voeten voorbij zie gaan. Wanneer ik rem de auto niet stopt en wanneer ik aan het stuur trek de auto niet echt die kant op gaat. Het mooiste van de gehele auto is nog dat hij rijdt op Frytol. Frytol officieel bekend als olie om je eten in te bakken. Ik heb nog uitgelegd aan de fitter (automaker) dat ik niet als Bassie en Adriaan eitjes wil bakken op of in mijn auto, maar goed! Aangezien ik nog maar mijn eerste les als fitter heb gehad mocht ik hier geen oordeel over geven! Verder is het een geweldige wagen waar ik nog wel het een en ander mee ga beleven aangezien ik hem mag verven in de kleur dat ik wil! (roze met bloemetjes)
Met die auto, Titus en Mina gingen we on toer in Wa. Op bezoek bij zijn ouders een man van ik weet niet hoe oud, maar die al klaar stond met zijn tennisracket om te gaan tennissen. Een vrouw die ik nog goed kende van 2 jaar geleden die mij meteen aan het werk zette. Mina die tussen de kippen, kuikentjes en eenden doorrende waarvan wij 2 parelhoenders hebben meegenomen vastgebonden aan een touwtje in de achterbak om in Kumasi aan de huisbaas en werkbaas te geven. Helaas is er 1 overleden toen we net in het huis in Kumasi aankwamen na een reis van 8 uur en de andere hebben we twee dagen later maar geslacht en gebakken. Wat was dat smullen! (had wel van te voren een bakje water bij hem neergezet waarop iedereen mij hard uit lachte).
Met Prisca, Immaculate en Titus vertrokken we naar Kumasi in de bus werden we vergezeld door PC die ook die kant op moest om naar zijn workshop te gaan.
Rondhangen in Kumasi was een hele happening voor Prisca en mij en Immaculate. Elke keer als ze haar ogen open deed na een dutje keek ze vreemd; hé weer die 3 gezichten, waar zijn mijn broertjes, zusjes en mijn papa.
Nou goed, na het avondeten aan de wandel op zoek naar het begrafenis terrein. Al glibberend door de klei omdat het natuurlijk net vanavond met regenen dat het giet. Kwamen we aan op het begrafenis terrein. Een huis met land, en party tenten waaronder stoelen en bankjes! Dolle bedoeling. Een begrafenis is dan ook een feest en een begrafenis ineen. Ik vind het moeilijk om dit te omschrijven. Natuurlijk omdat het regende zag het er wat triester uit maar goed, bier en pito in overvloed.
Niemand had mij verteld dat deze begrafenis de gehele avond, nacht en volgende dag zou duren. Na een nacht niet slapen, een lange vermoeide busreis met een kind op je schoot is dat toch redelijk vermoeiend. Prisca heb ik rond een uur of 11 naar huis gestuurd met Immaculate. Immaculate had koorst, het was ijskoud (al je kleren zijn nat het regent en ja dan koelt het af). Ik ben de gehele nacht gebleven en heb alles op mijn gemak mee kunnen maken.
Al snel kreeg ik van een meneer een ’t shirt die ik de volgende dag aan moest trekken met de foto van de overleden politieman erop.
Even bijkomen in de auto van een oom van Titus al drinkend uit een fles Quiness knapte ik een beetje op.
Al dansend om muziek instrumenten heen met gejammer en gegil van vrouwen in een lijn waar zoals werd gezegd een groot verschil zat tussen wat de mannen en vrouwen deden en ik achter de mannen aanliep en echt geen verschil zag. Werd er gerouwd om de overledenen die in een partytent was opgebaard.
De zon onderzien gaan, en zien opkomen helemaal kapot voor het hok op een plastic stoeltje zit terwijl de mensen door dansen en gillen!
