fijne feestdagen!

Hier weer een berichtje van Jannetje:

Ons leven in Wa…
Inmiddels ben ik een week in Wa, het lijkt al veel langer. Maartje had al eens geschreven dat ze een druk leventje heeft hier en ik moest er stiekem om lachen. Maar… ik moet haar toch gelijk geven. We hebben elke dag een ander programma en vermaken ons prima. Bovendien komen daar ook nog eens alle bezoekjes bij die we afleggen in Wa aan vrienden en bekenden waar het aantal van blijft groeien. Rond 6 uur half 7 gaan we uit bed (voor Ghanese begrippen is dat uitslapen want zij staan al om 4 uur op). We hebben net samen de was gedaan (Maartje is er duidelijk meer ervaren in dan ik, dus ik mocht naspoelen). Op de achtergrond staat Andre Hazes non-stop aan. Mam een goed kado van je, Maart is er erg blij mee. Maar ik had het geloof ik beter pas kunnen geven als ik naar huis ga.
Ontbijt, lunch en avondeten krijgen we bij Prisca. We zijn daar dus vaak te vinden. Haar kinderen komen nog altijd gillend op ons afgerend als we naar hen toe gaan en springen dan in onze armen. Maartje is al lang in de familie opgenomen en ik dus ook direct omdat ik haar zus ben. De kinderen noemen Maartje mammie en mij tante Janet. Het is erg leuk om met een Ghanees gezin mee te leven. Ik sta versteld van mezelf dat ik alles eet wat Prisca klaarmaakt. Ze is echt een goede kok. Als ik mijn bordje leeg heb krijg ik een applaus van het hele gezin. Prisca heeft een klein huisje met een woonkamer en een slaapkamertje. De kinderen slapen met z’n vijven op de grond in de woonkamer (de jongste is 1 jaar de oudste 15 jaar). De jongste kinderen slapen al als wij er nog zijn. Dat de tv dan hard aan staat met Ghanese liedjes over God maakt voor hen niets uit, ze slapen toch wel. Gister was de jongste dochter ziek, waarschijnlijk malaria. Normaal gesproken is het een vrolijke baby, nu lag ze helemaal versuft. Dat is dan toch best even spannend. Maar inmiddels kruipt ze weer vrolijk rond.
Mina (3 jaar) is niet bij Maartje weg te slaan, ze gaat overal mee naar toe met ons. Ze zit ook regelmatig met ons in de spot, waar ze weer cola krijgt en koekjes (ze wordt toch wel flink verwend nu).
Maartje leent van een vriend een taxi (of wat daar nog van over is). De versnellingspook ligt horizontaal en je kunt de grond erdoorheen zien. Maar Maartje is een erg goede chauffeur! Ik zou het haar niet na doen. Ze ontwijkt behendig de geiten, varkens, fietsers en motors. Het is hier niet gebruikelijk dat een vrouw in een auto rijdt. Laat staan een blanke vrouw in een taxi! Iedereen herkent Maartje’s taxi, terwijl wij zelf drie keer moeten kijken of het wel onze taxi is. Haar collega taxichauffeurs zwaaien altijd vrolijk naar haar. En nog altijd staan mensen met open mond te kijken als ze voorbij rijdt en anderen roddelen in het rond: ‘ken je de blanke vrouw die een taxi rijdt? Het schijnt dat ze ook trotro-busjes doet!’ De sociale controle is hier groot, we hadden de taxi aan de kant van de weg geparkeerd en binnen 5 minuten kregen we een telefoontje van iemand die de taxi herkende en zich afvroeg of er iets mis was. Maartje geeft mensen vaak een gratis lift, is nog gezellig ook. Mijn eerste ervaring met haar taxi was gelijk goed: We haalden hem op bij een vriend die de taxi weer van Maartje geleend had. Hij gaf al aan dat we misschien maar beter eerst even konden gaan tanken. Je raadt het al, we waren de hoek nog niet om of we stonden midden op straat stil. Dus Maartje roept: “Jam, eruit! Duwen!” Haha, ik die taxi in de schaduw van een boom geduwd (ik ontwikkel hier echt spierballen!). Op dit moment staat de taxi bij de monteur, want de remmen doen niks meer.

Youth Alive (Straatkinderen)…
Bij dit project is Maartje fieldworker, zij gaat de dorpen in om te kijken welke kinderen hun hulp nodig hebben. Momenteel heeft ze het daar even wat minder druk mee omdat het vakantie periode is. Prisca heeft de afgelopen week een moestuin aangelegd. Dit was het idee van de kinderen zelf. Zij krijgen een maaltijd per dag bij Youth Alive. Maar omdat er geen geld is voor groenten bedachten zij om zelf een moestuin aan te leggen. Ik had zaden meegenomen voor bonen, die zijn nu ook gepland. Dus pap, als je komt kun je je bonen eten hoor! (als de geiten je niet voor zijn). Het was leuk om te zien hoe iedereen samenwerkt bij het aanleggen van de moestuin. Met stokken door de kinderen gevonden in de bush bush is de tuin afgezet, in de hoop dat de geiten er dan niet bij zullen komen. De kinderen van Youth Alive droegen de emmers met water. Een keer ging het even mis, een grote bak viel van een hoofd en het water spoelde alle zaden er weer uit. Ik ben benieuwd of het allemaal mooi zal groeien, want op dit moment is er wel water, maar of dat zo zal blijven is de vraag.

