Tijd, geld en liefde...

Tijd, geld en liefde…

Wat is tijd? Wat is geld? Wat is liefde? Is tijd geld? Is liefde tijd? Kun je met geld liefde kopen? Of krijg je liefde voor geld?

Geld heb je nodig om te leven en te overleven, de tijd vult je leven en de liefde vult de tijd!

Geld is er in Ghana niet veel, de tijd ergens voor nemen is heel normaal en liefde is er in overvloed!

Het gezegde afrikanen hebben de tijd en blanken hebben het horloge is weer eens van toepassing.
Hoe vaak zeg ik wel niet tegen mezelf leuk even naar het internetcafé en een verhaal op mijn site zetten met hoe het met mij, de zwarte kindertjes en het leven hier in Ghana gaat. Mijn mail checken en een leuke reactie terugsturen naar degene waar ik om geef! Maar helaas heb ik geen horloge aan. Ik heb er wel een gekregen maar na een halve dag tikte hij steeds langzamer, dat was misschien een kleine hint…
Geld maakt gelukkig? Ook wel gezegd; Geld is handig en ook zeker nodig maar echte liefde kun je niet met geld kopen en heeft ook geen tijd! Daarmee wil ik zeggen ook zeker heb ik tijd voor jullie want er gaat geen dag overheen dat ik niet vol liefde aan iedereen in Holland denk! Maar zoals de meeste van jullie weten ben ik ook nog wel eens een klein beetje lax! Een van mijn leerpunten zeggen we dan maar!

Allereerst wil ik vertellen dat het goed met mij gaat. Ik heb nog niet in het ziekenhuis gelegen en dat ben ik ook niet van plan. Ik heb nu een keer malaria gehad maar na een kuurtje was ik daar ook weer snel boven op. Ik eet nog steeds elke dag lekker op zijn Ghanees en ik kan zelfs niet zeggen dat ik nu zo graag een lekker bord stamp met gehaktballen zou willen hebben. Al loopt mij het water nu wel in de mond bij deze gedachten.

In de tijd dat Jannetje vertrokken is naar Nederland en weer heelhuids is aangekomen gaat mijn leven hier gewoon door. Het is en blijft vreemd maar ik voel mij toch thuis in een vreemd land, een vreemde cultuur en met vreemde/andere vrienden.
Ik geloof dat ik al aardig deel uit maak van de Afrikaanse cultuur en de gewoontes neem ik ook van de Afrikanen over. Natuurlijk laat ik ook mijn Nederlandse gewoontes niet schieten.

Ik en Tessa gingen gister voor het eerst weer eens even uiteten met zijn tweeën, even iets anders dan het Afrikaanse eten. Eens een keer geen bal moet soep! Een keer proberen Nederlands te praten waar toch nog veel engelse woorden doorheen gegooid worden! Voor te stellen dat we in een echt restaurant zitten ik met mijn handen eet, stukjes bot die ik niet kapot gekauwd krijg uitspuug op de grond een boer laat en daarna proost zeg terwijl ik mijn duim op mijn hoofd zet en Tessa een klap geef. Loop te sissen ssssssssssssss om de aandacht van de ober te krijgen en Hello zeg tegen iedereen de langsloopt. En Tessa een deel van mijn stuk vlees aanbied die ik net heb doorgebroken met mijn vingers.

Als ik dit zo terug lees klinkt het eigenlijk een beetje boers, maar dit is een deel van de Ghaneese cultuur waar ik aan gewend geraakt ben. Na het boeren je duim op je hoofd zetten heb ik de Ghanezen aangeleerd maar dat terzijde.