Werden we eindelijk naar huis gestuurd omdat we onze ogen niet meer open konden houden. Op de geleende brommer naar huis waar Prisca alweer op was en ontbijt aan het maken was. Viel ik in slaap op het matras met Titus naarst me op de grond en Immaculate tussen ons in. We hebben de echte begrafenis dan ook gemist, zonder ons hebben ze de man begraven bij de kerk. Smiddags waren we wel weer aanwezig voor de rest van de ceremonie. Een drukte van jawelste, bier, frisdrank en muziek zijn we toch rond een uur of 5 afgehaakt om ergens eten te kunnen halen en bier te kunnen drinken wat dus hoort na een begrafenis.
Zondag en maandag hebben we op de markt in Kumasi rondgehangen. Overal mensen en kraampjes. Uren opzoek naar meters stof van dezelfde kleur, dit voor kerst zodat we met de familie allemaal dezelfde stof hebben en jurken en shirts kunnen laten maken.
Ondertussen een bord fufu naar achtergewerkt waar ik de meneer van de Immigratie uit WA tegenkwam en hij toe gaf mijn visum nog niet te hebben bijgewerkt. Ok, Officieel illegaal in Ghana voor maar liefst anderhalve week!
Kleinigheidjes blijf je houden!
In de bus terug naar WA waar we in Bamboi uitgestapt zijn om 10 minuten pauze te nemen en onze eigen reist uit ons warmhoudpannetje op te eten!
Rond middernacht gearriveerd in WA met planteen (soort bananen) van ongeveer 10 kilo per tros, palmnoten tussen mijn benen onder mijn voeten die we onderweg door het raam gekocht hebben voor (te veel geld) alweer en ik zat niet eens aan de raam kant!
Prisca stond naarst de bus terwijl ik met grof geweld zoals velen anderen met mij alle spullen onder de stoelen uit wilde halen en door de ramen naar buiten gooide.
Mijzelf aangesloten bij Prisca kwamen we in een ruzie terecht, natuurlijk in Wali waar ik geen kont van versta. En alleen maar hoorde Nasala Pocko (witte vrouw). Het is nacht er komt een witte uit de bus, ja ik ben eraan gewent ze vragen dan meer geld. Prisca heeft de taxi chaufs even goed uitgelegd dat dat geen manier van verdienen is. Ondertussen kwam ik een bekende taxichauf tegen (mijn collega aangezien ik nu ook taxi rij en op het station door Titus ben voorgesteld aan al het schorriemorrie en de chaufs) die heeft ons naar huis gebracht. Even eerst zijn zus die ook uit de bus kwam ergens afgedropt (deel taxi zeg maar haha) en daarna thuis aankwamen. Deze jongenman is erg behulpzaam, heeft ons niet afgezet (moet ie ook niet proberen qua geld dan he) en net voor het huis valt de auto uit! Benzine op! Ik heb ze allemaal gewaarschuwd stop nou eens wat meer dan 1 gallon liter in je auto maar niks hoor, wie niet luisteren wil moet voelen! Daar stond hij met zijn auto gelukkig had hij een vriend die dichtbij woonde dus samen konden ze de rest regelen.
De spullen binnen gezet waarop alle kinderen wakker werden en het een eeuwigheid duurde voordat we Mina en Immaculate die niet van elkaar af konden blijven en maar bleven slaan en knijpen omdat ze zo gelukkig waren om elkaar weer te zien in slaap konden krijgen. Tussen de kinderen op de grond in slaap gevallen, heb ik de volgende morgen niemand op horen staan en werd pas wakker toen de laatste het huis verliet!
Tijd om op te staan en gewoon weer naar de markt te gaan! Pris, Immaclate en ik alweer wandelend naar de markt waar we de hele middag hebben rondgehangen zaten we weer in ons dagelijkse ritme: markt, koken eten en naar bed! Prisca en ik zijn er dan ook achter dat we elke dag ontzettend druk zijn en eigenlijk niet kunnen opnoemen wat we daadwerkelijk gedaan hebben. Tijd voor mezelf, mijn verhalen schrijven, een leuk emailtje, een leuk berichtje lezen op mijn site heb ik eigelijk niet! Het internetcafé is dan ook zo ver weg (overkant van de straat).
Dit alles betekend niet dat ik niet aan jullie denk, jullie niet mis en niet meer contact wil hebben dan dat ik nu met jullie heb. Het enige probleem is dat ik zoals ik ook genoemd word: ‘Witte Afrikaan’ geen horloge heb maar wel de tijd!