Mentally handicapped…
Deze kinderen zijn zo fantastisch! Het zijn allemaal schatjes (nou ja, er is er een die je continu knijpt). Zodra ze ons zien komen ze naar ons toe rennen en laten ze je het liefst niet meer los. We hebben bij hen gegeten en na afloop zat ik van onder tot boven vol met rijst, omdat een kind me telkens bekogelde. Ze kennen nog steeds het lied “papegaaitje leef je nog” dat Maartje hen vorige keer al geleerd had. Dit jaar heeft Maartje nog niet heel veel tijd gehad om bij hen te zijn, omdat ze zo druk was bij Youth Alive, maar vanaf januari zal ze hier weer vaker heen gaan. Vorige keer heeft Maartje stapelbedden voor hen laten maken en heeft ze voor matrassen gezorgd. Inmiddels zijn er 5 nieuwe kinderen bijgekomen, dus daar zullen we ook bedden voor regelen. Maartje is van plan om met de ‘moeder’ die bij hen woont en voor hen zorgt een programma op te stellen over hygiëne. Ook gaat ze ervoor zorgen dat iedereen een tandenborstel, zeep en kleding heeft. Het is de bedoeling dat ze dat vanuit thuis meekrijgen, maar dat is dus niet bij iedereen (het merendeel) het geval.
Omdat het nu kerstvakantie is worden de meeste kinderen opgehaald om naar hun familie te gaan. Woensdag was een kerstfeest, met gebed en een ‘preek’ door het hoofd van de dovenschool, waar de gehandicapte kinderen onderdeel van uitmaken. De preek ging ongeveer als volgt: “ Goede reis naar de jullie dorpen. Bescherm je ouders en ook jezelf. Pas op voor mannen die zeggen dat je mooi bent, dat doen ze alleen om je te vleien. Bescherm jezelf en gebruik altijd een condoom (De gemiddelde leeftijd van de kinderen was ongeveer 10 jaar). Het zou natuurlijk geen feest geweest zijn als er geen muziek was. De gehandicapte kinderen stonden als eerste op de dansvloer en leefden zich flink uit, prachtig om te zien. Daarna volgden de dove kinderen, die de bas van de muziek voelen en ook echt goed kunnen dansen! Al met al een geslaagd feest.

Sallah (moslimfeest)
In Wa wonen zowel christenen als moslims, het grootste deel bestaat uit moslims. Donderdag was het een nationale feestdag voor hen. Zij gingen allemaal naar de moskee en Maartje en ik waren ook uitgenodigd door een vriendin van Maartje. Daar moesten we natuurlijk wel geschikte kleding dragen; hoofddoek en bedekte armen. Prisca had een jurk voor me, die net te strak zat. Maartje had een prachtig pak met zilveren glitters ook van Prisca. Met onze hoofddoeken leek het net echt. We kregen ook nieuwe moslim namen: Maartje heette Mariam en ik Aisha (ik had het alleen telkens niet door als ze me riepen) De viering was op een groot plein met ongeveer 1000 mensen, verder werd het op nog 6 plaatsen in de stad gevierd. De mannen stonden vooraan, achteraan de vrouwen. Maart en ik zaten netjes op de matjes tussen de vrouwen. Maartje filmde alles en ik deed mee met het gebed (knielen in mijn veel te strakke rok, maar het ging goed). Toen ik op mijn knieën lag keek ik even op en zag Maartje als enige overeind staan met de camera in haar hand, terwijl iedereen op het plein knielde, erg grappig. We kregen een aantal schapen aangeboden omdat ze geloofden dat we echt moslim waren. Overal op straat werden schapen geslacht. De anatomie van het lichaam ken ik nu weer wat beter, ik stond er met mijn neus bovenop omdat iedereen continu wilde dat ik er foto’s van maakte (1 foto was voor mij meer dan genoeg geweest). De darmen werden smakelijk opgerold en die zijn dus inderdaad echt heel erg lang (wat leer ik toch veel hier). Terwijl je op straat liep moest je echt uitkijken dat je niet met je slippertje in het bloed ging staan. Onderweg kwamen we ook mannen tegen die net een koe hadden geslacht. Maartje kreeg de poot van een koe in haar hand gedrukt om daar een foto van te maken, heerlijk…

We vermaken ons hier dus prima. De kerst staat nu voor de deur. Er worden jurken en pakken gemaakt voor de hele familie, allemaal van dezelfde stof. Dat ziet er vast erg charmant uit. Kerst vieren we hier in Wa, oud & nieuw vieren we bij de familie van Prisca in een dorpje bij Nandom. Daar zijn we ook uitgenodigd op een bruiloft, dus onze jurken mogen we nog vaak dragen.

Omdat het toch Ghana blijft en er van een echte planning geen sprake is, weet ik niet of we voor de kerst nog naar een internet cafe gaan, dus bij deze:

WIJ WENSEN IEDEREEN EEN HELE FIJNE KERST TOE EN EEN GELUKKIG 2008!!!