Ik eet normaal gesproken buiten op een klein krukje met mijn bordje op een klein tafeltje voor me en met Mina (die net 4 jaar geworden is) op mijn schoot. Naarst mijn bord waarin een bal eten ligt (TZ, banku, fufu of riceballs) met soep eromheen staat een bak met water om mijn en Mina haar handen te wassen.
Na een gebedje beginnen Mina en ik te eten, vlees krijgen wij altijd genoeg en worden dan ook wel de vleeseters genoemd! Mina houdt het stukje vlees aan de ene kant vast en ik aan de andere kant en scheuren het dan in tweeën. Wanneer dit niet lukt bijt zij een deel af en geeft mij het deel dat in haar mond terecht is gekomen.
De botjes geef ik aan haar en als ook zij ze niet op krijgt worden ze op de grond gegooid. De graden van de vis worden op de grond gespuugd net zoals het velletje van de tomaat wat tussen je tanden blijft steken.
Onder het eten zitten we te kletsen over van alles tot Mina zegt Stttt don’t talk now… In de Afrikaanse cultuur is de gedachten over wanneer je praat onder het eten namelijk dat je in je eten kunt stikken. Dit was ook een vraag die Dora (oudste dochter van Prisca) kreeg op haar examen op school en waarvan ik dacht dat ze het verkeerde antwoord gegeven had want ik dacht Ow dat is A: niet fatsoenlijk. maar helaas het was B: dan kun je in je eten stikken. Dus in de oude dagen werd er onder het eten niet gepraat, dit is nu wel veranderd maar af en toe wijst Mina mij toch weer op een deel van de oude Afrikaanse cultuur.

Nu ik het over eten heb ga ik door naar Y.A. op de groep zitten nu 26 kinderen. Jongens en meisjes allemaal even schattig maar aan de andere kant is dit een van de vervelendste groepen die we tot nu toe bij Y.A. gehad hebben volgens Prisca (kok) en Rachida (lerares). De kinderen zijn door Jane (fieldworker) en mij binnen gehaald. En veel van deze kinderen hebben van thuis uit geen gewoontes meegekregen voor zover ze ooit een thuis hebben gehad. Ze weten veel van het leven en hebben ook al veel gezien. Dingen die jij en ik waarschijnlijk nooit zullen zien alleen in een film of in verhalen kunnen lezen. Over fatsoen weten deze kinderen dan ook weinig. Dit is tot nu toe de taak van Prisca, Rachida en mij geweest om ze hier in bij te spijkeren net zoals het verschil aan te leren tussen goed en fout. Wanneer ik 2 jongens meerdere rondjes om het gebouw heen zie rennen, haal ik de gehele groep erbij en rennen ze allemaal achter elkaar aan. We hebben nu namelijk ingebracht wanneer er 2 bijvoorbeeld ruzie maken en andere komen klikken dan heeft de hele groep een probleem. Je moet elkaar bij stellen de oudste zorgen voor de jongeren. Zoals hier meiden met kleine baby’s op hun rug naar school gaan en voor de kleintjes leren zorgen als ze zelf nog meisjes zijn. Wanneer er iemand zich misdraagt in de groep heeft de gehele groep een probleem en iedereen krijgt dezelfde straf. Dit werkt bij deze groep goed. De straffen die hier in Afrika uitgedeeld worden zelfs door bijvoorbeeld Rachida zijn straffen die je in Nederland niet ziet. En ik soms ook niet snap dat een Afrikaanse meid van mijn leeftijd een kind zo hart kan slaan! 3 uur lang op je knieën in de volle zon zitten zonder eten en drinken op te hebben die dag. Is niet goed voor de lijfjes van deze kleine kinderen. Het slaan met stokken op de oren, handen, voeten en kuiten huilen de kinderen zelfs al niet meer om het is heel gewoon en ze voelen de pijn niet meer. Dus Prisca, Rachida en ik kijken nu naar een andere manier van straffen, 2 culturen worden gemengd met tegelijkertijd 3 verschillende gedachten.
De kinderen krijgen ‘s morgens engelse les van Rachida een jonge vrouw van 23. ‘S middags horen ze wiskunde te krijgen dit is in de maand Januari helaas niet doorgegaan omdat ze om 12 uur naar huis gestuurd worden omdat er geen geld voor eten was.

Y.A. heeft dan ook een probleem. De sponsorship die ze hadden voor 5 jaar is per januari 2008 gestopt. Dit houdt in dat het project ten einde is als er geen nieuwe sponsorship gevonden wordt.

*UPDATE* Er is een nieuwe sponsorship gevonden die vanaf Augustus dit jaar in zal gaan. Dit betekend dat Y.A. voor de komende 5 jaar weer op zekerheid verder kan lopen!