Trouwens mijn adres is:

Maartje Admiraal
Babtist Church
P.O. Box 609
WA Upper West Region
Ghana West Africa

The letter of Youth Alive!

29th October, 2007

To whom it may concern

Dear Sir/Madam,

REQUEST FOR SPONSORSHIP FOR ‘YOUTH ALIVE STREET CHILDREN’S FUN FAIR 2007’

We would be grateful if you could assist us in cash or kind to organize the first ever ‘Youth Alive street children’s fun fair’ in the upper west region. This will be a Christmas get together for vulnerable and deprived children on the streets, in the market centers and other groups. It is aimed at giving these children an opportunity to mingle socially with each other, identify with peers, have fun and meet some popular artist in the country, have the opportunity to display their own talents and share life experiences and above all interact with policy makers who will be present

We are sending this letter to you because you are good corporate citizens and are outstanding in the business you do. We are also aware of the good will you enjoy in the region and are hopeful that as part of your corporate responsibilities you will help sponsor an activity that is in direct benefit for deprived and vulnerable children in the region at Christmas.

We anticipate holding this fun fair on the 22nd of December 2007. Donations can be given to any staff of Youth Alive or to the following bank account: A/C NAME: YOUTH ALIVE; A/C NO. 223; BRANCH: WA

We are looking forward to discussing further with you on our planned activities.

Counting so much on your usual cooperation.


Yours Faithfully,


Braimah I. Joha
(Project Co-ordinator)




TECHNICAL AND FINANCIAL PROPOSAL ON STREET CHILDRENS CHRISTMAS CONVENTION/PARTY.

Designation and detail contact of the organization

Name of organization Youth Alive
Project title: Christmas convention/party for vulnerable/street children
Project area: Northern Ghana (Upper West Region)
Project date 22nd December 2007
Target: About one thousand street children and others
Contact Address P. O. Box 269, Wa – UWR
Contact Person: Braimah Issaka Joha: Project Co-ordinater
Telephon:
Fax: +233 20 83 84 644, +233 24 32 78 555
+233 75 62 0031
Email Address sted.joha@gmail.com

Year established 1999
Legal form of organisation Local not for profit organization, limited by guarantee
Registration number and date No. G.9274

Summary

The number of children living or making their living on the street is increasing in the Northern areas of Ghana. Here children are vulnerable to physical and sexual abuse, HIV/AIDS, theft and other behaviours that threaten social stability. Institutional support for the protection of street children is either lacking or week.

Youth Alive, formerly the Tamale Street Children’s Project, was established by ActionAid Ghana in 1995 to offer street children a second chance at normal growth at development. It became an autonomous local NGO in January 2002. Through education and skills training, Youth Alive gives meaning to the lives of hundreds of street children and relief to families. Youth Alive and ActionAid continue advocacy efforts for children’s rights at national and regional levels. Youth Alive currently operates in the three Northern Regions of Ghana (Upper West, Upper East and Northern region).

Our vision is “a Ghana without street children; where every child enjoys a life of dignity and self-worth”. Our mission is “to alleviate the plight of street children and vulnerable children in Northern Ghana through their active involvement participation and building relations with them in collaboration with their parents, guardians, local authorities, communities, government, relevant NGOs and the general public”.

As an organization it works in 5 distinct sectors:
Education, Vocational Skills Training, Health, Advocacy, and Micro-credits As at September last year the project had sent over 117 street/vulnerable children/youth to schools the majority of whom are in the Primary Schools while a few of them are in the Junior Secondary Schools. 3 in the University and 2 in the teacher training college. 98 vulnerable children are also being sponsored under various vocations.
The purpose of the convention is to create an interface for right holders and duty bearers to have a dialogue under the Theme: “Streetism: Challenging our Independence”. Children will also have the opportunity to appeal directly to policy makers and also show their potentials through various performances such as poetry recital, cultural drumming and dancing, drama, singing, testimonies.

We also believe that at Christmas when all families unite to have fun and share presents, the most deprived should at least for ones in that special month of the year have an opportunity to socialise ( have a good decent meal, drink, laugh with colleagues interact with opinion leaders in the region etc.).

Main activities.

• Tour of selected governmental institutions (ministry of women and children, department of children, Regional coordinating council etc) and non governmental.
• Tourist sites ( Wichau hippo sanctuary, airstrip etc
• Cultural drumming and dancing
• Drama
• Singing
• Poetry recital
• testimonies
• Plenary Questions, contributions from children, public
• Presentations (from invited guest)
• Party