Even in het kort Y.A. bestaat uit 3 groepen kinderen.
1. het TIZAA dat is de groep van 26 kinderen die bij ons in het gebouw (TIZAA) zitten. Deze kinderen zijn nog nooit naar school geweest en voor ze naar school gaan krijgen ze hun eerste lessen engels en wiskunde bij ons, daarbij krijgen ze elke dag 1 maaltijd maar ze slapen elke dag thuis als ze een thuis hebben.
2. de schoolkinderen. De kinderen die na een jaar op de TIZAA op een school geplaatst worden. Elke dag naar school gaan en één keer per maand 4.5 Ghana Cedis van Y.A. krijgen en een stuk zeep om van te leven.
3. de beroepsopleiding. Dit zijn de jongeren die niet naar school gaan maar die in een naaiwinkel of kapperszaak een beroep leren. Deze gaan elke dag naar de werkplek en krijgen les van hun master ook zij krijgen 4.5 Ghana Cedis per maand en een stuk keysoap om hun kleren te wassen.

De kinderen die op de scholen geplaatst zijn zitten tot nu toe veilig omdat de government heeft gezegd dat deze kinderen de school in de tussentijd mogen bezoeken zonder te hoeven betalen. Ze krijgen nu alleen geen geld om te eten dit bedraagt normaal gesproken 4.50 Ghana Cedis (3.12 Euro) en een stuk zeep per maand. Ze moeten nu dus deze steun zelf zoeken bij vrienden of overgebleven familieleden. Maar wanneer je naar de Ghaneese cultuur kijkt moet dit mogelijk zijn. Een goede uitspraak vind ik hier eigenlijk wel in thuis horen, één voor allen, allen voor één! Voor een periode van 6 maanden moet dit te overbruggen zijn. Want na deze 6 maanden moet als het goed is een nieuwe oplossing voor het geldprobleem gevonden zijn.
Waarom het wel belangrijk is dat het personeel vooral de fieldworker van Y.A. deze kinderen in de gaten houd. Is het feit dat sommige leraren de kinderen naar huis sturen omdat ze niet betaald hebben, deze leraren houden dan ook geen rekening met het feit dat dit straatkinderen zijn en laten de kinderen gewoonweg de les niet binnen. Dit moet door Y.A. gecontroleerd worden en eventueel gesprekken aangegaan worden met de desbetreffende leraren! Om uit te leggen dat de kinderen van Y.A. een andere positie hebben als de andere kinderen uit de klas.

De jongeren die de beroepsopleiding doen kunnen ook door gaan met het werk waar ze mee bezig zijn. Als fieldworker zijn we langs de verschillende werkplekken geweest en hebben we aangegeven dat de leerlingen nu al enkele maanden/ jaren in dienst zijn om te leren. Dit houdt in dat ze geen beginners meer zijn en dat de master (leraar) dus ook profiteert van wat de meiden en jongens kunnen en doen. Hier tegenover mag dan ook staan dat de master 2 keer per dag de jongeren ondersteund met een ontbijt en een maaltijd. En wanneer de master tevreden is over de leerling zal hij/haar ook nog wel een stuk keysoap mogen geven.
Ook dit moet gecontroleerd worden door de fieldworker of het gaat zoals afgesproken.

De kinderen op het TIZAA hebben het wat moeilijker. Nu er geen geld is, kan het personeel niet meer betaald worden. Zonder geld is er ook geen eten. Eigenlijk komt het er dus op neer dat zowel het personeel (die ook allemaal voor een eigen familie moeten zorgen) op straat staan als zowel de kinderen van het TIZAA zelf.
Het personeel wat van belang is voor de kinderen in het TIZAA bestaat uit; 2 leraren (engels en wiskunde), de kok en de watchman. De fieldworker, de PC (de baas) en de accountant horen hier ook bij maar deze salarissen zijn te groot om ondersteund te kunnen worden op dit moment door het geld dat ingezameld is door de Romeroschool.

De baas van Tamale (waar de hoofdvesting van Y.A. zit) is overgekomen en we hebben een gesprek met haar gehad. De PC, de accountant en de fieldworker kunnen blijven als vrijwilligers. Wanneer er weer geld is kunnen ze dan ook weer gewoon in dienst genomen worden en hoeven niet opnieuw te solliciteren. Ze krijgen een klein bedrag om dit te overbruggen zodat ze toch voor hun gezin kunnen zorgen. De keuze wordt bij hun gelaten. Ze krijgen de komende 6 maanden dus minder betaald, maar al het personeel in WA is bereid om te blijven als zo gezegd 'vrijwilleger' omdat ze alle kinderen van Y.A. door en door kennen en hen niet in de steek willen laten!

De 2 leraren de kok en de watchman is een ander verhaal, daar is geen geld voor ook al zul je schrikken van het feit wat deze volwassenen verdienen per maand en met dat geld hun eigen gezin en de kinderen van de overleden broers en zussen die ze in huis genomen hebben te moeten onderhouden.

Nu was het aan mij om te kijken wat we met deze situatie kunnen doen.
Het laten gaan van het personeel waardoor ergens anders in WA een gezin niet meer in eten kan worden voorzien kan ik natuurlijk niet laten gebeuren. Net zomin als de straatkinderen weer op straat te laten staan zonder eten en zonder enige educatie. Zodat ze weer gaan bedelen, rottigheid uit gaan halen, of werk doen wat niet besteed is aan een jongen of meisje van een jaar of 11.

Daarom heb ik besloten om een deel van het geld dat de Romero school te Oud-heusden heeft ingezameld voor de kinderen in Ghana aan het project Youth Alive (Y.A.) te besteden. Dit gaat dus om de overbrugging van de komende 6 maanden.

Met een deel van het geld worden ingrediënten gekocht voor de maaltijd van de kinderen, de 2 leraren, de watchman en de kok worden betaald net zoals de schoolboeken, pennen en de ziektekostenverkering van de kinderen op het TIZAA.

Op deze manier denk ik dat het eerste deel van het geld dat de kinderen van de Romero school hebben opgehaald ontzettend goed besteed wordt. De straatkinderen worden hiermee geholpen als zowel de families van het personeel van Y.A. die anders ook moeite zouden hebben om aan de dagelijkse behoeften te worden voorzien.

De kinderen van de TIZAA wisten natuurlijk omdat er al een tijdje geen eten meer gemaakt werd dat er iets aan de hand is en wanneer ik hen vertelde dat hun leeftijdsgenoten uit Oud-heusden in Nederland geld voor hen hadden ingezameld werden de eerste tekeningen al gemaakt en word er zelfs al gepraat om ooit in de toekomst wel te kunnen gaan mailen (internetten) met de kinderen van Nederland als zij door de hulp van deze kinderen educatie hebben en ook leren om te gaan met computers.
De vreugde was van de kindergezichten af te lezen toen ze hoorde dat er ergens anders in de wereld andere kinderen zijn die hun best hebben gedaan om hen te ondersteunen in hun dagelijkse behoeften zoals eten en educatie.
Een gevatte opmerking kwam van een van de jongens die al een beetje engels kan spreken: You see, i’m not just a streetboy. (kijk, ik ben niet alleen maar een straatjongen) Because if i’m just a streetboy no white will care for me! Want als ik alleen maar een straatjongen zou zijn zou niemand (geen witte) zich om mij bekommeren!

Dit geeft een zeker gevoel aan de 26 kinderen die wij in de TIZAA hebben het zijn niet gewoon kinderen die niets waard zijn zonder toekomst. De tekeningen over wat ze in de toekomst zouden willen of kunnen bereiken waren dan ook grote gezinnen, goede banen en bij sommige zelfs een grote auto of een mooi huis. Sommige bleven wat realistischer een houtenhutje maar met een groot hart dat stond voor liefde om hen heen!

De tekeningen worden zo snel mogelijk opgestuurd naar jullie, de leerlingen van de Romero school te Oud-heusden.

Natuurlijk zijn er in de laatste maanden nog veel meer dingen gebeurd waar ik pagina’s over vol kan schrijven. Dit zal ik jullie besparen maar ik zal voor de nieuwsgierige onder jullie wel een kleine opsomming maken van de meest spectaculaire punten.
- Voetbalwedstrijden zien in het stadion van de African cup! Met djembee’s om je heen, dansen, springen en zingen! Geschilderde gezichten, gekke kleren en petjes dit was mijn carnaval dit jaar. Het maakt niet uit waar je zit en of je naarst iemand zit die Cameroun support of Zambia.. Het is een groot feest.
- De gevangenis van Kumasi van dichtbij gezien verhalen hebben gehoord van de gevangenen en bijna een nachtje bij ze mocht slapen! Maar meiden en jongens worden toch maar niet gemengd en in mijn eentje in de meidencel vond ik dan ook net geen uitdaging. Omdat er twee jongens (2 van mijn beste vrienden) onschuldig in de cel zaten werd ik in vertrouwen genomen en kwamen de waarheden van de verhalen naar boven. Sommige verhalen is een grote film en je kan je dan ook een goede voorstelling maken waarom het gelopen is zoals het gelopen is. Ik kan zelfs zeggen, ik geef je groot gelijk! Sommige zitten onschuldig vast anderen niet. Het rechtssysteem in Ghana is dat wanneer er een aanklacht ingediend wordt tegen jou, de aanklager altijd gelijk heeft of je nu een ali-b hebt of niet! Je onschuld bewijzen is dan ook haast niet te doen. Wanneer het een rechtszaak wordt ben je bijna altijd gewoon de LUL. Voor een jaar of 5 de bak in terwijl iedereen om je heen zelfs de politiemannen weten dat je onschuldig bent en het ook nog eens zwart op wit in je agenda op het werk staat. Jezelf uitkopen is hier in Ghana dan natuurlijk wel een optie en ik denk dat ik daarom ook gewoon een hekel heb aan de politie hier! Zelfs als ik aangehouden wordt in mijn taxi hoeven ze je rijbewijs niet te zien als je maar met ze uitgaat! Aaah bah! Het gaat dan ook niet om 2 euro maar om een bedrag van honderden euro’s want die politieman moet het aan die politieman geven en die aan die. Maar krijgen jonge jongens van onze leeftijd wanneer ze 30 of 80 euro per maand verdienen zoveel geld bij elkaar? En daarbij komt nog dat ze onschuldig zijn dus weten dat dit geld gewoon weggegooid word en zij hier zelf jaren van zouden kunnen leven. En niet alleen dat zelfs de politie zegt dat deze hele zaak en aanklacht nergens op gebaseerd is maar ja vrijlaten kunnen we jullie niet zomaar! Ik heb dan ook meerdere dagen doorgebracht voor de cel, gelachen en gehuild met de gevangenen. Me verbaasd over het feit dat het hokje zo klein was waardoor je met 16 man niet eens op de grond kan liggen. Mijn twee vrienden beschouwd werden als de masters en voor hen een kleed op de grond werd gelegd tegen de kou en zij lang uit konden liggen. Terwijl de rest van de groep tegen elkaar aan zaten te bibberend van de kou in de stank en zonder eten en drinken. De nacht is op dit moment erg koud in Ghana en de dagen zijn warm. De grond in de cel is niet aangenaam in de nacht en zelfs overdag krijg je nog geen zonnestraal binnen omdat er geen ramen zijn waardoor de stank van al die vieze jongens bij elkaar ook lekker rond blijft zweven.
De politiemannen kunnen eten voor je halen als je ze geld geeft, daar doen ze niet moeilijk over maar als je geen geld hebt, heb je ook geen eten en geen drinken. Een van mijn vrienden was dan ook jarig (hiervoor en voor de voetbalwedstrijd was ik naar Kumasi gegaan aangekomen in Kumasi ontmoette ik hem dus in de cel) en kocht voor iedereen sinaasappels zakjes water en koekjes wat ze met moeite weg kregen vanwege de smerige lucht die rondhing in de cel. Maar er werd ’s morgens vroeg wel gezongen en hij werd met water belaagd (traditie als je jarig bent water en meel over iemand heen gooien). Na 5 redelijk zware dagen werden mijn twee vrienden uiteindelijk vrij gelaten maar tot op de dag van vandaag is het nog niet geheel duidelijk of de zaak uit het register wordt gehaald en ze dus vrij uit gaan. Het elke dag melden bij het politiebureau hoeft niet meer wat in de eerste week wel de eis was. Als het goed is door het geld wat betaald is hebben ze zich vrij kunnen kopen en zullen de papieren verbrand worden net alsof er nooit een zaak geweest is!.. (Duistere bedoeling)… Maar beter dan 2 jonge onschuldige gozers voor tenminste 5 jaar in een cel waarbij de cel waar ze ingezeten hebben niets voorstelde.
- Bij de broer van Prisca, Pascal die een sandalen maker is op de markt van Kumasi ben ik in dienst geweest in de tijd dat ik in Kumasi was en mijn vrienden op en neer naar het politiebureau moesten. Ik kreeg een week lang les in het maken van sandalen. Ik heb hierdoor de marktcultuur op kunnen snuiven letterlijk en figuurlijk de kippenveren die in mijn neus verstrikt raakten en de markt vrouwen die steeds met gekkere dingen op hun hoofd voorbij liepen al bukkend onder de plasticzijlen die als dak werken tegen regen en zonneschijn. Op de markt heerst een drukke maar gezellige sfeer. Voordat ik de kraam had gevonden van Pascal waar ik al meerdere malen geweest was. Heb ik de gehele markt van Kumasi gezien en dat is geen lolletje. De markt is super druk een mierenhoop van mensen, overal eten en spullen. Mannen die karretjes vooruit duwen en schreeuwen dat je aan de kant moet maar niet kunnen stoppen dus af en toe hoor je iemand schreeuwen omdat er weer een voet onder een van de wielen terecht komt. Overal kleuren van lappen stof, tomaten, pepers, paprika, rijst en ga zo maar door. Als je eenmaal verdwaalt ben, sta je machteloos. De meeste mensen spreken TWI de taal van het zuiden, daarvan weet ik alleen bedankt. Met bedankt kom je natuurlijk niet zo heel ver. En hoe beschrijf je dat je naar dat ene kraampje moet waar je een vriend hebt die sandalen maakt net als al die andere 50 sandalen kraampjes! Ja dan zie je het probleem. De eerste keer dat ik verdwaald was raakte ik in paniek en dacht ik ow dit wordt hem niet ik zal vandaag nooit bij Pascal aankomen. De tweede keer dacht ik ok, komt goed ik wandel en ik geniet van alles wat ik zie! Dus wandelend zwetend, lachend, kletsend met de marktvrouwen in een taal die zelfs de barman niet verstaat zag ik op een gegeven moment één huisje wat me bekend voorkwam de eerste keer in Kumasi ben ik daar naar de wc geweest en ik wist dat ik nu in de buurt was. Al snel had ik Pascal gevonden en kon ik meteen aan het werk! Om een kleine indruk te krijgen van wat het werk is kun je de video bekijken die ik gemaakt heb!
- Valentijnsfeest in de Jamboree! Jamboree is altijd een feestje, lekker dansen één keer per week, dat is natuurlijk meteen exercise. En exercise is good for the body! Met valentijnsdag was het weer lekker druk met alle negers die dachten hee vandaag gaat het over liefde en zagen de kans schoon om lekker tegen je aan te mogen dansen! Ondertussen ben ik een bekende in de Jamboree en hoeven ze het bij mij ook niet meer te proberen. Dit keer waren de nieuwe vrijwilligers een stuk of 8 nieuwe meiden de nieuwe slachtoffers. En dan is het toch grappig om te zien dat ze je smeken om ze toch te komen redden van alle zwarte mannen! Herkenbaar!!!

Trouwens ook niet onbelangrijk om even te melden!! De meeste van jullie kennen Peetie peet (Petra) wel. Dat is die chick (haha) die hier 2 jaar geleden met ons rondhing! Met haar heb ik afgesproken om te meeten maar niet in Ghana maar in Burkina faso.
Ik vertrek dan ook samen met Tessa vrijdag de 29 richting die kant! We proberen dan een visa te scoren aan de grens hopen dat dat lukt! Anders Peet, zit je daar tussen al die franstalige gezelg alleen!!! Maar ik neem aan dat dat helemaal goed komt! Tessa gaat mee voor een week en ik zal twee weken blijven om een nieuwe Afrikaanse cultuur op te snuiven!

Kusjes van Maart